01-09-2012, 02:09 PM
نور نمی تونه چیزی رو هل بده وگرنه چراغ قوه هم می تونست دست ما رو به عقب هل بده.
با تکنولوژی امروز میشه ذرات زیر هسته ای رو به نزدیکی سرعت نور رسوند. نه یه وسیله که مثلا ادم توش بشینه.
در ضمن ساختن و حتی ایده دادن در مورد یه وسیله اجبارا نیاز به این داره که از عوامل موثر بر پروژه شناخت کافی داشته باشیم. شما نمی تونید مثلا به یه توپ کات بدید, اگه ندونید باید به کجای توپ و با چه قدرتی باید ضربه بزنید.(تجربه هم نوعی از این دونستن تلقی میشه)
در مورد وسیله پیشنهادی شما این دستگاه که جزو ایده های موجود برای ساخت اسانسور فضایی هست میتونه یه محفظه نچندان بزرگ رو به مدار زمین ببره.مدتی که طول می کشه این محفظه به مدار برسه معادل یک تا دو هفته هست. نه چند هزارم ثانیه. نیرویی که از این لیزر به اون صفحه اثر می کنه تا به گرانش زمین اثر کنه خیلی خیلی کم هست و حتی نیروی رانش موشک ابی دوستمون هم از اون بیشتر هست.
این نیرو به طور ممتد در فضا می تونه سرعت فضاپیمای ما رو به تدریج در مدت زمان بسیار طولانی به سرعت نزدیک نور برسونه. کاری که بادبان های خورشیدی با استفاده از نور خورشید (که مطمئنا خیلی خیلی بیشتر از نیروی که لیزر ما ایجاد میکنه) انجام میدن و تازه با این نیرو به سرعتی خیلی خیلی کمتر از سرعت نور میرسن.
از اون مهمتر لیزر ما نمی تونه تا بینهایت به فضاپیمای ما نیرو وارد کنه. چون یه خاطر برخورد نور با ذرات موجود در فضا, انرژی اون به مرور از بین میره و دیگه انرژی(انرژی که بتونه به سرعت فضاپیمای ما اضافه کنه) وجود نداره.
تازه این دلایلی بود که من می دونستم و همین دانش کم می تونه انقدر تاثیر داشته باشه پس برای یه همچین پروژه ای به علم و فکر خلاق و زمان نیازه و ما نمی تونیم بدون در نظر گرفتن دانش مورد نیاز شروع به فکر(هر چند خلاق) بکنیم.
در اخر هم بگم هر چیزی که جرم داره نورو هر چند ناچیز خم می کنه. همونطور که تمام ستاره ها و سیاره ها و تمام اجرام هستی این کارو انجام میدن.
با تکنولوژی امروز میشه ذرات زیر هسته ای رو به نزدیکی سرعت نور رسوند. نه یه وسیله که مثلا ادم توش بشینه.
در ضمن ساختن و حتی ایده دادن در مورد یه وسیله اجبارا نیاز به این داره که از عوامل موثر بر پروژه شناخت کافی داشته باشیم. شما نمی تونید مثلا به یه توپ کات بدید, اگه ندونید باید به کجای توپ و با چه قدرتی باید ضربه بزنید.(تجربه هم نوعی از این دونستن تلقی میشه)
در مورد وسیله پیشنهادی شما این دستگاه که جزو ایده های موجود برای ساخت اسانسور فضایی هست میتونه یه محفظه نچندان بزرگ رو به مدار زمین ببره.مدتی که طول می کشه این محفظه به مدار برسه معادل یک تا دو هفته هست. نه چند هزارم ثانیه. نیرویی که از این لیزر به اون صفحه اثر می کنه تا به گرانش زمین اثر کنه خیلی خیلی کم هست و حتی نیروی رانش موشک ابی دوستمون هم از اون بیشتر هست.
این نیرو به طور ممتد در فضا می تونه سرعت فضاپیمای ما رو به تدریج در مدت زمان بسیار طولانی به سرعت نزدیک نور برسونه. کاری که بادبان های خورشیدی با استفاده از نور خورشید (که مطمئنا خیلی خیلی بیشتر از نیروی که لیزر ما ایجاد میکنه) انجام میدن و تازه با این نیرو به سرعتی خیلی خیلی کمتر از سرعت نور میرسن.
از اون مهمتر لیزر ما نمی تونه تا بینهایت به فضاپیمای ما نیرو وارد کنه. چون یه خاطر برخورد نور با ذرات موجود در فضا, انرژی اون به مرور از بین میره و دیگه انرژی(انرژی که بتونه به سرعت فضاپیمای ما اضافه کنه) وجود نداره.
تازه این دلایلی بود که من می دونستم و همین دانش کم می تونه انقدر تاثیر داشته باشه پس برای یه همچین پروژه ای به علم و فکر خلاق و زمان نیازه و ما نمی تونیم بدون در نظر گرفتن دانش مورد نیاز شروع به فکر(هر چند خلاق) بکنیم.
در اخر هم بگم هر چیزی که جرم داره نورو هر چند ناچیز خم می کنه. همونطور که تمام ستاره ها و سیاره ها و تمام اجرام هستی این کارو انجام میدن.