[COLOR="#008000"]مجتمع پرتاب ۳۹ پایگاه فضایی کندی
از ویکی پدیا
مجموعهٔ پرتاب ۳۹ پایگاه فضایی کندی
محل پرتاب پایگاه فضایی کندی
مکان
نام کوتاه ال سی-۳۹ (LC-39)
تعداد سکوی های پرتاب ۲
تاریخچه پرتاب ال*سی-۳۹آ
وضعیت فعال
پرتاب ها ۹۱ (۱۲ ساترن ۵، ۷۹ شاتل)
نخستین پرتاب آپولو ۴، ۹ نوامبر ۱۹۶۷
آخرین پرتاب اس تی اس-۱۳۲، ۱۴ مه ۲۰۱۰
موشک های وابسته ساترن ۵
ساترن اینت-۲۱
شاتل
آرس ۵
تاریخچه پرتاب ال سی-۳۹ب
وضعیت غیرفعال
پرتاب ها ۵۹ (۱ ساترن ۵، ۱ آرس-آی-ایکس، ۴ ساترن ۱-بی، ۵۳ شاتل)
نخستین پرتاب آپولو ۱۰، ۱۸ مه ۱۹۶۹
آخرین پرتاب آرس آی-ایکس، ۲۸ اکتبر ۲۰۰۹
موشک*های وابسته ساترن ۵
ساترن اینت-۲۱
شاتل
آرس آی-ایکس
سکوهای پرتاب آ و ب، در مجموعهٔ پرتاب ۳۹ پایگاه فضایی کندی، یک عامل اساسی در پیشرفت*های فضایی آمریکا مانند آپولو، اسکای لب، آپولو-سایوز و شاتل های فضایی می*باشد. این سکو ها در جزیرهٔ مریت، فلوریدا، در شمال کیپ کاناورال قرار گرفته است و برای موشک های بزرگ آپولو، ساترن ۵ که برای فرستادن فضانوردان به ماه و بازگشت آن ها در ابتدا طراحی شد.پس از عملیات مشترک ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی - آپولو-سایوز، با انجام تغییراتی امکان استفاده از ساتل فراهم شد.هر دو سکو به برای پشتیبانی از عملیات پرتاب متحرک طراحی شده اند، که در آن ابتدا مدارگرد، موشک های سوخت جامد و مخزن خارجی، در ساختمان سرپوشیدهٔ مونتاژ، به هم متصل شده و به سکوهای پرتاب با ابزار های جابه جایی سنگین انتقال می یابند.در دوران آپولو، سازه های پد همگی قابلیت جابه جایی داشتند.تغییر های اصلی ایجاد ساختار سرویس ثابت (به انگلیسی: Fixed Service Structure) (FSS)، ساختار سرویس دوار (به انگلیسی: Rotating Service Structure) و تعویض کاهش دهندهٔ شعله های ساترن با سه کاهش دهنده های شعله جدید بود. این مجموعه از ۲ سکوی پرتاب، ساختمان مونتاژ (VAB), راه خزنده (راهی که ساختمان مونتاژ را به سکو های پرتاب متصل می کند), ساختمان پردازش مدارگرد, مرکز کنترل پرتاب (شامل اتاق شلیک)، تاسیسات اخبار (معروف برای ساعتی که شمارش معکوس را نشان می دهد)، و تعدادی ساختمان های عملیاتی و مدیریتی.
توسعهٔ اولیه در اوایل سال ۱۸۹۰ توسط تعدادی از فارغ التحصیلان دانشگاه هاروارد انجام شد. آنها زمین مربوطه را با قیمت ۱ دلار برای هر هکتار خریداری کردند. در نزدیکی های سکوی پرتاب ۳۹آ کنونی آن ها یک باشگاه چوبی از جنس ماهون با ۲۰ اتاق برای اعضا و مهمانان ایجاد کردند. باشگاه دارای اتاق ناهار خوری بزرگ، دخمهٔ شراب، اتاق و انبار بزرگی برای مهمات بود. در بالای این ساختمان منظرهٔ زیبایی از اقیانوس و جنگ در جلوی چشم بیننده قرار می گرفت. در سال های ۱۹۲۰، ای.استودبیکر، پسر یکی از اتومبیل فروشان معروف در نزدیکی فانوس دریایی کاناورال، کازینویی را ایجاد کرد تا مردم را به این نقطه جلب کند. نقشه*هایی برای ایجاد شهری جدید در آن منطقه با امکانات رفاهی کافی کشیده شده*بود. همچنین شرکت توسعهٔ پالایا لیندا هم تبلیغلت زیادی با مضمون توسعهٔ ساحل شمال میامی انجام داد.[۲] قبل از ساخت مجموعه جادهٔ آ۱آ از کنار آن می*گذشت. در کنار این جاده، جادهٔ ساحلی روستای قرار داشت که در نزدیکی آن ایستگاه گارد ساحلی چستر شوالز بود.
در سال ۱۹۴۸، نیروی دریایی ایالات متحده، پایگاه هوایی بانانا ریور را به جنوب کیپ کاناورال منتقل کرد تا موشک های وی-۲ آلمانی را در آنجا آزمایش کنند. محل سایت پرتاب در شرق سواحل فلوریدا بود، که ایده آل برای این مهم بود چون از مناطق مسکونی دور بود. این پایگاه ابتدا به پایگاه مشترک و سپس به پایگاه نیروی هوایی پاتریک در سال ۱۹۵۰ تغییر نان داد. نیروی هوایی قسمتی از شمال کیپ کاناورال را ضمیمهٔ پایگاه کرد و در آن منطقه تجهیزات تست موشک خود را قرار داد. این منطقه بعدها پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال (سی سی ای اف اس) نامیده شد. در طول سال*های ۱۹۵۰ آزمایشات موشک های زمینی و هوایی در اینجا انجام می*گرفت.
