11-22-2011, 05:34 PM
[COLOR="#0000FF"]
مقدمه
دانشمندان قرن نوزدهم ، خورشيد را سرچشمه جويباري از ذرات ابر گونه*اي كه در فضاي بين سيارات روان است، مي*پنداشتند و بر اين اعتقاد بودند كه پديده*هائي چون فروغهاي قطبي و توفانهاي مغناطيسي (كه اختلالاتي را در ميدان مغناطيس زمين موجب مي*گردد.) از برخورد ابر گونه مزبور با جو زمين پديد مي*آيند. [ATTACH=CONFIG]1121[/ATTACH]
نظريات
اين نظريه در سال 1900 بوسيله اليور لوچ انگليسي چاپ و منتشر گرديد و حدود سي سال بعد يعني در سال 1932 جي. بارتلز خاطر نشان ساخت كه ارتباطي ميان توفانهاي مغناطيسي و فعاليت مشعلهاي خورشيدي موجود نيست و احتمالاً اين پديده را بايستي با دوره چرخش 27 روزه خورشيد مربوط دانست. به گمان بارتلز اختلالات مغناطيسي زمين بر اثر فعاليت مناطقي از خورشيد كه آنها را مناطق مي*ناميد، ايجاد مي*گردد.
نتايج حاصله از بررسي دنباله يا گيسوي ستارگان دنباله*دار بر نظريه گسيلش ذرات خورشيدي نيرو بخشيد و در سال 1958 اي.ان پاركر ثابت نمود كه ذراتي از تاج خورشيدي جدا گرديده و از هر سو در فضاي بين سيارات به حركت در مي*آيند و پديده*اي را به نام باد خورشيدي بوجود مي*آورند. به گمان پاركر ، دماي فوق العاده زياد تاجهاي خورشيدي ، فشارهاي زيادي را موجب گرديده و به جريان برونسوي مواد خورشيدي مي*انجامد.
از آنجائي كه هيچ مانع خارجي در سر راه مواد مزبور وجود ندارد. لذا از سرعت جريان آنها كاسته مي*گردد و به سان گلوله*اي كه در سراشيب غلطان است، همچنان به راه خود ادامه مي*دهند. منشأ اين پديده همانا تاج خورشيدي است كه بسا در سرشت خود همواره در انبساط و پراكنش بوده و براي جايگزيني مواد از دست رفته از لايه*هاي زيرين خويش تغذيه مي*كند. اما اينكه مكانيسم تغذيه دقيقاً چگونه عمل مي*كند؟ هنوز به درستي روشن نيست. [ATTACH=CONFIG]1122[/ATTACH]
نتايج بدست آمده از كاوشهاي فضائي كشورهايي چون اتحاد جماهير شوروي و آمريكا (بويژه مارينر2) مداومت باد خورشيدي را ثابت مي*سازد و با آغاز عصر فضا ، تحقيق در زمينه آشنايي با اين مكانيسم با جديت هر چه تمامتر دنبال مي*گردد و هر روز بر آگاهي با در مورد شناخت پديده باد خورشيدي افزوده مي*شود.
ويژگيهاي باد خورشيدي
باد خورشيدي بطور پيوسته و با سرعت بين 200 تا 900 كيلومتر در ثانيه در فضاي ميان سيارات مي*وزد (رقم بين 400 تا 500 كيلومتر در ثانيه را مي*توان سرعت متوسط بادهاي خورشيد محسوب داشت) و ذراتي كه بوسيله باد خورشيدي حمل مي*شوند حدود 4 تا 5 روز وقت لازم دارند تا به زمين برسند. باد خورشيدي شامل تعدادي الكترون و پروتون همراه با مقدار كمي يون هاي سنگين مي*باشد.
مهمترين ذرات باد خورشيدي در فاصله خورشيد تا زمين را ذرات آلفا (هسته هليوم) تشكيل مي*دهند كه حدود 4 تا 5 درصد مجموع ذرات را به خود اختصاص داده*اند. تراكم متوسط اين ذرات چيزي حدود در متر مكعب است كه اين رقم با فاكتوري معادل بيش از صد در تغيير است. (به طور مثال تراكم ذرات مزبور در سطح درياي زمين برابر در متر مكعب مي باشد).
دماي پلاسماي باد خورشيدي كه بر حسب پراكنش سرعت ذرات بيان مي*گردد. در نزديكيهاي زمين حدود كلوين است. با اين ترتيب ظاهراً زمين در لفافي از پلاسماي بسيار گداخته و بسيار رقيق پوشيده شده، اين وضعيت نشان مي*دهد كه خورشيد از جرم خود حدود كيلوگرم در ثانيه مي*كاهد و آن را به پديده*اي بنام باد خورشيدي مبدل مي*سازد. با اين روند مدتي معادل حدود سال وقت لازم است تا تمام جرم خورشيد بر باد رود. جالب اينجاست كه اين مدت تقريباً 10 بار طولاني*تر از مدت زمان آغاز پيدايش و فعاليت خورشيد تا زمان حاضر است.
