05-20-2007, 07:39 PM
شراره‌ها و باد خورشیدی:
وقتی انرژی مغناطیسی که در جوّ خورشید تولید شده است ناگهان رها می‌شود در سرتاسر طیف الکترومغناطیس تابشی منتشر می‌کند. این پدیده را شراره خورشیدی(solar flare) می‌نامیم، که انرژی‌اش معادل انفجار همزمان 100 مِگاتُن بمب هیدروژنی است، و تا فراتر از تاج خورشید هم گسترده می‌شود. وقتی خورشید به دوره بیشینه فعالیتش می‌رسد تعداد شراره‌ها هم زیاد می‌شود. از روی زمین ما نمی‌توانیم صرفاً با نگاه کردن به خورشید شراره‌ها را ببینیم اما به کمک تلسکوپ‌های خاصی که برای رصد سطح خورشید طراحی شده‌اند می‌توانیم آنها را ببینیم. شراره‌های خورشیدی را در سال 1895 دو دانشمند، که به‌طور مستقل در حال بررسی لکه‌های خورشید بودند، در نور مرئی دیدند.
معمولاً برای شکل‌گیری و رها شدن شراره‌ها سه مرحله وجود دارد:
1-مرحله پیش‌درآمد (Precursor)، که رها شدن انرژی الکترومغناطیسی آغاز می‌شود. این مرحله را می‌توان با تابش‌های پرتو ایکس نرم آشکار کرد.
2-مرحله آنی (Impulsive)، که الکترون‌ها و پروتون‌ها تا انرژی‌های فراتر از یک مِگا الکترون‌ولت سرعت می‌یابند. در این مرحله امواج رادیویی، پرتو ایکس سخت، و پرتو گاما تابش می‌شوند.
3-مرحله واپاشی (Decay)، که در آن تولید و واپاشی پرتو ایکس نرم آشکارپذیر است.
مدت هر مرحله ممکن است از چند ثانیه تا یک ساعت باشد.
درون شراره دما به حدود 10 تا 15 برابر تاج اطرافش می‌رسد. معمولاً، تاج میلیون‌ها تُن ذرات باردار شامل الکترون‌ها، پروتون‌ها، و هسته‌های سنگین را در همه جهت‌ها با سرعت حدود 300 کیلومتر بر ثانیه پرتاب می‌کند، چون دما آنقدر زیاد است که گرانش خورشید نمی‌تواند آنها را نگه دارد. البته، با وقوع شراره شدیدترین باد خورشیدی با سرعت حدوداً 800 کیلومتر بر ثانیه هم می‌وزد. این نهر از ذرات باردار باد خورشیدی نام دارد که تمام راه را تا مرزهای منظومه شمسی، در حقیقت جایی که باد خورشیدی به باد ستاره‌های دیگر برخورد می‌کند به نام منطقه "ایست خورشیدی" (heliopause) می‌پیماید.
در زمان وقوع شراره، زمانی که دمای تاج –که سرچشمه شراره‌هاست- بسیار افزایش می‌یابد، شدت باد خورشیدی (یعنی هم مقدار و هم سرعت) مخصوصاً جِرمش به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌یابد. وقتی باد خورشیدی به سیارات می‌رسد. میدان مغناطیسی سیاره(اگر داشته باشد) همچون سپری عمل می‌کند که جهت جریان باد را عوض می‌کند و آن را در راستای خطوط میدان هدایت می‌کند. به این ترتیب مقدار کمی از باد از جوّ سیاره، اگر داشته باشد، می گذرد و به سطحش می‌رسد و خسارت باد خورشیدی را بر ساکنان احتمالی و مواد سطحی سیاره کاهش می‌دهد. حیات روی زمین، اگر به خاطر میدان مغناطیسی محافظ زمین نبود، هرگز قادر نبود خسارت ناشی از باد خورشیدی را تحمل کند.