ناسا می آید
ناسا در سال ۱۹۵۸ تاسیس شد و در پرتاب های اولیه (مانند مرکوری و جمینی) از امکانات کیپ کاناورال استفاده کرد.
در سال ۱۹۶۱، رییس جمهور کندی، هدف را نشستن فضاپیمای با سرنشین بر روی ماه تعیین کرد. اعلام برنامهٔ ناسا برای ماه باعث شد که عملیلات*ها به جزیرهٔ مجاور (مریت) انتقال یابند. ناسا در سال ۱۹۶۲ تلاش های خود را برای مالکیت زمین آغاز مرد، و توانست با همکاری و پرداخت به ایالت فلوریدا این زمین و اطراف آن را برای خود تصاحب کند.۸۷ مایل*مربع (۲۳۰ کیلومترمربع)۱۳۱ مایل*مربع (۳۴۰ کیلومترمربع) از ماه ژوئیه ۱۹۶۲، زمین سایت مورد نظر، مرکز عملیات پرتاب نامیده می*شد. در آن زمان، بیشترین شماره های سکوی پرتاب در مورد استفادهٔ سی سی ای اف اس مجتمع ۳۷ بود؛ در زمان ایجاد مجموعهٔ پرتابی برای ماه، سکوهای ۳۹ نیز طراحی شدند. سکوی پرتاب جدید آ در تاریخ ۱۲ آوریل ۱۹۸۱، با پرتاب شاتل کلمبیا مورد استفاده قرار گرفت. اولین شاتل پرتاب شده از سکوی ب، مدارگرد چلنجر در سال ۱۹۸۶ بود که دقیقه ای پس از برخاستن منفجر شد. از سال ۱۹۸۸ دوباره از سکوی ب و از سال ۱۹۹۰ دوباره از سکوی آ برای پرتاب شاتل*ها استفاده شد.
هر سکو به شکل هشت ضلعی بوده و دارای امکانات یکسان می باشد. هر سکو حدود یک چهارم مایل مربع فضا اشغال می کند. پرتاب ها از روی یک سطح بتونی با اندازه های ۳۹۰×۳۲۵ پایی که در مرکز سکو قرار دارد، انجام می شود. سکوی آ ۴۸ فوت (۱۵ متر) و سکوی ب ۵۵ فوت (۱۷ متر) بالاتر از سطح دریا قرار گرفته اند.
ساختمان ثابت سرویس
ساختمان ثابت سرویس، برجسته ترین امکان هر سکو و ارتفاع آن در بالاترین نقطه اش (دکل برقگیر) ۳۴۸ فوت (۱۰۶ متر) است.این دکل برقگیر، ۸۰ فوت (۲۴ متر) ارتفاع دارد و از فایبرگلاس ساخته شده است، سیم فولادی با قطر یک اینچ که در فاصلهٔ ۱٬۱۰۰ فوت (۳۴۰ متر) جنوب در زمین فرو رفته و از این دکل تا نقطهٔ اوج بالا می رود، را نگه می دارد. سیم مورد نظر در همین فاصله در شمال نیز در زمین فرو می رود. در پایین دکل برقگیر جرثقیل کله چکشی قرار گرفته که برای بالا کشیدن سکو مورد استفاده قرار می گیرد. ساختمان ثابت سرویس به ۳ بازوی متحرک برای دسترسی و سرویس شاتل مجهز است. این بازو ها هنگام غیرفعال بودن، جمع می شوتد. اف اس اس دارای ۱۲ طبقه است که به فاصله ۲۰ فوت (۶٫۱ متر) از یکدیگر قرار گرفته است. طبقهٔ اول ۲۷ فوت (۸٫۲ متر) بالاتر از سکو قرار گرفته اند. این ساختمان همچنین سیستم خروج اضطراری را فراهم می کند.
این بازو پایین ترین بازو با ارتفاع ۱۴۷ فوت (۴۵ متر) بر ساختمان ثابت سرویس است. فضانوردان با استفاده از آن وارد کابین خدمهٔ مدارگرد می شوند. بخش بیرونی بازو به اتاقکی معروف به اتاق سفید متصل است و که به مدارگرد متصل می شود و گنجایش ۶ نفر را دارا است. این بازو تا ۷ دقیقه و ۲۴ ثانیه قبل از پرتاب باز می ماند تا امکان خروج اضطراری را به فضانوردان بدهد. طول آن ۶۰ فوت (۱۸ متر)، عرض آن ۵ فوت (۱٫۵ متر) و ارتفاع آن ۸ فوت (۲٫۴ متر) است و می تواند به صورت دستی یا خودکار در حدود ۱۵ ثانیه باز و بسته شود.
معروف به سیستم بازوی مربوط به هیدروژن گازی، در ارتفاع ۱۶۷ فوت (۵۱ متر)، این بازوی ۴۸ فوت (۱۵ متر)ی به دریچه ها مخزن خارجی متصل می شود. این بازو همچنین راهی به مخزن میانی برای تعمیرات ایجاد می کند. این باز می تواند ۲۷۰ درجه نسبت موقعیت اولیه جابه جا شود. این وسیله پس از متصل کردن لوله ها و سیم های مورد نساز برای انتقال سوخت و پرتاب در ۵ روز قبل از پرتاب از از شاتل جدا شده و به جای اصلی خود باز می گردد. لوله های متصل به دریچه مخزن خارجی، گاز های به وجود آمده هنگام و پس از پر کردن مخزن از هیدروژن مایع را خارج می کنند.این لوله ها انعطاف پذیر درست هنگام حرکت شاتل به بالا به صورت خودکار جدا می گردند.