[/COLOR]
مقدمه
دانشمندان قرن نوزدهم ، خورشيد را سرچشمه جويباري از ذرات ابر گونه*اي كه در فضاي بين سيارات روان است، مي*پنداشتند و بر اين اعتقاد بودند كه پديده*هائي چون فروغهاي قطبي و توفانهاي مغناطيسي (كه اختلالاتي را در ميدان مغناطيس زمين موجب مي*گردد.) از برخورد ابر گونه مزبور با جو زمين پديد مي*آيند. [ATTACH=CONFIG]1121[/ATTACH]
نظريات
اين نظريه در سال 1900 بوسيله اليور لوچ انگليسي چاپ و منتشر گرديد و حدود سي سال بعد يعني در سال 1932 جي. بارتلز خاطر نشان ساخت كه ارتباطي ميان توفانهاي مغناطيسي و فعاليت مشعلهاي خورشيدي موجود نيست و احتمالاً اين پديده را بايستي با دوره چرخش 27 روزه خورشيد مربوط دانست. به گمان بارتلز اختلالات مغناطيسي زمين بر اثر فعاليت مناطقي از خورشيد كه آنها را مناطق مي*ناميد، ايجاد مي*گردد.
نتايج حاصله از بررسي دنباله يا گيسوي ستارگان دنباله*دار بر نظريه گسيلش ذرات خورشيدي نيرو بخشيد و در سال 1958 اي.ان پاركر ثابت نمود كه ذراتي از تاج خورشيدي جدا گرديده و از هر سو در فضاي بين سيارات به حركت در مي*آيند و پديده*اي را به نام باد خورشيدي بوجود مي*آورند. به گمان پاركر ، دماي فوق العاده زياد تاجهاي خورشيدي ، فشارهاي زيادي را موجب گرديده و به جريان برونسوي مواد خورشيدي مي*انجامد.
از آنجائي كه هيچ مانع خارجي در سر راه مواد مزبور وجود ندارد. لذا از سرعت جريان آنها كاسته مي*گردد و به سان گلوله*اي كه در سراشيب غلطان است، همچنان به راه خود ادامه مي*دهند. منشأ اين پديده همانا تاج خورشيدي است كه بسا در سرشت خود همواره در انبساط و پراكنش بوده و براي جايگزيني مواد از دست رفته از لايه*هاي زيرين خويش تغذيه مي*كند. اما اينكه مكانيسم تغذيه دقيقاً چگونه عمل مي*كند؟ هنوز به درستي روشن نيست. [ATTACH=CONFIG]1122[/ATTACH]
نتايج بدست آمده از كاوشهاي فضائي كشورهايي چون اتحاد جماهير شوروي و آمريكا (بويژه مارينر2) مداومت باد خورشيدي را ثابت مي*سازد و با آغاز عصر فضا ، تحقيق در زمينه آشنايي با اين مكانيسم با جديت هر چه تمامتر دنبال مي*گردد و هر روز بر آگاهي با در مورد شناخت پديده باد خورشيدي افزوده مي*شود.
ويژگيهاي باد خورشيدي
باد خورشيدي بطور پيوسته و با سرعت بين 200 تا 900 كيلومتر در ثانيه در فضاي ميان سيارات مي*وزد (رقم بين 400 تا 500 كيلومتر در ثانيه را مي*توان سرعت متوسط بادهاي خورشيد محسوب داشت) و ذراتي كه بوسيله باد خورشيدي حمل مي*شوند حدود 4 تا 5 روز وقت لازم دارند تا به زمين برسند. باد خورشيدي شامل تعدادي الكترون و پروتون همراه با مقدار كمي يون هاي سنگين مي*باشد.
مهمترين ذرات باد خورشيدي در فاصله خورشيد تا زمين را ذرات آلفا (هسته هليوم) تشكيل مي*دهند كه حدود 4 تا 5 درصد مجموع ذرات را به خود اختصاص داده*اند. تراكم متوسط اين ذرات چيزي حدود در متر مكعب است كه اين رقم با فاكتوري معادل بيش از صد در تغيير است. (به طور مثال تراكم ذرات مزبور در سطح درياي زمين برابر در متر مكعب مي باشد).
دماي پلاسماي باد خورشيدي كه بر حسب پراكنش سرعت ذرات بيان مي*گردد. در نزديكيهاي زمين حدود كلوين است. با اين ترتيب ظاهراً زمين در لفافي از پلاسماي بسيار گداخته و بسيار رقيق پوشيده شده، اين وضعيت نشان مي*دهد كه خورشيد از جرم خود حدود كيلوگرم در ثانيه مي*كاهد و آن را به پديده*اي بنام باد خورشيدي مبدل مي*سازد. با اين روند مدتي معادل حدود سال وقت لازم است تا تمام جرم خورشيد بر باد رود. جالب اينجاست كه اين مدت تقريباً 10 بار طولاني*تر از مدت زمان آغاز پيدايش و فعاليت خورشيد تا زمان حاضر است.
[/COLOR]