سیارک های دوردست؛ آن ها که آمدند و آن ها که خواهند آمد

[Neptune]

همه روزه سنگ هایی از فضا به زمین برخورد می کنند که البته هر چه بزرگ تر باشند، موارد برخورد هم کمتر است. روزانه، چندین کیلوگرم از غبار فضایی زمین را بمباران می کنند. تکه های بزرگ تر در ابتدا به شکل یک شهاب درخشان دیده می شوند. تکه هایی در اندازه ی توپ بیسبال و گلوله های یخی هر روز از جو زمین می گذرند که بیشترشان به سرعت تبخیر و ناپدید می شوند.
سنگ هایی در اندازه ی بزرگتر از ۱۰۰ متر می توانند تهدید بزرگی برای زمین باشند که البته تقریبن هر ۱۰۰۰ سال یک بار به زمین برخورد می*کنند. جسمی به این اندازه اگر درون اقیانوس بیفتد می تواند سونامی های بزرگ ایجاد کرده و به ویرانی ساحل های دوردست بینجامد. برخورد با سیارکی بزرگ در حد ۱ کیلومتر از این هم کمتر رخ می دهد، معمولن هر چند میلیون سال یک بار. ولی می تواند پیامدهایی به گستره ی همه ی جهان داشته باشد.


بسیاری از سیارک ها کشف نشده باقی می مانند. تلسکوپ فضایی هابل در سال ۱۹۹۸ یکی از آنها را کشف کرد که به صورت ردی بلند و آبی در تصویر بالا که متعلق به بایگانی تصاویرش است دیده می شود.
در ژوئن ۲۰۰۲، سیارک کوچک و ۱۰۰ متری 2002MN تنها زمانی کشف شد که به سرعت و از فاصله ای کمتر از فاصله ی ماه از کنار زمین گذشت.
در همین سال گذشته هم سیارک 2012 DA14 به پهنای ۵۰ متر یافته شد که در جمعه ی آینده، از درون مداری که ماهوارههای زمین-ایست ور در آن به گرد زمین می چرخند از کنار زمین خواهد گذشت (یعنی فاصله اش از زمین، از فاصله ی این ماهواره ها هم کمتر خواهد بود. در این باره بخوانید: * سیارکی که رکورد نزدیک شدن به زمین را خواهد شکست).
برخورد با یک سیارک بزرگ بیشتر از آن که بر حرکت مداری زمین اثر بگذارد، با بلند کردن گرد و خاک، بر آب و هوای زمین اثر خواهد داشت. یکی از نتایج اقلیمی آن هم ممکن است نابودی و انقراض گونه های مختلف زیستی باشد؛ بسیار بزرگ تر از انقراضی که اکنون در حال رخ دادن است.