ذهن شما چه می گوید ؟؟؟

[ehsaan]

سلام دوست عزيز
من دقيقا متوجه پاسخ شما يا منظور شما نشدم.
ولي به طرز عجيبي همين امروز با متني در صفحه دانش روزنامه اعتماد ملي برخوردم كه ربط مستقيمي با بحثهاي چند روز پيش ما دارد، و تقريبا من را در تائيد نظراتم مطمئن كرد. اين متن را در اينجا مي آورم ، شايد منظور من را با زباني گوياتر و علمي تر براي شما روشن كند:


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

استحاله فيزيکدان برنده نوبل در جوار درياچه زوريخ

در نوشته زير که در ابتداي مقاله اي از کارل ساگان (C.Sagan) با عنوان »آيا حقيقت مهم است؟ علم، شبه علم، و تمدن« آمده است، ساگان سعي دارد نشان دهد که کشف حقيقت با تکيه بر علم چگونه مي تواند به وسعت نگرش ما به جهان و نيز تجهيزمان براي رويارويي با آينده کمک کند. اين روند دقيقا در برابر انديشه اي قرار مي گيرد که مي خواهد با تکيه بر شبه علم و خرافات به پاسخ هايي آسان و جامع دست يابد. متاسفانه اين گونه تفکرات گاهي اوقات دامن درخشان ترين ذهن هاي دنياي علم را هم مي گيرد. درخشان ترين ذهن هايي مثل ولفگانگ پائولي که از سويي پايه گذار تئوري کوانتوم به شمار مي رود و از سوي ديگر به دنبال يافتن راز عدد کيهاني است تا به کمک آن پاسخ تمام پرسش ها را بيابد. آيا حقيقت مهم است
علم سرشار از زيبايي، توانايي و عظمتي است که مي تواند رضايت خاطري روحاني و همچنين واقعي را فراهم کند. اما خرافه و شبه علم در مسيري پيش مي رود که با ارائه پاسخ هايي ساده، گاهي به طور تصادفي باعث برانگيختن حيرتي همراه با ترس در وجودمان مي شود، و ارزش آزمايش را در نظرمان حقير مي دارد.
»آيا اهميت مي دهيم که حقيقت چيست؟ آيا اهميت دارد؟
... آنجا که جهل مايه خوشبختي است، خردمند بودن نابخردي است.«
آيا به راستي همينطور است که تامس گري در اين شعرش مي گويد؟ ادموند وي تيل (E.Way Teale) در کتاب سال 1950 اش با عنوان »چرخش فصل ها« اين مساله غامض را بهتر درک کرده است:
»اخلاقا به اين بدي است که بپذيريد، مادامي که چيزي احساس خوبي در شما ايجاد مي کند، درستي و نادرستي آن مهم نباشد، درست به همان بدي که تا وقتي که پول داشته باشيد، چگونگي به دست آوردنش مهم نباشد.«
براي مثال کشف بي کفايتي و فساد دولت، موضوعي دلسرد کننده است؛ اما آيا بي خبري از آن بهتر است؟ جهل به نفع چه کسي تمام مي شود؟ اگر در وجود ما انسان ها، آن طور که گفته مي شود، گرايش هاي موروثي در جهت کينه ورزي با بيگانگان نهفته است، آيا خودشناسي تنها راه حل آن نيست؟ تا ديرزماني که باور کنيم ستاره ها به خاطر ما طلوع و غروب مي کنند، که ما دليل وجود جهان هستيم، آيا علم به خالي شدن باد نخوت مان کمکي مي کند؟
فردريش نيچه در کتاب »تبارشناسي اخلاق«، بسان بسياري از پيشينيان و پسينيانش »روند ناگسسته خود خوار شماري انسان« ناشي از انقلاب علمي است را تقبيح مي کند. نيچه زوال »باور انسان در مرتبه اش، يکتايي اش، بي جايگزين بودنش در وجود« را به سوگ مي نشيند. در نظر من، درک جهان آنطور که به راستي است، بسيار گواراتر است تا سماجت در هذيان، هر چند که خشنود کننده و دلگرم کننده باشد. کدام نگرش براي بقاي درازمدت ما مناسب تر است؟ کدام يک به ما تسلط بيشتري بر آينده مان خواهد داد؟ و اگر در اين فرآيند کمي از اعتماد به نفس ساده لوحانه مان کاسته شود، آيا انصافا چنين زوالي است؟ آيا نبايد به اين (فرآيند) به عنوان يک تجربه بالنده و هويت ساز، خوش آمد، گفت؟
کشف اين حقيقت که جهان 8 تا 15 ميليارد سال سن دارد نه 6 تا 12 هزار سال، شيوه ارج نهادن ما به وسعت و شکوه آن را بهبود مي دهد؛ پذيرش اين انديشه که ما از ترکيب ويژه اي از آرايش اتم ها هستيم، دست کم باعث مي شود به اتم ها بيشتر احترام بگذاريم؛ کشف اين مساله – که چندان دور از ذهن هم نيست - که سياره ما يکي از ميلياردها دنياي ديگر در کهکشان راه شيري و کهکشان ما يکي از ميلياردها کهکشان ديگر است، پهنه امکانپذيري را به شکلي شکوهمندانه گسترش خواهد داد.
كارل ساگان