معرفی سازمان های فضایی .

[amir adib]

در این تاپیک سازمان های فضایی و سکو های پرتاب معرفی میشوند .

[amir adib]

[COLOR="#008000"]

ناسا مخفف «سازمان ملی هوانوردی و فضایی آمریکا» است.

ناسا عهده دار و مجری طرح های ملی ایالات متحده در زمینه برنامه های فضایی است. هم چنین ناسا مسئول مدیریت و اجرای پژوهش های تجاری و نظامی در زمینه ی هوافضا است. این سازمان در ۲۹ ژوئیه ۱۹۵۸ پایه گذاری شده و بودجه آن در سال مالی ۲۰۰۷ برابر ۱۶ میلیارد دلار است





ناسا فرزند مسابقه فضایی
ابر رایانه کلمبیا متعلق به ناساپس از آن که شوروی با پرتاب اسپوتنیک، نخستین ماهواره فضایی جهان، آغازگر عصر فضا شد، دوایت آیزنهاور رییس جمهور وقت ایالات متحده با ادغام شرکت ها و سازمان های فعال در زمینه هوا و فضا فرمان پایه گذاری ناسا را صادر نمود.

پرواز به ماه
پروژه آپولو

پیشرفت شوروی در مسابقه فضایی و فرستادن نخستین فضانورد جهان یوری گاگارین به مدار زمین در دهه ۶۰ میلادی، دولت وقت آمریکا را وادار به سرمایه گذاری های کلان در امور فضایی کرد. جان اف کندی رییس جمهور پیشین آمریکا در سال ۱۹۶۲ برنامه بلندپروازانه دولت را برای فرستادن فضانورد به ماه اعلام کرد. پس از ۷ سال کوشش، هزینه کردن ۱۱ میلیارد دلار و کشته شدن ۳ فضانورد در آزمایش آپولو ۱، در پایان سفینه ماه پیمای آپولو ۱۱ در سال ۱۹۶۹ بر سطح ماه فرود آمد و نیل آرمسترانگ نخستین انسانی شد که بر سطح ماه گام گذاشت. پس از آن ۶ ماموریت دیگر آپولو ۱۲ تا آپولو ۱۷ به ماه سفر کردند که همه آن ها به جز آپولو ۱۳ ماموریت هایشان را بر پایه ی برنامه پیشین به انجام رساندند.

همکاری آمریکا و شوروی در پروژه آپولو-سایوز
مهندسان کنترل پرواز در سال ۱۹۶۹پرواز بعدی فضاپیمای آپولو نه برای ماه، بلکه برای آغاز نخستین همکاری فضایی ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی در پروژه آزمایشی آپولو-سایوز بود. در این پرواز، سفینه آمریکایی آپولو ۱۸ در مدار زمین به فضاپیمای روسی سایوز-۱۹ پیوست و سرنشینان دو فضاپیما نخستین همکاری فضایی را به نام خود به ثبت رساندند. پس از این عملیات، تا سال ۱۹۸۱ و آغاز عصر شاتل، ناسا پرتاب فضانوردان به فضا را متوقف کرد.

شاتل فضایی
دوره با اهمیت بعدی در فعالیتهای فضایی ناسا از سال ۱۹۸۱ با پرتاب اولین شاتل فضایی آغاز شد. شاتل فضاپیمایی است که برای حمل بار و ۷ فضانورد به فضا طراحی شداست. مهم ترین تفاوت شاتل با سفینه های پیشین قابلیت استفاده مجدد از این فضاپیما است. فضاپیمای شاتل سوار بر موشک به فضا پرتاب می شود اما هنگام بازگشت به زمین مانند گلایدر در باند فرودگاه فرود می آید. تا کنون ۶ فروند فضاپیمای شاتل ساخته شده که اولین آن یعنی اینترپرایز صرفاً برای آزمایش در جو زمین ساخته شد و هم اکنون در بخش جدیدالتأسیس موزه هوافضای واشینگتن با نام اودوار هازی (Udvar Hazy) در معرض دید عموم قرار دارد. ۵ شاتل دیگر جمعا اقدام به ۱۲۰ پرواز به فضا کردند که ۱۱۸ مورد از آن با موفقیت انجام شده است.