ابن بازو، بازویی جمع شونده نصب شده از ارتفاع ۲۰۷ فوت (۶۳ متر) تا ۲۲۷ فوت (۶۹ متر) بر بالای سیستم و دارای درپوش خارج کنندهٔ گاز می باشد. قسمت خرپای بازو از لولهٔ برج تا لولای درپوش ۶۵ فوت (۲۰ متر) طول دارد. درپوش خروجی ۱۳ فوت (۴ متر)ی به بینی کپ (نوعی کلاه) معروف است. گاز نیتروژن داغ به این درپوش پمپاژ می شود تا مخزن اکسیژن مایع در بالای مخزن خارجی را گرم نگه دارد. این باعث می شود که گاز های اکسیژن موجود بر روی مخزن یخ نبندند و آسیبی به مخزن وارد کنند. این بازو تا دو و نیم دقیقه قبل از پرتاب در جای بالای مخزن خارجی جای دارد، بازگشت آن به سمت ساختمان سرویس ثابت حدود ۲۵ ثانیه طول می کشد. این بازو تا زمان فشرده شدن کلید پرتاب موشک های پیشرانه سوخت جامد در زمان پرتاب (۰ ثانیه) از مدار خارج نمی شود و در مواقع نگهداشته شدن زمان سنج در به بالای مخزن خارجی بر می گردد.
این سیستم(فرود اظطراری) در ۱۹۵ فوت (۵۹ متر) بالای زمین، در ارتفاع برابر با بازوی دسترسی ساختمان ثابت سرویس قرار گرفته است. این وسیله راهی فراری برای فضانوردان داخل مدارگرد و همچنین افراد حاضر در مدارگرد یا بازوی دسترسی ایجاد می کند. سیستم از ۷ سبد که از ۷ سیم مخصوص آویزان که از ساختمان ثابت سرویس تا ۱٬۲۰۰ فوت (۳۷۰ متر) غرب آن کشیده شده*اند، تشکیل شده است. هر سبد برای ۳ نفر گنجایش دارد. سیستمی ترمزی نیز برای کاهش دادن سرعت سبد هنگام نزدیک شدن به زمین در این وسیله نصب شده است. در محل پیاده شدن یک پناهگاه و یک اتومبیل ام-۱۱۳ در دسترس هستند.
ساختمان دوار سرویس امکان دسترسی امن را به مدارگرد در هنگام نصب و تجهیز انبار و همچنین سیستم های متفاوت روی آن فراهم می کند. بیشتر بار های انبار به صورتی عمودی نصب می شوند، دلیل نخست طراحی آن ها و دیگری اجازهٔ قرار گرفتن بارها در انبار حتی در زمان آماده سازی برای پرتاب است. اسپیس لب و دیگر بار های بزرگ افقی هنگامی در مونتاژ مدارگرد در ساختمان مونتاژ مدارگرد در آن قرار گرفتند.
این ساختمان ۱۰۲ فوت (۳۱ متر) طول، ۵۰ فوت (۱۵ متر) عرض و ۱۳۰ فوت (۴۰ متر) ارتفاع دارد و در محوری افقی، غرب محافظ شعلهٔ سکو حدود ۱۲۰° (یک سوم دایره) می گردد. ستون لولایی آن بر سکو و ساختمان ثابت سرویس محکم شده است. این ساختمان پیش پرتاب از شاتل جدا می شود و در جای اصلی خود قرار می گیرد. یک ابزار مهم در این ساختمان اتاق چینج*اوت انبار، اتاقی که محیط آن کنترل شده، که جابه جایی انبار و بر سکو امکان نصب محموله*های عمودی در مدارگرد را فراهم می کند. پاک کنندهٔ تمیز کنندهٔ هوا باعث می*شود که محموله*های انبار با هوای بیرون در تماس نباشند.
محموله*های انبار از بسته*بندی مخصوص خارج شده و با استفاده از مکانیزم انبار زمینی در قسمت انبار مداگرد قرار داده می*شود. پنج پلتفورم در ۵ سطح مختلف به محموله*ای که در مکانیزم قرار گرفته دسترسی دارند، هر پلتفرم دارای تخته*های انعطاف*پذیر است، که با توجه به سایز محموله تغییر می*کند.
امکان دیگری ساختمان سرویس دوار دریچه*های میدبوی مدارگرد می*باشد، که دسترسی به قسمت فیوز میانی مدارگرد را فراهم می*کند. این بخش ۲۲ فوت (۶٫۷ متر) طول، ۱۳ فوت (۴ متر) عرض و ۲۰ فوت (۶٫۱ متر) ارتفاع دارد. این سیستم روی ساختمان ثابت سرویس و در ارتفاع ۱۵۸ فوت (۴۸ متر) تا ۱۷۶ فوت (۵۴ متر) قرار گرفته و شامل مکانیزم*های سر دادن و تکان دادن افقی است. سوخت*های مایع هیدروژن و اکسیژن و همچنین گازهای نیتروژن و هلیوم مورد نیاز در فرآیند سوختن نیز از طریق همین دریچه انتقال می*یابند. سیستم دریچه*های هاپرگل نیز روی این ساختمان قرار گرفته است. سوخت هاپرگل و اکسید*کننده به همراه خطوط انتقال هلیوم و نیتروژن پس از عبور از ساختمان سرویس ثابت از طریق این دریچه*ها به سیستم پیشرانهٔ مدارگرد متصل می*شوند. این دریچه*ها ۶ عدد می*باشند که به صورت دستی و در محل کنترل می*شوند و قابلیت وصل و قطع شدن در سرعت پایین هستند.
سنگر شعله، که از بتون و آجر نسوز ساخته شده است، سکوی پرتاب را دو نیم می کند. این قسمت از سکو، ۴۹۰ فوت (۱۵۰ متر) طول، ۵۸ فوت (۱۸ متر) عرض و ۴۲ فوت (۱۳ متر) عمق دارد. سیستم انحراف شعله، از ساختار وی شکل فولادی که با لایه ای پنج اینچی از بتون مقاوم که در مرکز سنگر شعله قرار دارد، تشکیل شده است. یک طرف وی شعلهٔ آتش خارج شده از موتورهای اصلی و طرف دیگر آن شعله های موشک های پیشرانه سوخت جامد را منحرف می*کند. در عین حال ۲ منحرف کنندهٔ آتش قابل حرکت نیز وجود دارند که معمولا در وسط سکو قرار می گیرند تا سخت افزارهای شاتل را از حرارت ایجاد شده توسط موشک های پیشرانه حفاظت کنند.
