[COLOR="#FF0000"]سفر به مریخ تا چند دهه بعد
اعلام سیاست*های جدید ناسا و پیش*بینی ارسال اولین موجودات زمینی به سیاره سرخ تا دو-سه دهه آینده، دانشمندان در جستجوی راه*حلی برای تولید اکسیژن، آب و غذا در سطح سیاره مریخ برآمده و باکتری*هایی را روی زمین یافته*اند که می*توانند سیاره سرخ رابرای میزبانی گیاهان زمینی آماده کنند.
پانزدهم آوریل / 26 فروردین گذشته بود که باراک اوباما در مرکز فضایی کندی از ارسال اولین موجودات زمینی به مدار سیاره سرخ تا اواسط دهه 2030 / 1410 خبر داد. اگر چنین اتفاقی بیفتند و همه نقشه*ها به خوبی پیش رود، می*توان گفت که ناسا، پس از این که برنامه آپولو را در دهه 1960 / 1340 برای فرود بر ماه اجرا کرد، مرحله جدیدی از اکتشافات فضایی را کلید خواهد زد.
به گزارش نیوساینتیست، رفتن به مریخ یک قدم بزرگ است، اما قطعا ایجاد شرایطی برای دوام آوردن بر روی این همسایه فضایی قدمی بزرگ*تر از آن خواهد بود. از همان وقتی که صحبت از مهاجرت به مریخ به میان آمد، دانشمندان زیادی در مراکز تحقیقاتی متعدد به انواع و اقسام آزمایش*ها دست زدند تا بتوانند شرایط سکونت را مساعد کنند. در یکی از این آزمایش*ها دانشمندان موفق شدند میکروارگانیسم*هایی تولید کنند که قادرند سنگ*های مریخی را به خاک تبدیل کنند، اکسیژن مورد نیاز برای تنفس را تولید، آب را تصفیه و زباله*ها را بازیافت کنند. قرار است از این کلونی*های میکروبی به عنوان اولین عناصر سازنده باغ*های مریخی استفاده شود.
کارل اولسون فرانسیس از موسسه تحقیقات علوم فضایی دانشگاه اپن در انگلستان به همراه تیم تحقیقاتیش در آزمایشی موفق شدند کپسولی پر از نمونه*های سنگ*های دریایی را، که مأوایی برای طیف وسیعی از میکروب*ها مثل سیانوباکتری*های فتوسنتزکننده بودند، به وسیله راکت سایوز به مداری کم*ارتفاع از سطح زمین بفرستند. آن*ها محتویات این کپسول را در معرض فضای خلاء قرار دادند و دریافتند مقدار زیاد پرتوهای فرابنفش در مریخ باعث عقیم شدن هر چیزی خواهد شد، بنابراین تمامی باغ*های مریخی باید توسط یک گلخانه محافظت شوند.
این آزمایش همچنین تاییدی بر این فرضیه بود که سلول*های زنده می*توانند در فضا به وسیله سنگ*های آسمانی جابجا شوند. به عبارت دیگر وقتی یک شهاب*سنگ به سطح یک سیاره برخورد می*کند ممکن است ذره*هایی از سنگ*های حاوی میکروارگانیسم*های زنده را به به فضا پرتاب کند و اگر این موجودات بتوانند خلاء فضا را تحمل کنند، با قرار گرفتن روی سطح سیاره*ای دیگر می*توانند دوباره رشد خود را آغاز کنند. شکی نیست که موجودات طراحی شده برای باغ*های مریخی هم باید توسط سفینه فضایی به آن*جا منتقل شوند.
گفته می*شود که سیانوباکترهای فتوسنتزکننده کاندیدای خوبی برای استفاده طولانی مدت در ماموریت*های فضایی هستند، چون می*توانند یک تولیدکننده اولیه باشند. همین خاصیت آن*ها بود که آزانس فضایی اروپا آن*ها را به عنوان قسمتی از سیستم بازیافت*کننده خود در نظر گرفت.
