[B][COLOR="#FF0000"]کشف پاسخی برای حل معمای مغناطیس ماه
[ATTACH=CONFIG]1082[/ATTACH]
گروهي از دانشمندان آمريكايي توانستند منشاي وجود نيروي مغناطيسي ماه را كشف كنند كه به نظر مي رسد توضيح مناسبي براي حل معمايي باشد كه از 40 سال قبل ذهن ستاره شناسان را به خود مشغول كرده است.
ماه همانند زمين داراي يك ميدان سراسري نيست، اما در بعضي از سنگهاي سطح اين قمر كه همراه با برنامه هاي فضايي آپولو به زمين آمده اند بقاياي مغناطيس ديده مي شود كه نشان مي دهد در تاريخ گذشته ماه يك ميدان مغناطيسي سرتاسري وجود داشته است.
به دليل نبود يك ميدان مغناطيسي گسترده، قطب نما نمي تواند براي جهت يابي در سطح اين قمر كمكي كند.
از 40 سال قبل دانشمندان در تلاش براي يافتن پاسخي براي اين سئوال هستند كه چرا باوجود فقدان يك ميدان مغناطيسي سرتاسري در سطح ماه سنگهاي مغناطيسي شده وجود دارند؟
اكنون به نظر مي رسد كه گروهي از پژوهشگران دانشگاه كاليفرنيا در سانتا كروز جوابي براي اين پرسش يافته اند.
برپايه تصاوير زير (تصوير سمت چهره مرئي ماه و تصوير سمت راست طرف پنهان ماه) قسمتهايي از سطح اين قمر كه به لكه هاي بدن پلنگ شباهت دارند مغناطيسي است. شاخص زير تصوير، سطح مغناطيسي شدگي را در مقياس نانو تسلا نشان مي دهد.
نتايج اين تحقيق كه در مجله نيچر منتشر شده است يك توضيح احتمالي را براي وجود اين مناطق مغناطيسي شده ارائه مي كند.
برپايه اين توضيحات، حتي ماه نيز در گذشته مي توانسته است داراي يك ميدان مغناطيسي سرتاسري بوده باشد كه منشاي آن در لايه ميان مناطق جبه و هسته و به سبب چرخش افتراقي كه ميان اين دو منطقه بوده قرار داشته است.
ماه در اولين فازهاي حيات خود در اطراف زمين بر روي يك مدار نزديكتر نسبت به مدار امروزي خود مي چرخيده است. اين نزديكي موجب شده بود كه بيشتر از امروز تحت تاثير نيروي گرانش زمين قرار گيرد.
به سبب حركت چرخش اطراف محور ماه، جبه و هسته اين قمر تقارن خود را ازدست داده اند و در نتيجه درون ماه حركاتي به وجود آمده است كه منجر به ايجاد نوعي دينام شده كه قادر بوده است يك ميدان مغناطيسي سرتاسري را بسازد.
اين دينام ماه به مدت حداقل يك ميليارد سال و تازماني كه مدار حركت اين قمر از زمين دور شد وجود داشته است و پس از اينكه ماه از نيروي گرانش زمين دور شد اين دينام نيز خاموش شد.
حضور مناطق كوچك مغناطيسي شده بر روي سطح ماه مي تواند به روش ديگري نيز توضيح داده شود. به طوريكه برپايه توضيح دوم، برخورد اجرام كيهاني به سطح ماه مي تواند سنگهاي مناطق آسيب ديده را مغناطيسي كند. اين پديده در تستهاي آزمايشگاهي تائيد شد.
[ATTACH=CONFIG]1082[/ATTACH]
منبع: كنجكاو
[/B][/COLOR]
[ATTACH=CONFIG]1082[/ATTACH]
گروهي از دانشمندان آمريكايي توانستند منشاي وجود نيروي مغناطيسي ماه را كشف كنند كه به نظر مي رسد توضيح مناسبي براي حل معمايي باشد كه از 40 سال قبل ذهن ستاره شناسان را به خود مشغول كرده است.
ماه همانند زمين داراي يك ميدان سراسري نيست، اما در بعضي از سنگهاي سطح اين قمر كه همراه با برنامه هاي فضايي آپولو به زمين آمده اند بقاياي مغناطيس ديده مي شود كه نشان مي دهد در تاريخ گذشته ماه يك ميدان مغناطيسي سرتاسري وجود داشته است.
به دليل نبود يك ميدان مغناطيسي گسترده، قطب نما نمي تواند براي جهت يابي در سطح اين قمر كمكي كند.
از 40 سال قبل دانشمندان در تلاش براي يافتن پاسخي براي اين سئوال هستند كه چرا باوجود فقدان يك ميدان مغناطيسي سرتاسري در سطح ماه سنگهاي مغناطيسي شده وجود دارند؟
اكنون به نظر مي رسد كه گروهي از پژوهشگران دانشگاه كاليفرنيا در سانتا كروز جوابي براي اين پرسش يافته اند.
برپايه تصاوير زير (تصوير سمت چهره مرئي ماه و تصوير سمت راست طرف پنهان ماه) قسمتهايي از سطح اين قمر كه به لكه هاي بدن پلنگ شباهت دارند مغناطيسي است. شاخص زير تصوير، سطح مغناطيسي شدگي را در مقياس نانو تسلا نشان مي دهد.
نتايج اين تحقيق كه در مجله نيچر منتشر شده است يك توضيح احتمالي را براي وجود اين مناطق مغناطيسي شده ارائه مي كند.
برپايه اين توضيحات، حتي ماه نيز در گذشته مي توانسته است داراي يك ميدان مغناطيسي سرتاسري بوده باشد كه منشاي آن در لايه ميان مناطق جبه و هسته و به سبب چرخش افتراقي كه ميان اين دو منطقه بوده قرار داشته است.
ماه در اولين فازهاي حيات خود در اطراف زمين بر روي يك مدار نزديكتر نسبت به مدار امروزي خود مي چرخيده است. اين نزديكي موجب شده بود كه بيشتر از امروز تحت تاثير نيروي گرانش زمين قرار گيرد.
به سبب حركت چرخش اطراف محور ماه، جبه و هسته اين قمر تقارن خود را ازدست داده اند و در نتيجه درون ماه حركاتي به وجود آمده است كه منجر به ايجاد نوعي دينام شده كه قادر بوده است يك ميدان مغناطيسي سرتاسري را بسازد.
اين دينام ماه به مدت حداقل يك ميليارد سال و تازماني كه مدار حركت اين قمر از زمين دور شد وجود داشته است و پس از اينكه ماه از نيروي گرانش زمين دور شد اين دينام نيز خاموش شد.
حضور مناطق كوچك مغناطيسي شده بر روي سطح ماه مي تواند به روش ديگري نيز توضيح داده شود. به طوريكه برپايه توضيح دوم، برخورد اجرام كيهاني به سطح ماه مي تواند سنگهاي مناطق آسيب ديده را مغناطيسي كند. اين پديده در تستهاي آزمايشگاهي تائيد شد.
[ATTACH=CONFIG]1082[/ATTACH]
منبع: كنجكاو
[/B][/COLOR]