09-06-2005, 12:08 PM
لویی دوبروی فیزیکدان فرانسوی در 1959 در خصوص اثیر یا اتر گفت که اثیر ساخته یک محیط زیراتمی است که از ذرات بسیار ریز اتمی با جرم کم بوجودآمده است: لپتونها و احتمالا نو ترینوها.مفهوم دریای نوترینوها در دهه های نخست قرن بیستم بوسیله اختر فیزیکدانان معرفی و گسترش یافت و به عنوان طبقه غنی از انرژی و مخرج مشترک هرگونه کنش و واکنش بین ذرات شناخته شده است.در 1964 مهندسی از اتحاد جماهیر شوروی سابق مقاله ای نگاشت که در آن اعلام کرد اثیر یا اتریک عنصر شن مانند است و مرکب است از ذراتی که او اترون نامید و نوشت که چون بین این ذرات هیچ برخوردی حاصل نمیشود قابل ردیابی و شناخت نیستند.حدود بیست سال است که کشف فضای بین سیارات و ستارگان نشان داده است که این فضا مشحون از غبار کیهانی، امواج و علاپم رادیویی، پرتوهای ایکس، میدانهای مغناطیسی و الکتریکی است.خلاصه ماده به معنای واقعی کلمه فضای بین ستارگان را پر کرده است. بین کهکشانها نیز گاز میان کهکشانی وجود دارد که مقدار آن یک اتم در هر سانتیمتر مکعب است. جهان ما مملو از ماده نامریی است که هنوز کشف و ردیا بی نشده است و علم هنوز براحتی آنها را ثابت نکرده.طبق عدم قطعیت هایزنبرگ امکان اندازه گیری و توصیف ساختمان اتر در حالت سکون و ایستایی امکانپذیر نیست. ژان پیروژه مینویسد: در جهان امروز، هر پدیده مادی یک حرکت سازمان یافته یک خلا مادی است. در این تعریف میبینیم که خلا مادی که همان اتر یا اثیر باشد مبنای هر پدیده مادی است. پس در پس هر پدیده یک علت وجود دارد و آن میتواند خلا اثیر و یا یک علت مادی دیگر باشد. 