تحقیقات دانشمندان نشان داده است که مریخ جای خیلی بدی هم برای احداث باغ*های غیرزمینی نیست. دمای استوای مریخ در اواسط تابستان 20 درجه سانتی*گراد است و اتمسفر آن 95 درصد دی*اکسیدکربن دارد. این*ها خبرهایی شگفت*انگیز و امیدبخش برای فتوسنتز است، اما خبر بد این است که مشکل اساسی باغ*های مریخی، فقدان خاک است.
اولین باغبانی که وارد مریخ شود، فقط می*تواند کودها را به سنگ*های قابل خاک شدن مریخ بیافزاید و گیاهانی را پرورش دهد؛ اما در درازمدت باید بتواند راهی برای تبدیل بازالت آتشفشانی، که سطح وسیعی از مریخ را پوشانده است، به خاک و یا هرنوع ساختار حمایتی دیگری برای گیاه پیدا کند.
شاید باکتری*های بازالت*خوار پاسخ مناسبی برای این مشکل باشند؛ راهکاری که پول ویلکینسون از دانشگاه اپن ارائه داده است. این محقق در صخره*های بازالتی ایسلند به دنبال ارگانیسم*هایی است که بتوانند در مریخ زنده بمانند و سنگ*های مریخ را به مکانی برای پرورش گیاه تبدیل کنند.
ویلکینسون همچنین در تحقیقات خود به این نتیجه رسید که پادشاه واقعی فرایند خاکسازی، گلسنگ*ها هستند. خوشبختانه این گلسنگ*ها که کلونی آن*ها روی اغلب صخره*های مرطوب روی زمین پیدا می*شود، جزو موجوداتی هستند که در آزمایشات شبیه*سازی فضا هم تحمل زیادی نشان داده*اند.
یک تیم دیگر تحقیقاتی نیز به سرپرستی جین پییر دوورا از موسسه تحقیقات گیاهی برلین، گلسنگ*ها را در شرایطی مشابه با آن*چه در برخی قسمت*های مریخ یافت می*شود، البته بدون مقادیر کشنده پرتوهای فرابنفش، قرار داد و نشان داد که می*توانند فتوسنتز کنند.
البته هیچ یک از این گفته*ها به این معنی نیست که مریخ در معرض تغییرات جدی معدنی است. لااقل در آینده*ای نزدیک چنین اتفاقی نخواهد افتاد؛ اما باید گفت که عناصر شروع کننده برای مهاجرت زمینی*ها به سیاره سرخ درحال جور شدن با یکدیگر هستند.
تنها چیزی که باقی مانده، محافظت باغ*های مریخی از پرتوهای کشنده فرابنفش است. مریخ لایه ازن ندارد که بتواند این اشعه را فیلتر کند، اما شاید بتوان با تغییر دادن مریخ، آن را هرچه بیشتر شبیه زمین کرد. لازمه این اتفاق هم گازهای گلخانه*ای مثل سی.اف.سی*ها هستند که در مقادیر زیادی وارد جو مریخ شوند و آن را گرم کنند؛ شاید در آن زمان بتوان یک لایه مشابه ازن برای مریخ ساخت.
اگر تمامی این اتفاقات بیفتند و مریخ قابل سکونت شود، مرحله بعدی تنظیم یک دستورالعمل حفاظتی سیاره*ای است که هدف آن، جلوگیری از آلوده شدن سیاره*های دیگر به زندگی خاکی و زمینی باشد![/COLOR][ATTACH=CONFIG]999[/ATTACH]
اعلام سیاست*های جدید ناسا و پیش*بینی ارسال اولین موجودات زمینی به سیاره سرخ تا دو-سه دهه آینده، دانشمندان در جستجوی راه*حلی برای تولید اکسیژن، آب و غذا در سطح سیاره مریخ برآمده و باکتری*هایی را روی زمین یافته*اند که می*توانند سیاره سرخ رابرای میزبانی گیاهان زمینی آماده کنند.
پانزدهم آوریل / 26 فروردین گذشته بود که باراک اوباما در مرکز فضایی کندی از ارسال اولین موجودات زمینی به مدار سیاره سرخ تا اواسط دهه 2030 / 1410 خبر داد. اگر چنین اتفاقی بیفتند و همه نقشه*ها به خوبی پیش رود، می*توان گفت که ناسا، پس از این که برنامه آپولو را در دهه 1960 / 1340 برای فرود بر ماه اجرا کرد، مرحله جدیدی از اکتشافات فضایی را کلید خواهد زد.
