البته قبل از خواندن مطلب زیر یادآور میشوم که حرکت خاص میماس قمر زحل ( به شکل تلو تلو خوردن و یا مانند توپی که درونش آب باشد ) باعث شد که دانشمندان تحقیقات زیادی روی این قمر انجام بدهند که هنوز به طور یقین به این نتیجه نرسیدن که درون این قمر آب وجود دارد.
احتمال وجود آب در “میماس” قمر زحل!
تیمی از محققان و ستاره*شناسان ناسا با بررسی تصاویر جدید فضاپیمای کاسینی از “میماس” قمر اسرارآمیز زحل قصد دارند راز اقیانوس نهفته در این قمر را آشکار کنند.
[ATTACH=CONFIG]2132[/ATTACH]
عکسی نزدیک از میماس قمر زحل که فضاپیمای کاسینی در ۱۳ فوریه ۲۰۱۰ به ثبت رسانده است.
مطالعه ی جدید دانشمندان ناسا نشان می دهد، سطح منجمد و آبله*گون میماس که در ظاهر آن را به قمری مرده تبدیل کرده احتمال دارد در لایه*های زیرینش دارای اقیانوسی عمقی باشد. تفاوت*های ساختاری لایه*های سطحی و زیرین میماس به همراه صخره*های منجمد، چهره این قمر را به گلوله*ای یخی و زشت تبدیل کرده است. طبق مدل سه بعدی شبیه سازی شده میزان تلوتلو خوردن میماس تقریبا دو برابر ِمقدار پیش بینی شده است، مدل*ها نشان می*دهد در صورت وجود اقیانوس زیرسطحی، در عمقی حدود ۲۴ تا ۳۱ کیلومتری از دهانه های برخوردی میماس قرار دارد.
از آنجا که میماس ۴ میلیارد سال پیش تشکیل شده، احتمالا هسته ای آرام دارد. اما اگر درون این قمر اقیانوس هایی از آب باشد، این قمر به جمع قمر های زیست پذیر منظومه شمسی اضافه می شود. عرض این قمر ۳۹۶ کیلومتر است بنابراین برای حفظ* کردن نوعی حرارت درونی ناشی از شکل*گیری*اش بیش از اندازه کوچک است، در نتیجه، منبع انرژی دیگری برای نگه*داشتن این اقیانوس زیرزمینی لازم است. محققان با آنالیزهای اخیر از تلوتلو خوردن های غیرعادی میماس به این نتیجه رسیدند که میماس ممکن است میزبان اقیانوس های داخلی از آب مایع باشد.
[ATTACH=CONFIG]2133[/ATTACH]
این تصویر در آگوست ۲۰۰۵ و طی پرواز فضاپیمای روبوتیک کاسینی از سطح آبله گون میماس گرفته شده است.
همچنین این قمر کوچک و آبله گون یکی از بزرگ ترین دهانه های برخوردی را با پهنایی حدود ۱۳۰ کیلومتر بر روی خود دارد، دلایل شکل گیری چنین عوارض سطحی به این دلیل است که جرم میماس آنقدر قوی است که با ایجاد کردن گرانش سطحی، ظاهر آن را کروی نگه می دارد و آنقدر ضعیف است که اجازه*ی شکل گرفتن چنین دهانه*های بزرگی را می دهد. میماس جزء کوچکترین اقمار زحل است که در سال ۱۷۸۹ میلادی توسط ویلیام هرشل کشف شد.
احتمال وجود آب در “میماس” قمر زحل!
تیمی از محققان و ستاره*شناسان ناسا با بررسی تصاویر جدید فضاپیمای کاسینی از “میماس” قمر اسرارآمیز زحل قصد دارند راز اقیانوس نهفته در این قمر را آشکار کنند.
[ATTACH=CONFIG]2132[/ATTACH]
عکسی نزدیک از میماس قمر زحل که فضاپیمای کاسینی در ۱۳ فوریه ۲۰۱۰ به ثبت رسانده است.
مطالعه ی جدید دانشمندان ناسا نشان می دهد، سطح منجمد و آبله*گون میماس که در ظاهر آن را به قمری مرده تبدیل کرده احتمال دارد در لایه*های زیرینش دارای اقیانوسی عمقی باشد. تفاوت*های ساختاری لایه*های سطحی و زیرین میماس به همراه صخره*های منجمد، چهره این قمر را به گلوله*ای یخی و زشت تبدیل کرده است. طبق مدل سه بعدی شبیه سازی شده میزان تلوتلو خوردن میماس تقریبا دو برابر ِمقدار پیش بینی شده است، مدل*ها نشان می*دهد در صورت وجود اقیانوس زیرسطحی، در عمقی حدود ۲۴ تا ۳۱ کیلومتری از دهانه های برخوردی میماس قرار دارد.
از آنجا که میماس ۴ میلیارد سال پیش تشکیل شده، احتمالا هسته ای آرام دارد. اما اگر درون این قمر اقیانوس هایی از آب باشد، این قمر به جمع قمر های زیست پذیر منظومه شمسی اضافه می شود. عرض این قمر ۳۹۶ کیلومتر است بنابراین برای حفظ* کردن نوعی حرارت درونی ناشی از شکل*گیری*اش بیش از اندازه کوچک است، در نتیجه، منبع انرژی دیگری برای نگه*داشتن این اقیانوس زیرزمینی لازم است. محققان با آنالیزهای اخیر از تلوتلو خوردن های غیرعادی میماس به این نتیجه رسیدند که میماس ممکن است میزبان اقیانوس های داخلی از آب مایع باشد.
[ATTACH=CONFIG]2133[/ATTACH]
این تصویر در آگوست ۲۰۰۵ و طی پرواز فضاپیمای روبوتیک کاسینی از سطح آبله گون میماس گرفته شده است.
همچنین این قمر کوچک و آبله گون یکی از بزرگ ترین دهانه های برخوردی را با پهنایی حدود ۱۳۰ کیلومتر بر روی خود دارد، دلایل شکل گیری چنین عوارض سطحی به این دلیل است که جرم میماس آنقدر قوی است که با ایجاد کردن گرانش سطحی، ظاهر آن را کروی نگه می دارد و آنقدر ضعیف است که اجازه*ی شکل گرفتن چنین دهانه*های بزرگی را می دهد. میماس جزء کوچکترین اقمار زحل است که در سال ۱۷۸۹ میلادی توسط ویلیام هرشل کشف شد.