تراژدی های شاتل از ۵ فروند شاتل عملیاتی ناسا، شاتل چلنجر در سال ۱۹۸۶ فقط ۷۳ ثانیه پس از پرتاب به خاطر نقص فنی منفجر شد و تمامی ۷ فضانورد آن از جمله یک معلم کشته شدند. مجدداً در سال ۲۰۰۳ میلادی، شاتل کلمبیا هنگام بازگشت به زمین به خاطر آسیب دیدگی یکی از بالها منفجر شد و تمامی ۷ فضانورد آن کشته شدند. پس از این ۲ سانحه، ناسا اعلام کرد که فضاپیماهای شاتل را در سال ۲۰۱۰ بازنشست خواهد کرد.

ایستگاه بین المللی فضایی
اولین ایستگاه فضایی آمریکاییان اسکای لب نام داشت که در سال ۱۹۷۹ در آب های اقیانوس هند سقوط کرد.

درحال حاضر بزرگ ترین پروژه فعال ناسا کار بر روی ایستگاه فضایی بین*المللی است. این ایستگاه بطور مشترک توسط سازمان فضایی اروپا، سازمان فضایی روسیه، ناسا، آژانس تحقیقات فضایی و هوافضای ژاپن، آژانس فضایی کانادا و آژانس فضایی برزیل ساخته می شود. پیش از بازنشست شدن فضاپیماهای شاتل در ۲۰۱۰، مهم ترین ماموریت آنها رساندن قطعات و تجهیزات لازم برای گسترش ایستگاه فضایی بین المللی است.

مریخ نوردهای ناسا
درسال ۲۰۰۴، دو مریخ نورد ناسا در سطح سیاره مریخ فرودآمدند. طراحی سیستم نقلیه این خودروها به گونه ای است که در در سطح شنی، سنگلاخی و ناصاف امکان حرکت و مانور آنها وجود دارد. این مریخ نوردها با استفاده از دوربین ها و آلات و ادوات دقیقی که به همراه دارند از سال ۲۰۰۴ به کاوش و تحقیق در سطح سیاره سرخ مشغول هستند. این ۲ مریخ نورد در اصل برای ماموریتی چندماهه طراحی شده بودند. اما هنوز پس از گذشت چندین سال به کار خود ادامه می دهند.کاوشگر کنجکاوی هم اما جدید ترین آزمایشگاه ناسا برروی مریخ است.

ناسا، سازمان فضایی روسیه، سازمان فضایی اروپا و سازمان فضایی چین امروزه به*دنبال بازگشت و تأسیس پایگاه بر روی کره ماه می*باشند.

مراکز فنی، پشتیبانی، و پژوهشی
مرکز پژوهشی ایمز ناسا
آزمایشگاه پیشرانه جت
مرکز پرواز فضایی گادرد
مرکز فضایی جانسون
پایگاه فضایی کندی

[/COLOR]

[amir adib]

[COLOR="#008000"][COLOR="#008000"] آژانس فضایی اتحادیه اروپا (ESA)
همشهری آنلاین:
سازمان فضایی اتحادیه اروپا (European Space Agency) در سال 1974 تاسیس شد.

این سازمان به اختصار اسا (ESA) نامیده می شود.

17 کشور اروپایی از جمله؛ آلمان، اتریش، اسپانیا، ایتالیا، ایرلند، انگلستان، بلژیک، پرتغال، دانمارک، سوئد، سوئیس، فرانسه، فنلاند، لوکزامبورگ، نروژ، هلند و یونان اعضای این سازمان هستند.

مرکز فضایی گویان، محل پرتاب موشک های فضایی سازمان فضایی اروپا است و در نزدیکی شهر کوچک کورو در گویان فرانسه در آمریکای جنوبی قراردارد. راه اندازی رادیوی اینترنتی آژانس فضایی اروپا

در 6 مارس سال 2008 نخستین مدل فضاپیمای ترابری خودکار از پایگاه فضایی گویان به ایستگاه فضایی بین المللی پرتاب شد و 3 آوریل همان سال این باربر پیشرفته اروپایی موسوم به ژول ورن با موفقیت به ایستگاه فضایی بین*المللی متصل شد.