اکسیژن مایع مورد استفادهٔ موتورهای اصلی مدارگرد در مخزنی ۹۰۰٬۰۰۰گالون آمریکا (3400000 لیتر) در شمال شرقی سکو جا گرفته است. هیدروژن مایع که سوخت مورد استفادهٔ سه موتور اصلی است، در مخزن به حجم ۸۵۰٬۰۰۰گالون آمریکا (3200000 لیتر) در شمال شرقی سکو ذخیره شده است. مواد سوختی از طریق خطوط انتقال که لایه خلا دور آنها وجود دارد به سکوی پرتاب قابل حمل وصل شده و از آنجا به مدارگرد و مخزن خارجی انتقال می یابند.
منبع اکسیژن مایع مانند یک بطری خالی از هوای بزرگ طراحی شده برای ذخیرهٔ اکسیژن در دمای پایین و به صورت مایع است. دمای داخل این منبع در حالت عادی منفی ۲۹۷ فارنهایت (۱۴۷ سانتیگراد) می باشد. اکسیژن مایع موجود با پمپ هایی با سرعت ۱٬۳۰۰گالون آمریکا (4900 لیتر) در دقیقه به سکوی پرتاب انتقال می یابد. هیدروژن مایع که سبک تر است در منبعی در شمال شرقی هر سکوی پرتاب ریخته شده است. این سوخت باید در دمای پایین تری نسبت اکسیژن ذخیره شود، حدود زیر ۴۲۳ فارنهایت (۲۱۷ سانتیگراد) ذخیره شود. برای انتقال سوخت اجازه می*دهند، مقداری کمی از سوخت به صورت گاز درآید و همین گاز با فشار خود باعث جابهئجایی سوخت به سکو می شود.
سامانهٔ مانور مداری و کنترل عکس العمل مداگرد، مونومتییل هیدازین را به عنوان سوخت و نیتروژن تترااکسید را به عنوان اکسیدکننده استفاده می کند. این دو مایع هایپرگل در منبع مجزا یکی در جنوب شرقی و دیگری در جنوب غربی سکو نگهداری می شوند. خطوط انتقال این مایعات از طریق ساختمان ثابت سرویس و سپس سیستم دریچه های هایپرگل که روی ساختمان دوار سرویس قرار دارند، به سه دریچهٔ همسان خود بر روی مداگرد متصل می شوند.
اتاق اتصال در غرب سنگر شعله، زیر عایق حرارتی بتونی قرار دارد. سقف آن با بیش از ۲۰ فوت (۶٫۱ متر) خاک پوشیده شده است. تمامی اجزای شاتل، سکوی پرتاب قابل حمل و خود سکو به سیستم پردازش پرتاب در مرکز کنترل پرتاب، به این اتاق بتنی و عایق وصل می*شوند. کنترل، شمارش معکوس و پرتاب شاتل از طریق سیستم پردازش پرتاب انجام می شوند.
سکوی پرتاب (پلتفرم پرتاب قابل حمل) [
شاتل فضایی بر بالای سکوی پرتاب قابل حمل و جابه جا کنندهٔ خزنده به محل پرتاب می آید. پلتفرم، قابل حمل روی ستون های سکوی دائم که محل راه اندازی و پرتاب شاتل است، پارک می شود. چندین سیستم پلتفرم پرتاب قابل حمل به سیستم های سکو مربوط هستند. این سیستم ها عبارتند از سیستم کاهش صدا و خطوط انتقال سوخت برای مخزن خارجی. هلیم و نیتروژن، و همچنین سیم اتصال به زمین و سیم های مربوط به داده وسیله نقلیه و ارتباطات، همگی روی دکل های سرویس دم پلتفرم قرار دارند.
سیستم سوزانندهٔ هیدروژن موتور های اصلی شاتل فضایی، قرارگرفته داخل دکل های سرویس، هیدروژن آزاد موجود هنگام آغاز به کار موتور های اصلی را از بین می برد. بخار هیدروژن هنگام روشن شدن موتور وارد نازل موتور اصلی می شود؛ این بخار اگر هنگام مشتعل شدن موتور های اصلی، آتش بگیرد باعث ایجاد انفجار در داخل موتور و صدمه به آن می شود. شش آتشزن هیدروژن باعث سوختن هیدروژن موجود در هوا درست پیش از شرپع به کار موتور های اصلی می شوند. هزاران گلولهٔ کوچک آتش زا به قسمت زیرین موتور های اصلی پرتاب می*شوند، همین باعث سوختن هیدروژن پیش از آغاز به کار موتور شده و از انفجاری بزرگ جلوگیری می کند.
