آیات الهی در آسمان

[persepolis11]

سحابی چشم گربه


موقع انفجار و فرو پاشی ستارگان ، گازها و موجهای حاصله ترکیبی بسیار زیبا بمانند گل رز ایجاد می کنند.

عکس ناسا (NASA) که توسط تلسکوپ هابل (Hubble Telescope) گرفته شده است :



این پدیده در قرآن مجید در سوره الرحمن آیه 37 بیان گردیده

است:

فإذا انشقت السماء فكانت وردة كالدهانهنگامی كه آسمان از هم پاشیده شود و مانند رنگ سرخی رز(گلگون) درآید

[Regulus]

این برداشت شخصی شماست و دلیلی نداره که منظور خدا هم همین باشه. البته به همون اندازه ممکنه حرف شما درست باشه.
چیزی که من از این ایه برداشت می کنم اینه که برای اسمون قراره اتفاقی بیفته نه برای یه ستاره. تو عربی هم کلمات زیادی وجود دارن که در معنای ستاره به کار میرن ولی هیچکدوم سماء نیستن.

[persepolis11]

دوست گرامي اولا اين نظر شخصي من نيست و نظر اشخاصي است كه تو اين زمينه كار ميكنند

دوما اگر فكر ميكنيد منظور خداوند از شكافته شدن اسمان چيزي به غير از اجرام نظير ستاره و سياره و سحابي است بفرماييد ببينيم جاييكه هيچكدام از اين اجرام وجود ندارند اسمش چيه؟

شما ميگيد منظور خداوند شكافته شدن خود اسمان است به نظر شما اسمان خالي چه جور جاييه و كجاست كه ميتونه شكاف برداره؟

[Regulus]

افرادی هم که تو این زمینه کار می کنن هم نظر شخصیشون رو گفتن. وقتی اطلاعی در باره یه موضوع نداشته باشیم نظر شخصیمون رو می گیم. و ما هم درباره حرف خدا اطلاعی به غیر از خود متن ایه نداریم پس نظر خودمونو داریم می گیم نه چیزی که واقعا وجود داره.
دوما این ایه مربوط به نشانه های قیامته نه اینکه هر روزی اتفاق بیفته. لطفا ایه های بعدی رو هم بخونید. اگه قرار بود منظور خدا سحابی های سیاره نما باشه باید میلیون ها سال پیش قیامت اتفاق میافتاد نه الان.
در اخر هم به جایی که هیچکدوم از این ها وجود ندارن فضای میان ستاره ای گفته میشه. و اسمان خالی هم قرار نیست شکاف برداره بلکه هر چیز که تو این دنیا هست در حال نابودیه چون روز قیامته و این شکاف برداشتن هم قرار نیست مثل پاره شدن کاغذ یا ترکیدن یه ستاره باشه بلکه انشقت یعنی گسستن و این می تونه به معنای جدا شدن اجزای سازنده جهان از هم باشه.( با از بین رفتن انرژی ها هست که اجزا از هم جدا میشن پس به نظر من انرژی های موجود بین اجرام مثل گرانش و الکترومغناطیس و انرژی های هسته ای احتمالا این دنیا دگرگون میشه)

[M_Saturn]

دوستان از هر آیه قرآن کریم چندین برداشت میشه کرد. برای همینه که چندین تفسیر موجوده.

[mars]

[COLOR="#0000FF"]

و در آیه 101 سوره انعام نیز گفته که خدا بدیع زمین و سیارات است. بدیع بمعنی: نوساز، نوآور، نوین پرداز و مواردی از این قبیل است (هم خانواده واژه «ابداع» است). و این موضوع از جنبه ضمنی و تلویحی به این معنی است که زمین و سیارات پیش از این چیزِ دیگری بوده اند و وضعیت فعلی آنها، شکل نوآوری شده آنست.

مـنـظـومـه شمسی در واقـع در اصـل جـرم و انرژی مربوط به لاشه یک ستاره بسیار بزرگ غول آسائی بوده که مرده و لاشه آن بصورت ابر در فضای مـنظومه شمسی پراکنده شده بوده است. و منظومه شمسی فعلی نوآوری آن است.


فـاصـلـه گـرفـتـن سـیـارات از هـمـدیـگـر

«آیا کسانیکه بخدا ایمان ندارند نمی توانند ببینند کـه زمین و سیارات منظومه شمسی در آغاز "بهم چسبیده" بـودند بعد آنها را با نیرو از هم باز کردیم»؟

«خدا آنست که سیارات منظومه شمسی را با ستونهائی که آنها را نمی بینید بلند کرد».

«و سیارات منظومه شمسی را بلند کرد و در آن ( در منظومه شمسی) تعادل ایجاد نمود».