فضاپیمای ترابری خودکار(Automated Transfer Vehicle) یا اِی تی وی (ATV) فضاپیمای بدون سرنشینی است که توسط سازمان فضایی اروپا برای رساندن خدمات و پشتیبانی به ایستگاه فضایی بین المللی و اصلاح مدار آن دور زمین ساخته شده است.

اِی تی وی بزرگترین و سنگین ترین فضاپیمای ساخت اروپااست.



فضاپیمای ترابری خودکار با استفاده از گونه ای تغییریافته از موشک پرقدرت آریان-5 به نام آریان-۵ ای اس اِی تی وی از پایگاه فضایی اروپا، که در شهر کورو در گویان فرانسه واقع شده، به مدار زمین فرستاده می شوند.

ای تی وی سنگین ترین محموله ای است که موشک آریان-5 تاکنون به مدار زمین حمل کرده.

پس از دو روز پرواز مداری، ای تی وی بطور خودکار به بخش سرویس دهی روسی ایستگاه که ازوزدا نام دارد متصل می شود.[/COLOR][/COLOR]

[amir adib]

[COLOR="#006400"]سازمان فضایی ایران از ویکی پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سازمان فضایی ایران


تأسیس: ۱۳۸۲
ریاست: محمد علی فرقانی
پایگاه فضایی: پایگاه فضایی سمنان، استان سمنان
پایگاه فضایی قم، استان قم
مرکز فضایی ماهدشت، استان تهران
بودجه: ۳۹۶۰ میلیارد تومان (۱۳۸۷)
وابسته به: وزارت ارتباطات و فن آوری اطلاعات
وبگاه: سازمان فضایی ایران
سازمان فضایی ایران سازمان ملی فضایی کشور ایران است. وظیفه این سازمان، پژوهش در زمینه استفاده از فضا و برنامه ریزی برای گسترش فن آوری های فضایی کشور با استفاده از دانش بومی و همکاری های بین المللی است.

توسعه فن آوری ماهواره ای و مخابرات، سنجش از دور، پرتاب و حمل و نقل فضایی از یک طرف، و توسعه منابع انسانی، ایستگاه های زمینی و زیرساخت های مناسب جهت هدایت و کنترل ماهواره ها از طرف دیگر، محور فعالیتهای سازمان فضایی ایران است.[

این سازمان در حال حاضر در حال توسعه فن آوری پرتاب فضایی و ساخت ماهواره در ایران است. موشک ماهواره*بر کاوشگر-۱ جدیدترین موشک فضایی آزمایش شده توسط این سازمان است. همچنین سازمان فضایی ایران قصد دارد که تا سال ۱۳۹۹، نخستین فضانورد ایرانی را با استفاده از فن*آوری بومی به فضا بفرستد.[۳]

سازمان فضایی ایران دارای شخصیت حقوقی و استقلال مالی است، و بصورت موسسه دولتی وابسته به نهاد ریاست جمهوری اداره می*شود.[۴]

این سازمان اجرا کننده مصوبات شورای عالی فضایی است، که تصمیم*گیری در مورد استفاده صلح*آمیز از فضا در کشور را به عهده دارد. ریاست سازمان فضایی ایران برعهده حمید فاضلی -دبیر شورای عالی فضایی- است. ریاست شورای عالی فضایی به عهده رئیس جمهور کشور است.[۵]

بودجه سازمان فضایی ایران در سال ۱۳۸۷ برابر ۳۹۶۰ میلیارد تومان است که از منابع داخلی وزارت ارتباطات و فن*آوری اطلاعات تامین میشود.


تاریخچه [ویرایش]تاریخچه سازمان فضایی ایران به اوایل دهه ۵۰ خورشیدی بازمی*گردد. در سال ۱۳۵۲، مرکز سنجش از راه دور ایران جهت فراهم آوردن امکان استفاده از ماهواره برای سازمان برنامه و بودجه تاسیس شد. بر اساس تصمیم مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۷۰، این مرکز زیر نظر وزارت پست و تلگراف و تلفن قرار گرفت.