سیستم کاهش صدا روی سکو و پلتفرم قابل حمل پرتاب برای جلوگیری از آسیب دیدن مدارگرد و محمولهٔ در انبار آن از انرژی آکوستیک بازتاب شده از پلتفرم هنگام پرتاب ایجاد شده است. آب ذخیره شده در ارتفاع ۲۹۰ فوتی در شمال شرقی سکو، با حجمی بالغ بر۳۰۰٬۰۰۰گالون آمریکا (1100000 لیتر)، درست قبل از روشن شدن موتور های اصلی رها شده و با نیروی جاذبه به داخل نازل های فرونشاندهٔ ۱۲ فوتی، یا رینبرد (به انگلیسی: rainbirds) ها جاری می شوند. نه ثانیه پس از برخاستن شاتل از سکو، بالاترین شدت جریان ۹۰۰٬۰۰۰گالون آمریکا (3400000 لیتر) در دقیقه است. این سیستم سطح آکوستیک را تا ۱۴۲ دسی*بل پایین می آورد که از ۱۴۵ دسی بل از استاندارد موجود در طراحی پایین تر است. [/COLOR]
از ویکی پدیا
مجموعهٔ پرتاب ۳۹ پایگاه فضایی کندی
محل پرتاب پایگاه فضایی کندی
مکان
نام کوتاه ال سی-۳۹ (LC-39)
تعداد سکوی های پرتاب ۲
تاریخچه پرتاب ال*سی-۳۹آ
وضعیت فعال
پرتاب ها ۹۱ (۱۲ ساترن ۵، ۷۹ شاتل)
نخستین پرتاب آپولو ۴، ۹ نوامبر ۱۹۶۷
آخرین پرتاب اس تی اس-۱۳۲، ۱۴ مه ۲۰۱۰
موشک های وابسته ساترن ۵
ساترن اینت-۲۱
شاتل
آرس ۵
تاریخچه پرتاب ال سی-۳۹ب
وضعیت غیرفعال
پرتاب ها ۵۹ (۱ ساترن ۵، ۱ آرس-آی-ایکس، ۴ ساترن ۱-بی، ۵۳ شاتل)
نخستین پرتاب آپولو ۱۰، ۱۸ مه ۱۹۶۹
آخرین پرتاب آرس آی-ایکس، ۲۸ اکتبر ۲۰۰۹
موشک*های وابسته ساترن ۵
ساترن اینت-۲۱
شاتل
آرس آی-ایکس
سکوهای پرتاب آ و ب، در مجموعهٔ پرتاب ۳۹ پایگاه فضایی کندی، یک عامل اساسی در پیشرفت*های فضایی آمریکا مانند آپولو، اسکای لب، آپولو-سایوز و شاتل های فضایی می*باشد. این سکو ها در جزیرهٔ مریت، فلوریدا، در شمال کیپ کاناورال قرار گرفته است و برای موشک های بزرگ آپولو، ساترن ۵ که برای فرستادن فضانوردان به ماه و بازگشت آن ها در ابتدا طراحی شد.پس از عملیات مشترک ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی - آپولو-سایوز، با انجام تغییراتی امکان استفاده از ساتل فراهم شد.هر دو سکو به برای پشتیبانی از عملیات پرتاب متحرک طراحی شده اند، که در آن ابتدا مدارگرد، موشک های سوخت جامد و مخزن خارجی، در ساختمان سرپوشیدهٔ مونتاژ، به هم متصل شده و به سکوهای پرتاب با ابزار های جابه جایی سنگین انتقال می یابند.در دوران آپولو، سازه های پد همگی قابلیت جابه جایی داشتند.تغییر های اصلی ایجاد ساختار سرویس ثابت (به انگلیسی: Fixed Service Structure) (FSS)، ساختار سرویس دوار (به انگلیسی: Rotating Service Structure) و تعویض کاهش دهندهٔ شعله های ساترن با سه کاهش دهنده های شعله جدید بود. این مجموعه از ۲ سکوی پرتاب، ساختمان مونتاژ (VAB), راه خزنده (راهی که ساختمان مونتاژ را به سکو های پرتاب متصل می کند), ساختمان پردازش مدارگرد, مرکز کنترل پرتاب (شامل اتاق شلیک)، تاسیسات اخبار (معروف برای ساعتی که شمارش معکوس را نشان می دهد)، و تعدادی ساختمان های عملیاتی و مدیریتی.
توسعهٔ اولیه در اوایل سال ۱۸۹۰ توسط تعدادی از فارغ التحصیلان دانشگاه هاروارد انجام شد. آنها زمین مربوطه را با قیمت ۱ دلار برای هر هکتار خریداری کردند. در نزدیکی های سکوی پرتاب ۳۹آ کنونی آن ها یک باشگاه چوبی از جنس ماهون با ۲۰ اتاق برای اعضا و مهمانان ایجاد کردند. باشگاه دارای اتاق ناهار خوری بزرگ، دخمهٔ شراب، اتاق و انبار بزرگی برای مهمات بود. در بالای این ساختمان منظرهٔ زیبایی از اقیانوس و جنگ در جلوی چشم بیننده قرار می گرفت. در سال های ۱۹۲۰، ای.استودبیکر، پسر یکی از اتومبیل فروشان معروف در نزدیکی فانوس دریایی کاناورال، کازینویی را ایجاد کرد تا مردم را به این نقطه جلب کند. نقشه*هایی برای ایجاد شهری جدید در آن منطقه با امکانات رفاهی کافی کشیده شده*بود. همچنین شرکت توسعهٔ پالایا لیندا هم تبلیغلت زیادی با مضمون توسعهٔ ساحل شمال میامی انجام داد.[۲] قبل از ساخت مجموعه جادهٔ آ۱آ از کنار آن می*گذشت. در کنار این جاده، جادهٔ ساحلی روستای قرار داشت که در نزدیکی آن ایستگاه گارد ساحلی چستر شوالز بود.
در سال ۱۹۴۸، نیروی دریایی ایالات متحده، پایگاه هوایی بانانا ریور را به جنوب کیپ کاناورال منتقل کرد تا موشک های وی-۲ آلمانی را در آنجا آزمایش کنند. محل سایت پرتاب در شرق سواحل فلوریدا بود، که ایده آل برای این مهم بود چون از مناطق مسکونی دور بود. این پایگاه ابتدا به پایگاه مشترک و سپس به پایگاه نیروی هوایی پاتریک در سال ۱۹۵۰ تغییر نان داد. نیروی هوایی قسمتی از شمال کیپ کاناورال را ضمیمهٔ پایگاه کرد و در آن منطقه تجهیزات تست موشک خود را قرار داد. این منطقه بعدها پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال (سی سی ای اف اس) نامیده شد. در طول سال*های ۱۹۵۰ آزمایشات موشک های زمینی و هوایی در اینجا انجام می*گرفت.
ناسا می آید
ناسا در سال ۱۹۵۸ تاسیس شد و در پرتاب های اولیه (مانند مرکوری و جمینی) از امکانات کیپ کاناورال استفاده کرد.