نکات آیات: 1ـــ زمین و سیارات در ابتدا به هم متصل بوده اند، بعد از هم باز کرده شده و بلند کرده شده اند. 2ـــ میان سیارات ستونهای نامرئی وجود دارد. 3ـــ میان سیارات تعادل وجود داد.




چنانکه پیش از این آمد خورشید و سایر سیارات منظومه شمسی در ابتدا در کـنـار هـم شکـل گرفته بوده اند و بعدها از هم فاصله گرفته اند. علت اینکه قرآن دور شدن آنها را "بلند کردنِ" آنها توصیف نموده این است که بالای ما قـرار دارنـد و دور شـدن آنها نسبت به ما حالتِ "بلند شدن و بالا رفـتنِ آنها" دارد.

ستون های نامریی از دیدگاه قرآن

سیارات منظومه شمسی با نیروی جاذبه که انسان آنرا بصورت ستونهای از موج تصور می کند و به شکـل سـتـون آنـرا رسم می کند با هم نگـهـداشته شده اند.








[/COLOR]

[Sky_Watcher]

آیه ی 29 سوره ی شورا هم میتونه نشونه ای از وجود حیات در کرات دیگر باشه ، معنی آیش یه چیزی تو همین مایه ها بود:

و از نشانه های خداوند ، آفرینش آسمان ها و زمین و موجوداتی است که در آنها ( آسمان ها و زمین ) پراکنده کرده است ، او در قیامت آنها را کنار هم جمع میکند.
البته من از تو قرآن اینو ندیدم و چیزی که از معنیش تو ذهنم بود رو بهتون گفتم ، شما برای اطمینان میتونید از تو قرآن معنیش رو ببینید.

[mars]

[COLOR="#0000FF"]
تفسير چند آيه قرآن، تاريخ نجوم، لغت نامه قرآني و ...

1) تفسير آيات:

«انّا زَيَّنا السَّماء الدُّنياء بِزينه الكَواكِب[i]»
ما آسمان پائين را با ستارگان تزئين كرديم.


در اين آيه مي*گويد «آسمان پائين را با كواكب تزئين كرديم» در حاليكه فرضيه*اي كه در آن زمان بر افكار دانشمندان حاكم بود مي*گفت فقط آسمان بالا آسمان ستارگان ثابت است (آسمان هشتم طبق فرضيه بطليموس)ولي چنانكه مي*دانيم بطلان اين فرضيه اثبات شده و عدم پيروي قرآن از فرضيه نادرست مشهور آن زمان خود معجزه زنده*اي از اين كتاب آسماني است.
نكته جالب ديگر اينكه از نظر علم امروز مسلم است كه چشمك زدن زيباي ستارگان بخاطر قشر هوايي است كه اطراف زمين را فرا گرفته و آنها را به اين كار، وا مي*دارد و اين، با تعبير «السماء الدنيا» (آسمان پائين) بسيار مناسب است اما در بيرون جو زمين، ستارگان خيره خيره نگاه مي*كنند و فاقد تلألو هستند....

«والشمس و ضحها و القَمَر اذا تلها[ii]»
به خورشيد و گسترش نور آن سوگند و به ماه در آن هنگام كه بعد از آن در آيد



«خورشيد» مهم*ترين و سازنده*ترين نقش را در زندگي انسان و تمام موجودات زنده زميني دارد. علاوه بر اينكه منبع نور و حرارت است و اين دو از عوامل اصلي زندگي انسان به شمار مي*روند، منابع ديگر حياتي نيز از آن مايه مي*گيرند. وزش بادها، نزول بارانها، پرورش گياهان، حركت رودخانه*ها و آبشارها و حتي پديد آمدن منابع انرژي را همچون نفت و زغال سنگ هركدام اگر درست دقت كنيم، بصورتي با نور آفتاب ارتباط دارد. بطوريكه اگر روزي اين چراغ حياتبخش خاموش گردد، تاريكي و سكوت و مرگ همه جا را فرا مي*گيرد.
«ضحي» در اصل به معني گسترش نور آفتاب است و اين در هنگام است كه خورشيد از افق بالا بيايد و نور آن همه جا را فر گيرد. سپس به آن موقع از روز «ضحي» گفته مي*شود...
4) نظرات علمي قرآن در مورد فضا ومسافرت به فضا:
تفاوت ستاره و سياره (يونس/5)و (فرقان/61)، گردش خورشيد،ماه،زمين وسيارگان در مدارهاي مشخص(يس/40-38)،(انبياء/33) و(تكوير/16-15)، پيش بيني مسافرت به فضا و عبور از جو(رحمن/33)و(انعام/125)،سقوط سنگهاي آسماني (رحمن/35)،شهابها(جن/8)،فقدان اكسيژن و هوا در ارتفاعات بالاي جو(انعام/125)تسخير كره ي ماه و احتمالاً خورشيد(ابراهيم/33)،مطالبي در مورد سياره ي زهره (طارق/3-1و.. .[/COLOR]