در پی مواد ۸ و ۹ مصوبه ۶۸۱۵۹ مجلس شورای اسلامی در سال ۱۳۸۲، شورای عالی فضایی با و عضویت چندین نهاد دولتی و ریاست رئیس جمهور تشکیل شد. سازمان فضایی ایران بر اساس همین مصوبه تشکیل گردید، و ریاست آن را دبیر شورای عالی فضایی برعهده دارد. این سازمان دارای شخصیت حقوقی و استقلال مالی است، و بصورت موسسه دولتی وابسته با نهاد ریاست جمهوری اداره می*شود.

پرتابه*های فضایی ایران [ویرایش]کشور ایران در حال حاضر دارای فن*آوری پرتاب فضایی زیرمداری است. در تاریخ ۱۵ بهمن ۱۳۸۶ موشک ماهواره*بر فضایی ایران به نام «سفیر» برای پروازی زیرمداری به فضا پرتاب شد. برخی از منابع غربی معتقدند که گونه*ای تغییریافته از موشک شهاب-۳ ایران به نام «پرتابه فضایی شهاب» برای این منظور استفاده می*شود.[۷] گونه*های تکامل*یافته این موشک برای پرتاب ماهواره ایرانی امید به مدار زمین در بامداد ۳ فوریه ۲۰۰۹ میلادی (۱۵ بهمن ۱۳۸۷) و در سی*امین سالگرد پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ استفاده شد. ماهواره*های مصباح (همکاری مشترک ایران و ایتالیا)، مصباح-۲ و ماهواره ژئوسنکرون زهره (همکاری مشترک ایران و روسیه) نیز برای پرتاب با موشک*های فضایی ایرانی برنامه*ریزی شده*اند.

پرتابهای زیرمداری [ویرایش]در ۶ اسفند ۱۳۷۵، سازمان فضایی ایران یک پرتابه فضایی را در یک پرواز زیرمداری آزمایش کرد. این موشک حامل محموله*ای آزمایشی بود که مشترکاً توسط وزارت علوم و وزارت دفاع طراحی و ساخته شده بود. این موشک تا ارتفاع ۱۵۰ کیلومتری زمین بالا رفت و بر طبق برنامهٔ از پیش تنظیم شده، با چتر نجات به زمین فرود آمد.[۸]

در تاریخ ۱۵ بهمن ۱۳۸۶، سازمان فضایی ایران با پرتاب نخستین گونه از موشک کاوشگر-۱ با نام «سفیر» دومین پرواز فضایی زیرمداری خود را با موفقیت به انجام رساند. موشک سفیر از پایگاه فضایی جدید ایران در شاهرود به فضا پرتاب شد. با این پرتاب موفقیت*آمیز، ایران یک گام به پرتاب ماهواره*ها به مدار زمین نزدیک شده است.

مراکز فضایی ایران [ویرایش]پایگاه فضایی شاهرود [ویرایش]پایگاه فضایی اصلی ایران پایگاه فضایی شاهرود است و در 80 کیلومتری جنوب شرق شاهرود در استان سمنان قرار دارد . این پایگاه در روز ۱۵ بهمن ۱۳۸۶ با حضور محمود احمدی نژاد و برخی مقامات دولتی ایران رونمایی شد. [۱۱] [۱۲] [۱۳] «رونمایی نخستین سامانه فضایی ایران توسط رئیس جمهور» ‎(فارسی)‎. صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران. وبگاه شبکه خبر، ۱۵ بهمن ۱۳۸۶. بازبینی*شده در ۱۸ اردیبهشت ۱۳۸۷. </ref> موشک کاوشگر-۱ از این پایگاه به فضا پرتاب شد.

مرکز فضایی ماهدشت [ویرایش]مرکز فضایی ماهدشت یکی از مراکز اصلی دریافت اطلاعات ماهواره*ای در کشور است و در استان البرز واقع شده است. ساخت این مرکز در سال ۱۳۵۵ آغاز شد و در سال ۱۳۵۷ به بهره*برداری رسید.[۱۴]

این مرکز کار دریافت، ذخیره*سازی، پردازش، مدیریت، تکثیر و نشر اطلاعات دریافتی از ماهواره*ها را به عهده دارد.