در سال ۱۹۶۱، رییس جمهور کندی، هدف را نشستن فضاپیمای با سرنشین بر روی ماه تعیین کرد. اعلام برنامهٔ ناسا برای ماه باعث شد که عملیلات*ها به جزیرهٔ مجاور (مریت) انتقال یابند. ناسا در سال ۱۹۶۲ تلاش های خود را برای مالکیت زمین آغاز مرد، و توانست با همکاری و پرداخت به ایالت فلوریدا این زمین و اطراف آن را برای خود تصاحب کند.۸۷ مایل*مربع (۲۳۰ کیلومترمربع)۱۳۱ مایل*مربع (۳۴۰ کیلومترمربع) از ماه ژوئیه ۱۹۶۲، زمین سایت مورد نظر، مرکز عملیات پرتاب نامیده می*شد. در آن زمان، بیشترین شماره های سکوی پرتاب در مورد استفادهٔ سی سی ای اف اس مجتمع ۳۷ بود؛ در زمان ایجاد مجموعهٔ پرتابی برای ماه، سکوهای ۳۹ نیز طراحی شدند. سکوی پرتاب جدید آ در تاریخ ۱۲ آوریل ۱۹۸۱، با پرتاب شاتل کلمبیا مورد استفاده قرار گرفت. اولین شاتل پرتاب شده از سکوی ب، مدارگرد چلنجر در سال ۱۹۸۶ بود که دقیقه ای پس از برخاستن منفجر شد. از سال ۱۹۸۸ دوباره از سکوی ب و از سال ۱۹۹۰ دوباره از سکوی آ برای پرتاب شاتل*ها استفاده شد.
هر سکو به شکل هشت ضلعی بوده و دارای امکانات یکسان می باشد. هر سکو حدود یک چهارم مایل مربع فضا اشغال می کند. پرتاب ها از روی یک سطح بتونی با اندازه های ۳۹۰×۳۲۵ پایی که در مرکز سکو قرار دارد، انجام می شود. سکوی آ ۴۸ فوت (۱۵ متر) و سکوی ب ۵۵ فوت (۱۷ متر) بالاتر از سطح دریا قرار گرفته اند.
ساختمان ثابت سرویس
ساختمان ثابت سرویس، برجسته ترین امکان هر سکو و ارتفاع آن در بالاترین نقطه اش (دکل برقگیر) ۳۴۸ فوت (۱۰۶ متر) است.این دکل برقگیر، ۸۰ فوت (۲۴ متر) ارتفاع دارد و از فایبرگلاس ساخته شده است، سیم فولادی با قطر یک اینچ که در فاصلهٔ ۱٬۱۰۰ فوت (۳۴۰ متر) جنوب در زمین فرو رفته و از این دکل تا نقطهٔ اوج بالا می رود، را نگه می دارد. سیم مورد نظر در همین فاصله در شمال نیز در زمین فرو می رود. در پایین دکل برقگیر جرثقیل کله چکشی قرار گرفته که برای بالا کشیدن سکو مورد استفاده قرار می گیرد. ساختمان ثابت سرویس به ۳ بازوی متحرک برای دسترسی و سرویس شاتل مجهز است. این بازو ها هنگام غیرفعال بودن، جمع می شوتد. اف اس اس دارای ۱۲ طبقه است که به فاصله ۲۰ فوت (۶٫۱ متر) از یکدیگر قرار گرفته است. طبقهٔ اول ۲۷ فوت (۸٫۲ متر) بالاتر از سکو قرار گرفته اند. این ساختمان همچنین سیستم خروج اضطراری را فراهم می کند.
این بازو پایین ترین بازو با ارتفاع ۱۴۷ فوت (۴۵ متر) بر ساختمان ثابت سرویس است. فضانوردان با استفاده از آن وارد کابین خدمهٔ مدارگرد می شوند. بخش بیرونی بازو به اتاقکی معروف به اتاق سفید متصل است و که به مدارگرد متصل می شود و گنجایش ۶ نفر را دارا است. این بازو تا ۷ دقیقه و ۲۴ ثانیه قبل از پرتاب باز می ماند تا امکان خروج اضطراری را به فضانوردان بدهد. طول آن ۶۰ فوت (۱۸ متر)، عرض آن ۵ فوت (۱٫۵ متر) و ارتفاع آن ۸ فوت (۲٫۴ متر) است و می تواند به صورت دستی یا خودکار در حدود ۱۵ ثانیه باز و بسته شود.
معروف به سیستم بازوی مربوط به هیدروژن گازی، در ارتفاع ۱۶۷ فوت (۵۱ متر)، این بازوی ۴۸ فوت (۱۵ متر)ی به دریچه ها مخزن خارجی متصل می شود. این بازو همچنین راهی به مخزن میانی برای تعمیرات ایجاد می کند. این باز می تواند ۲۷۰ درجه نسبت موقعیت اولیه جابه جا شود. این وسیله پس از متصل کردن لوله ها و سیم های مورد نساز برای انتقال سوخت و پرتاب در ۵ روز قبل از پرتاب از از شاتل جدا شده و به جای اصلی خود باز می گردد. لوله های متصل به دریچه مخزن خارجی، گاز های به وجود آمده هنگام و پس از پر کردن مخزن از هیدروژن مایع را خارج می کنند.این لوله ها انعطاف پذیر درست هنگام حرکت شاتل به بالا به صورت خودکار جدا می گردند.