امیدوارم رضایت بخش بوده باشه
البته عکسهاش رو نتونستم بذارم
وقتی انرژی مغناطیسی که در جوّ خورشید تولید شده است ناگهان رها می‌شود در سرتاسر طیف الکترومغناطیس تابشی منتشر می‌کند. این پدیده را شراره خورشیدی(solar flare) می‌نامیم، که انرژی‌اش معادل انفجار همزمان 100 مِگاتُن بمب هیدروژنی است، و تا فراتر از تاج خورشید هم گسترده می‌شود. وقتی خورشید به دوره بیشینه فعالیتش می‌رسد تعداد شراره‌ها هم زیاد می‌شود. از روی زمین ما نمی‌توانیم صرفاً با نگاه کردن به خورشید شراره‌ها را ببینیم اما به کمک تلسکوپ‌های خاصی که برای رصد سطح خورشید طراحی شده‌اند می‌توانیم آنها را ببینیم. شراره‌های خورشیدی را در سال 1895 دو دانشمند، که به‌طور مستقل در حال بررسی لکه‌های خورشید بودند، در نور مرئی دیدند.
معمولاً برای شکل‌گیری و رها شدن شراره‌ها سه مرحله وجود دارد:
1-مرحله پیش‌درآمد (Precursor)، که رها شدن انرژی الکترومغناطیسی آغاز می‌شود. این مرحله را می‌توان با تابش‌های پرتو ایکس نرم آشکار کرد.
2-مرحله آنی (Impulsive)، که الکترون‌ها و پروتون‌ها تا انرژی‌های فراتر از یک مِگا الکترون‌ولت سرعت می‌یابند. در این مرحله امواج رادیویی، پرتو ایکس سخت، و پرتو گاما تابش می‌شوند.
3-مرحله واپاشی (Decay)، که در آن تولید و واپاشی پرتو ایکس نرم آشکارپذیر است.
مدت هر مرحله ممکن است از چند ثانیه تا یک ساعت باشد.
درون شراره دما به حدود 10 تا 15 برابر تاج اطرافش می‌رسد. معمولاً، تاج میلیون‌ها تُن ذرات باردار شامل الکترون‌ها، پروتون‌ها، و هسته‌های سنگین را در همه جهت‌ها با سرعت حدود 300 کیلومتر بر ثانیه پرتاب می‌کند، چون دما آنقدر زیاد است که گرانش خورشید نمی‌تواند آنها را نگه دارد. البته، با وقوع شراره شدیدترین باد خورشیدی با سرعت حدوداً 800 کیلومتر بر ثانیه هم می‌وزد. این نهر از ذرات باردار باد خورشیدی نام دارد که تمام راه را تا مرزهای منظومه شمسی، در حقیقت جایی که باد خورشیدی به باد ستاره‌های دیگر برخورد می‌کند به نام منطقه "ایست خورشیدی" (heliopause) می‌پیماید.
در زمان وقوع شراره، زمانی که دمای تاج –که سرچشمه شراره‌هاست- بسیار افزایش می‌یابد، شدت باد خورشیدی (یعنی هم مقدار و هم سرعت) مخصوصاً جِرمش به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌یابد. وقتی باد خورشیدی به سیارات می‌رسد. میدان مغناطیسی سیاره(اگر داشته باشد) همچون سپری عمل می‌کند که جهت جریان باد را عوض می‌کند و آن را در راستای خطوط میدان هدایت می‌کند. به این ترتیب مقدار کمی از باد از جوّ سیاره، اگر داشته باشد، می گذرد و به سطحش می‌رسد و خسارت باد خورشیدی را بر ساکنان احتمالی و مواد سطحی سیاره کاهش می‌دهد. حیات روی زمین، اگر به خاطر میدان مغناطیسی محافظ زمین نبود، هرگز قادر نبود خسارت ناشی از باد خورشیدی را تحمل کند.
امیدوارم رضایت بخش بوده باشه
البته عکسهاش رو نتونستم بذارم
برای بزرگ شدن اول باید کوچک بودن را تجربه کرد!