پایگاه پرتاب قم [ویرایش]پایگاه دوم پرتاب موشک ایران در نزدیکی شهر قم قرار دارد. نخستین موشک از پایگاه قم، پرتاب موشک هواسونگ-۳ در مسیر پرتابه*ای (بالستیک) در اردیبهشت ۱۳۷۰ بوده است. در تاریخ ۱۱ آبان ۱۳۸۵ و در طی رزمایش پیامبر اعظم ۲، چندین فروند موشک ایرانی از جمله شهاب-۲، شهاب-۳، فتح-۱۱۰ و موشک*های زلزال از این مرکز پرتاب شدند.[۱۵][۱۶]

برنامه*های فضایی گذشته [ویرایش]ماهواره سینا-۱ (ساخت مشترک ایران و روسیه) در روز ۵ آبان ۱۳۸۶ از پایگاه فضایی پلستسک در روسیه توسط موشک کاسموس-۳ به فضا پرتاب شد. با پرتاب این ماهواره، ایران به جمع ۴۳ کشور دارای ماهوارهٔ مداری پیوست.
برنامه*های فضایی آینده [ویرایش]رئیس سازمان فضایی ایران در آبان ۱۳۸۴ اعلام کرد که هدف ایران پیوستن به باشگاه معدود کشور دارای فن*آوری فضایی است، و برای نیل به این هدف، دولت در ۵ سال آینده مبلغ ۵۰۰ میلیون دلار روی فن*آوری*های فضایی سرمایه*گذاری خواهد کرد.[۱۷]

به گفتهٔ مهران میرشمس، معاونت انجمن هوافضای ایران، کارشناسان ایرانی برای آینده نزدیک برنامه ساخت و پرتاب پنج ماهوارهٔ زهره، مصباح، SMS2، ZS4، و سپهر را در دستور کار خود دارند.[۱۸]

پرتاب برخی از این ماهواره*ها با موشک*های ایرانی و برخی دیگر با موشک*های روسی برنامه*ریزی شده است:

پرتاب ماهواره ایرانی امید توسط موشک ایرانی
پرتاب ماهواره سینا-۲ توسط موشک روسی در سال ۱۳۸۷
پرتاب ماهواره مصباح (ساخت مشترک ایران و ایتالیا) توسط موشک ایرانی
فضانورد ایرانی [ویرایش]سازمان فضایی ایران در نظر دارد که تا سال ۱۳۹۹، نخستین فضانورد ایرانی را به استفاده از فن*آوری فضایی بومی به مدار زمین بفرستد.

حضور در سازمان ملل [ویرایش]سازمان فضایی ایران دارای غرفه*ای در محل نمایشگاه دائمی فضایی سازمان ملل متحد در شهر وین است. این غرفه در ۲۱ بهمن ۱۳۸۸ برپا شد و مکانی برای نمایش دستاوردهای فناوری ایران در صنایع فضایی است.[/COLOR]

[amir adib]

سازمان فضایی بریتانیااز ویکی*پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری, جستجو
سازمان فضایی بریتانیا

UK Space Agency


کشور: بریتانیا
مخفف: UKSA
تأسیس: یکم آوریل ۲۰۱۰
وبگاه: http://www.ukspaceagency.bis.gov.uk
سازمان فضایی بریتانیا یا سازمان فضایی پادشاهی متحد (به انگلیسی: UK Space Agency) سازمان فضایی کشور بریتانیا و عهده*دار و مجری برنامه*های فضایی غیرنظامی این کشور است.