ابن بازو، بازویی جمع شونده نصب شده از ارتفاع ۲۰۷ فوت (۶۳ متر) تا ۲۲۷ فوت (۶۹ متر) بر بالای سیستم و دارای درپوش خارج کنندهٔ گاز می باشد. قسمت خرپای بازو از لولهٔ برج تا لولای درپوش ۶۵ فوت (۲۰ متر) طول دارد. درپوش خروجی ۱۳ فوت (۴ متر)ی به بینی کپ (نوعی کلاه) معروف است. گاز نیتروژن داغ به این درپوش پمپاژ می شود تا مخزن اکسیژن مایع در بالای مخزن خارجی را گرم نگه دارد. این باعث می شود که گاز های اکسیژن موجود بر روی مخزن یخ نبندند و آسیبی به مخزن وارد کنند. این بازو تا دو و نیم دقیقه قبل از پرتاب در جای بالای مخزن خارجی جای دارد، بازگشت آن به سمت ساختمان سرویس ثابت حدود ۲۵ ثانیه طول می کشد. این بازو تا زمان فشرده شدن کلید پرتاب موشک های پیشرانه سوخت جامد در زمان پرتاب (۰ ثانیه) از مدار خارج نمی شود و در مواقع نگهداشته شدن زمان سنج در به بالای مخزن خارجی بر می گردد.
این سیستم(فرود اظطراری) در ۱۹۵ فوت (۵۹ متر) بالای زمین، در ارتفاع برابر با بازوی دسترسی ساختمان ثابت سرویس قرار گرفته است. این وسیله راهی فراری برای فضانوردان داخل مدارگرد و همچنین افراد حاضر در مدارگرد یا بازوی دسترسی ایجاد می کند. سیستم از ۷ سبد که از ۷ سیم مخصوص آویزان که از ساختمان ثابت سرویس تا ۱٬۲۰۰ فوت (۳۷۰ متر) غرب آن کشیده شده*اند، تشکیل شده است. هر سبد برای ۳ نفر گنجایش دارد. سیستمی ترمزی نیز برای کاهش دادن سرعت سبد هنگام نزدیک شدن به زمین در این وسیله نصب شده است. در محل پیاده شدن یک پناهگاه و یک اتومبیل ام-۱۱۳ در دسترس هستند.
ساختمان دوار سرویس امکان دسترسی امن را به مدارگرد در هنگام نصب و تجهیز انبار و همچنین سیستم های متفاوت روی آن فراهم می کند. بیشتر بار های انبار به صورتی عمودی نصب می شوند، دلیل نخست طراحی آن ها و دیگری اجازهٔ قرار گرفتن بارها در انبار حتی در زمان آماده سازی برای پرتاب است. اسپیس لب و دیگر بار های بزرگ افقی هنگامی در مونتاژ مدارگرد در ساختمان مونتاژ مدارگرد در آن قرار گرفتند.
این ساختمان ۱۰۲ فوت (۳۱ متر) طول، ۵۰ فوت (۱۵ متر) عرض و ۱۳۰ فوت (۴۰ متر) ارتفاع دارد و در محوری افقی، غرب محافظ شعلهٔ سکو حدود ۱۲۰° (یک سوم دایره) می گردد. ستون لولایی آن بر سکو و ساختمان ثابت سرویس محکم شده است. این ساختمان پیش پرتاب از شاتل جدا می شود و در جای اصلی خود قرار می گیرد. یک ابزار مهم در این ساختمان اتاق چینج*اوت انبار، اتاقی که محیط آن کنترل شده، که جابه جایی انبار و بر سکو امکان نصب محموله*های عمودی در مدارگرد را فراهم می کند. پاک کنندهٔ تمیز کنندهٔ هوا باعث می*شود که محموله*های انبار با هوای بیرون در تماس نباشند.
محموله*های انبار از بسته*بندی مخصوص خارج شده و با استفاده از مکانیزم انبار زمینی در قسمت انبار مداگرد قرار داده می*شود. پنج پلتفورم در ۵ سطح مختلف به محموله*ای که در مکانیزم قرار گرفته دسترسی دارند، هر پلتفرم دارای تخته*های انعطاف*پذیر است، که با توجه به سایز محموله تغییر می*کند.
امکان دیگری ساختمان سرویس دوار دریچه*های میدبوی مدارگرد می*باشد، که دسترسی به قسمت فیوز میانی مدارگرد را فراهم می*کند. این بخش ۲۲ فوت (۶٫۷ متر) طول، ۱۳ فوت (۴ متر) عرض و ۲۰ فوت (۶٫۱ متر) ارتفاع دارد. این سیستم روی ساختمان ثابت سرویس و در ارتفاع ۱۵۸ فوت (۴۸ متر) تا ۱۷۶ فوت (۵۴ متر) قرار گرفته و شامل مکانیزم*های سر دادن و تکان دادن افقی است. سوخت*های مایع هیدروژن و اکسیژن و همچنین گازهای نیتروژن و هلیوم مورد نیاز در فرآیند سوختن نیز از طریق همین دریچه انتقال می*یابند. سیستم دریچه*های هاپرگل نیز روی این ساختمان قرار گرفته است. سوخت هاپرگل و اکسید*کننده به همراه خطوط انتقال هلیوم و نیتروژن پس از عبور از ساختمان سرویس ثابت از طریق این دریچه*ها به سیستم پیشرانهٔ مدارگرد متصل می*شوند. این دریچه*ها ۶ عدد می*باشند که به صورت دستی و در محل کنترل می*شوند و قابلیت وصل و قطع شدن در سرعت پایین هستند.
سنگر شعله، که از بتون و آجر نسوز ساخته شده است، سکوی پرتاب را دو نیم می کند. این قسمت از سکو، ۴۹۰ فوت (۱۵۰ متر) طول، ۵۸ فوت (۱۸ متر) عرض و ۴۲ فوت (۱۳ متر) عمق دارد. سیستم انحراف شعله، از ساختار وی شکل فولادی که با لایه ای پنج اینچی از بتون مقاوم که در مرکز سنگر شعله قرار دارد، تشکیل شده است. یک طرف وی شعلهٔ آتش خارج شده از موتورهای اصلی و طرف دیگر آن شعله های موشک های پیشرانه سوخت جامد را منحرف می*کند. در عین حال ۲ منحرف کنندهٔ آتش قابل حرکت نیز وجود دارند که معمولا در وسط سکو قرار می گیرند تا سخت افزارهای شاتل را از حرارت ایجاد شده توسط موشک های پیشرانه حفاظت کنند.
اکسیژن مایع مورد استفادهٔ موتورهای اصلی مدارگرد در مخزنی ۹۰۰٬۰۰۰گالون آمریکا (3400000 لیتر) در شمال شرقی سکو جا گرفته است. هیدروژن مایع که سوخت مورد استفادهٔ سه موتور اصلی است، در مخزن به حجم ۸۵۰٬۰۰۰گالون آمریکا (3200000 لیتر) در شمال شرقی سکو ذخیره شده است. مواد سوختی از طریق خطوط انتقال که لایه خلا دور آنها وجود دارد به سکوی پرتاب قابل حمل وصل شده و از آنجا به مدارگرد و مخزن خارجی انتقال می یابند.
منبع اکسیژن مایع مانند یک بطری خالی از هوای بزرگ طراحی شده برای ذخیرهٔ اکسیژن در دمای پایین و به صورت مایع است. دمای داخل این منبع در حالت عادی منفی ۲۹۷ فارنهایت (۱۴۷ سانتیگراد) می باشد. اکسیژن مایع موجود با پمپ هایی با سرعت ۱٬۳۰۰گالون آمریکا (4900 لیتر) در دقیقه به سکوی پرتاب انتقال می یابد. هیدروژن مایع که سبک تر است در منبعی در شمال شرقی هر سکوی پرتاب ریخته شده است. این سوخت باید در دمای پایین تری نسبت اکسیژن ذخیره شود، حدود زیر ۴۲۳ فارنهایت (۲۱۷ سانتیگراد) ذخیره شود. برای انتقال سوخت اجازه می*دهند، مقداری کمی از سوخت به صورت گاز درآید و همین گاز با فشار خود باعث جابهئجایی سوخت به سکو می شود.
سامانهٔ مانور مداری و کنترل عکس العمل مداگرد، مونومتییل هیدازین را به عنوان سوخت و نیتروژن تترااکسید را به عنوان اکسیدکننده استفاده می کند. این دو مایع هایپرگل در منبع مجزا یکی در جنوب شرقی و دیگری در جنوب غربی سکو نگهداری می شوند. خطوط انتقال این مایعات از طریق ساختمان ثابت سرویس و سپس سیستم دریچه های هایپرگل که روی ساختمان دوار سرویس قرار دارند، به سه دریچهٔ همسان خود بر روی مداگرد متصل می شوند.
اتاق اتصال در غرب سنگر شعله، زیر عایق حرارتی بتونی قرار دارد. سقف آن با بیش از ۲۰ فوت (۶٫۱ متر) خاک پوشیده شده است. تمامی اجزای شاتل، سکوی پرتاب قابل حمل و خود سکو به سیستم پردازش پرتاب در مرکز کنترل پرتاب، به این اتاق بتنی و عایق وصل می*شوند. کنترل، شمارش معکوس و پرتاب شاتل از طریق سیستم پردازش پرتاب انجام می شوند.
سکوی پرتاب (پلتفرم پرتاب قابل حمل) [
شاتل فضایی بر بالای سکوی پرتاب قابل حمل و جابه جا کنندهٔ خزنده به محل پرتاب می آید. پلتفرم، قابل حمل روی ستون های سکوی دائم که محل راه اندازی و پرتاب شاتل است، پارک می شود. چندین سیستم پلتفرم پرتاب قابل حمل به سیستم های سکو مربوط هستند. این سیستم ها عبارتند از سیستم کاهش صدا و خطوط انتقال سوخت برای مخزن خارجی. هلیم و نیتروژن، و همچنین سیم اتصال به زمین و سیم های مربوط به داده وسیله نقلیه و ارتباطات، همگی روی دکل های سرویس دم پلتفرم قرار دارند.
سیستم سوزانندهٔ هیدروژن موتور های اصلی شاتل فضایی، قرارگرفته داخل دکل های سرویس، هیدروژن آزاد موجود هنگام آغاز به کار موتور های اصلی را از بین می برد. بخار هیدروژن هنگام روشن شدن موتور وارد نازل موتور اصلی می شود؛ این بخار اگر هنگام مشتعل شدن موتور های اصلی، آتش بگیرد باعث ایجاد انفجار در داخل موتور و صدمه به آن می شود. شش آتشزن هیدروژن باعث سوختن هیدروژن موجود در هوا درست پیش از شرپع به کار موتور های اصلی می شوند. هزاران گلولهٔ کوچک آتش زا به قسمت زیرین موتور های اصلی پرتاب می*شوند، همین باعث سوختن هیدروژن پیش از آغاز به کار موتور شده و از انفجاری بزرگ جلوگیری می کند.
سیستم کاهش صدا روی سکو و پلتفرم قابل حمل پرتاب برای جلوگیری از آسیب دیدن مدارگرد و محمولهٔ در انبار آن از انرژی آکوستیک بازتاب شده از پلتفرم هنگام پرتاب ایجاد شده است. آب ذخیره شده در ارتفاع ۲۹۰ فوتی در شمال شرقی سکو، با حجمی بالغ بر۳۰۰٬۰۰۰گالون آمریکا (1100000 لیتر)، درست قبل از روشن شدن موتور های اصلی رها شده و با نیروی جاذبه به داخل نازل های فرونشاندهٔ ۱۲ فوتی، یا رینبرد (به انگلیسی: rainbirds) ها جاری می شوند. نه ثانیه پس از برخاستن شاتل از سکو، بالاترین شدت جریان ۹۰۰٬۰۰۰گالون آمریکا (3400000 لیتر) در دقیقه است. این سیستم سطح آکوستیک را تا ۱۴۲ دسی*بل پایین می آورد که از ۱۴۵ دسی بل از استاندارد موجود در طراحی پایین تر است. [/COLOR]
نجومبرترینعلم دنیاست ...