سازمان فضایی پادشاهی متحد در یکم آوریل ۲۰۱۰ به عنوان جانشینی برای مرکز ملی فضایی بریتانیا بنیان گذارده شد. این سازمان مسئول سیاست*گذاری و استفاده از بودجه فضایی کشور، و مسئول نمایندگی بریتانیا در تمامی پروژه*ها و همکاری*های فضایی است. با تاسیس این سازمان، تمامی فعالیت*های نامتمرکز فضایی بریتانیا زیر چتر یک سازمان مشخص قرار گرفتند.[۱]

محتویات [نهفتن]
۱ بنیان و اهداف سازمان
۲ مرکز نوآوری فضایی بین*المللی
۳ جستارهای وابسته
۴ پانویس و منابع
۵ پیوند به بیرون

بنیان و اهداف سازمان [ویرایش]خبر بنیانگذاری سازمان فضایی بریتانیا توسط لرد مندلسون وزیر کشور، لرد درایسون وزیر علوم بریتانیا و تیموثی پیک فضانورد بریتانیایی در روز ۲۳ مارس ۲۰۱۰ در لندن اعلام شد. بیش از ۲۳۰ میلیون پوند از بودجه پژوهش و عملیات فضایی از نهادهای مختلف جمع*آوری و به این سازمان نوپا تخصیص داده شد.[۱]

پیش از تاسیس سازمان فضایی بریتانیا، درآمد صنایع و فناوری فضایی در کشور بریتانیا برابر ۶ میلیارد پوند بود و حدود ۶۵٬۰۰۰ نفر در صنایع مربوطه به کار مشغول بودند. بر اساس برنامه بیست ساله سازمان فضایی پادشاهی متحد، درآمد صنعت فضایی و تعداد افراد شاغل در این صنعت به ترتیب به ۴۰ میلیارد پوند و ۱۰۰٬۰۰۰ نفر افزایش خواهد یافت.

مرکز نوآوری فضایی بین*المللی [ویرایش]همزمان با شکل*گیری سازمان فضایی پادشاهی متحد، دولت بریتانیا اعلام کرد که ۴۰ میلیون پوند به تاسیس مرکز جدیدی برای پژوهش*ها و فعالیت*های فضایی با نام مرکز نوآوری فضایی بین*المللی در آکسفوردشایر انگلستان اختصاص داده است.[۲][۳]

[amir adib]

سازمان فضایی ملی اوکرایناز ویکی*پدیا، دانشنامهٔ آزاد
سازمان فضایی ملی اوکراین
تاریخ تاسیس ۱۹۹۳
سازمان مرکزی کیف
پایگاه های فضایی بایکونور
پلستسک
اقیانوس ادیسه
مدیر سازمان الکساندر زینچنکو[۱][۲]
بودجه ۲۵۰- ۳۰۰ میلیون دلار [۳]
وب سایت http://www.nkau.gov.ua/
سازمان فضایی ملی اوکراین (به اوکراینی: Національне космічне агентство України) یک سازمان دولتی است که مسئولیت سیاست*ها و برنامه ریزی*های فضایی اوکراین را بر عهده دارد. این سازمان در سال ۱۹۹۳ تاسیس شده است و دفتر آن شهر کیف می*باشد. بودجه این سازمان ۲۵۰ الی ۳۰۰ میلیون دلار است.

[amir adib]

فدراسیون بین*المللی فضانوردی از ویکی*پدیا، دانشنامهٔ آزاد

فدراسیون بین*المللی فضانوردی
International Astronautical Federation
- IAF -

نشان فدراسیون بین*المللی فضانوردی
بنیانگذاری ۱۹۵۱
گونه غیرانتفاعی، غیردولتی
هدف پیشرفت دانش فضایی، توسعه و کاربرد فناوری*ها و توانایی*های فضایی در راستای پیشرفت بشریت
جایگاه پاریس، فرانسه
شمار عضوها ۲۰۰ عضو
زبان*های رسمی انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، روسی، اسپانیایی[۱]
دبیرکل برندت فویرباخر (آلمان)
شعار Astronautica ad pacem hominumque progressum
فضانوردی برای پیشرفت بشریت
وب*گاه iafastro.com
فدراسیون بین*المللی فضانوردی (به انگلیسی: International Astronautical Federation) که با نام کوتاه IAF نیز شناخته می*شود، یک سازمان غیردولتی و غیر انتفاعی بین*المللی است. این سازمان در سال ۱۹۵۱ میلادی بنیان نهاده شده و دفتر مرکزی آن در شهر پاریس در کشور فرانسه قرار دارد. هدف این سازمان پیشرفت دانش در زمینه*های فضایی و توسعه و کاربرد فناوری*ها و توانایی*های فضایی در راستای پیشرفت بشریت است. فدراسیون بین*المللی فضانوردی در پخش و گسترش اطلاعات فضایی و ایجاد شبکه*ای از نخبگان در علوم و صنایع فضایی نقش فعالی بازی می*کند.[۲]

فدراسیون بین*المللی فضانوردی دارای ۲۰۰ عضو است و فعالیت*های این فدراسیون در چارچوب اساسنامهٔ آن انجام می*پذیرند. سازمان*های فضایی، شرکت*های صنایع فضایی، انجمن*ها و موسساتی که در زمینه*های مربوط به فضا و فضانوردی فعالیت می*کنند، اعضای این فدراسیون را تشکیل می*دهند.[۲] پژوهشگاه هوافضا عضو ایرانی فدراسیون است.[۳]

فدراسیون بین*المللی فضانوردی همکاری تنگاتنگی با فرهنگستان بین*المللی فضانوردی و موسسه بین*المللی حقوق فضایی دارد، و به کمک آنها همه ساله کنفرانس بین*المللی فضانوردی را در یکی از شهرهای جهان برپا می*نماید.

محتویات
۱ اهداف
۲ جستارهای وابسته
۳ پانویس و منابع
۴ پیوند به بیرون

اهداف اهداف اصلی فدراسیون بین*المللی فضایی بدین شرح ند

افزایش آگاهی عمومی درباره فعالیت*های فضایی در سطح جهان
تبادل اطلاعات در زمینه برنامه*ریزی و توسعه پروژه*های فضایی
پرورش نخبگان و کارشناسان در رشته*های مربوط به فضا و فضانوردی
گرامیداشت دستاوردها و همکاری*های چشمگیر در زمینه فضا و فضانوردی
تشویق استفاده کشورهای در حال توسعه از فناوری*های فضایی با هدف شتاب بخشیدن به توسعه انسانی

[amir adib]

سازمان فضایی فدرال روسیه



کشور: روسیه
مخفف: Роскосмос
روسکاسموس
تأسیس: ۱۹۲۲
(میراث*دار برنامه*های فضایی شوروی بین سال*های ۱۹۲۲ تا ۱۹۹۱.)
ریاست: ولادیمیر پوپوفکین
پایگاه فضایی: پایگاه فضایی بایکونور
پایگاه فضایی پلستسک
بودجه: ۸۱ میلیارد روبل (۲۰۰۹)
وبگاه: http://www.roscosmos.ru
سازمان فضایی فدرال روسیه (به روسی: Федеральное космическое агентство России) سازمان ملی فضایی کشور روسیه است. این سازمان با نام کوتاه روسکاسموس (به روسی: Роскосмос) نیز شناخته می*شود.

سازمان فضایی روسیه در سال ۱۹۹۲ و پس از فروپاشی شوروی سابق تاسیس شد و میراث*دار برنامه*های فضایی شوروی گردید.

[amir adib]

پایگاه فضایی بایکونوراز ویکی*پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پرتاب موشک و فضاپیمای سایوز در ۱۵ ژوئیه ۱۹۷۵ در بایکونور
نشان پایگاه فضایی بایکونور. بر روی آن به روسی نوشته شده: کُمپْلِکس بایکُنور به معنی مجتمع بایکونورپایگاه فضایی بایکونور (به روسی: Космодром Байконур) قدیمی*ترین و بزرگ*ترین تشکیلات پرتاب فضایی فعال در جهان است. این پایگاه رکورددار تعداد پرتاب*های فضایی در جهان است.

این پایگاه فضایی در کرانهٔ شمالی سیردریا در نزدیکی شهر تیوراتام و ۱۲۰ کیلومتری باختر شهر ژزقازغان در کشور قزاقستان واقع شده است.

پایگاه فضایی بایکونور در دههٔ ۱۹۵۰ برای اجرای بخشی از برنامه*های فضایی اتحاد شوروی ساخته شد. یکی از پرتابگاه*های آن به نام «پرتابگاه گاگارین» محل پرتاب یوری گاگارین نخستین فضانورد جهان با فضاپیمای وستوک-۱ است.

شهر بایکونور اصلی در حدود ۳۲۰ کیلومتری شمال شرقی پایگاه بایکونور واقع شده است و هیچ ارتباطی با خود مرکز ندارد، جز اینکه مسئولان شوروی در بدو تأسیس پایگاه بایکونور، به*خاطر مسائل امنیتی نام این شهر کوچک را برای این پایگاه پرتاب موشکی برگزیدند تا مکان اصلی پایگاه فضایی فاش نشود..[۱]

تاریخچه [ویرایش]مرکز فضایی بایکونور در دوم ژوئن ۱۹۵۵ میلادی تأسیس گردید. شوروی در ابتدا از این مرکز برای پرتاب موشک*های قاره پیمای آر-۷ استفاده میکرد و در ۵ می ۱۹۵۷ میلادی اولین موشک آر-۷ آماده پرتاب بود. پس از موفقیت در ساخت این مرکز روسها به فکر گسترش این پایگاه به عنوان یک پروژه عظیم ملی افتادند و این پایگاه را به پایگاهی برای فتح فضا تبدیل کردند.[۲] این مرکز پس از فروپاشی شوروی سابق توسط روسیه تا سال ۲۰۵۰ میلادی با مبلغ سالیانه ۱۱۵ میلیون دلار اجاره شده است و مدیریت آن را آژانس فضایی روسیه بر عهده دارد[۳]

[amir adib]

[COLOR="#008000"]پایگاه فضایی پلستسک از ویکی پدیا

راکت تسیکلون ۳ در حال پرتای ماهوارهٔ میتیور ۳ از پلستسک، ۱۵ اوت ۱۹۹۱.پایگاه فضایی پـِلِسِتْسْک (به روسی: Плесецк космодром) یک پایگاه فضایی در کشور روسیه است که در استان آرخانگلسک در حدود ۸۰۰ کیلومتری شمال مسکو واقع شده است.

تاریخچه :این پایگاه در زمان شوروی برای پرتاب موشک های بالیستیک قاره پیما ساخته شد. ساخت پایگاه در سال ۱۹۵۷ آغاز شد و با تکمیل در سال ۱۹۵۹ برای پرتاب موشک های قاره پیمای خانواده آر-۷ آماده شد. شهرکی به نام میرنی (به روسی: Мирный) به معنای «صلح آمیز» برای اسکان مهندسان و کارمندان پایگاه در نزدیکی این پایگاه احداث شده بود. این پایگاه رکورددار بیشترین تعداد پرتاب موشکی جهان است؛ از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۹۷ یعنی طی دوره ای ۳۸ ساله، تعداد ۱۵۰۰ پرواز موشکی از این پایگاه انجام گرفته است. گرچه از زمان فروپاشی شوروی استفاده از این پایگاه کاهش داشته است.

پایگاه فضایی پلستسک یکی از اسرار نظامی دولت شوروی بود و به مدت یک دهه کسی از وجود آن مطلع نبود. در سال ۱۹۶۶ میلادی، یک آموزگار فیزیک بریتانیایی به نام جفری پری به کمک دانش آموزانش مدار ماهواره روسی کاسموس ۱۱۲ را به دقت بررسی کردند و نتیجه گرفتند که این ماهواره نمی توانسته از پایگاه فضایی بایکونور به فضا پرتاب شده باشد. پس از پایان جنگ سرد مشخص شد که سازمان سیا در دهه ۱۹۵۰ میلادی به وجود تشکیلات پرتاب موشکی در این منطقه پی برده بوده است. دولت شوروی در سال ۱۹۸۳ رسماً وجود این پایگاه را تأیید کرد.

پرتاب کاوشگر ایرانی «سینا» یک کاوشگر ایرانی با نام کاوشگر سینا از طریق پایگاه فضایی پلستسک به فضا فرستاده شده است.[/COLOR]