به گزارش نیوساینتیست، رفتن به مریخ یک قدم بزرگ است، اما قطعا ایجاد شرایطی برای دوام آوردن بر روی این همسایه فضایی قدمی بزرگ*تر از آن خواهد بود. از همان وقتی که صحبت از مهاجرت به مریخ به میان آمد، دانشمندان زیادی در مراکز تحقیقاتی متعدد به انواع و اقسام آزمایش*ها دست زدند تا بتوانند شرایط سکونت را مساعد کنند. در یکی از این آزمایش*ها دانشمندان موفق شدند میکروارگانیسم*هایی تولید کنند که قادرند سنگ*های مریخی را به خاک تبدیل کنند، اکسیژن مورد نیاز برای تنفس را تولید، آب را تصفیه و زباله*ها را بازیافت کنند. قرار است از این کلونی*های میکروبی به عنوان اولین عناصر سازنده باغ*های مریخی استفاده شود.
کارل اولسون فرانسیس از موسسه تحقیقات علوم فضایی دانشگاه اپن در انگلستان به همراه تیم تحقیقاتیش در آزمایشی موفق شدند کپسولی پر از نمونه*های سنگ*های دریایی را، که مأوایی برای طیف وسیعی از میکروب*ها مثل سیانوباکتری*های فتوسنتزکننده بودند، به وسیله راکت سایوز به مداری کم*ارتفاع از سطح زمین بفرستند. آن*ها محتویات این کپسول را در معرض فضای خلاء قرار دادند و دریافتند مقدار زیاد پرتوهای فرابنفش در مریخ باعث عقیم شدن هر چیزی خواهد شد، بنابراین تمامی باغ*های مریخی باید توسط یک گلخانه محافظت شوند.
این آزمایش همچنین تاییدی بر این فرضیه بود که سلول*های زنده می*توانند در فضا به وسیله سنگ*های آسمانی جابجا شوند. به عبارت دیگر وقتی یک شهاب*سنگ به سطح یک سیاره برخورد می*کند ممکن است ذره*هایی از سنگ*های حاوی میکروارگانیسم*های زنده را به به فضا پرتاب کند و اگر این موجودات بتوانند خلاء فضا را تحمل کنند، با قرار گرفتن روی سطح سیاره*ای دیگر می*توانند دوباره رشد خود را آغاز کنند. شکی نیست که موجودات طراحی شده برای باغ*های مریخی هم باید توسط سفینه فضایی به آن*جا منتقل شوند.
گفته می*شود که سیانوباکترهای فتوسنتزکننده کاندیدای خوبی برای استفاده طولانی مدت در ماموریت*های فضایی هستند، چون می*توانند یک تولیدکننده اولیه باشند. همین خاصیت آن*ها بود که آزانس فضایی اروپا آن*ها را به عنوان قسمتی از سیستم بازیافت*کننده خود در نظر گرفت.
تحقیقات دانشمندان نشان داده است که مریخ جای خیلی بدی هم برای احداث باغ*های غیرزمینی نیست. دمای استوای مریخ در اواسط تابستان 20 درجه سانتی*گراد است و اتمسفر آن 95 درصد دی*اکسیدکربن دارد. این*ها خبرهایی شگفت*انگیز و امیدبخش برای فتوسنتز است، اما خبر بد این است که مشکل اساسی باغ*های مریخی، فقدان خاک است.
اولین باغبانی که وارد مریخ شود، فقط می*تواند کودها را به سنگ*های قابل خاک شدن مریخ بیافزاید و گیاهانی را پرورش دهد؛ اما در درازمدت باید بتواند راهی برای تبدیل بازالت آتشفشانی، که سطح وسیعی از مریخ را پوشانده است، به خاک و یا هرنوع ساختار حمایتی دیگری برای گیاه پیدا کند.
شاید باکتری*های بازالت*خوار پاسخ مناسبی برای این مشکل باشند؛ راهکاری که پول ویلکینسون از دانشگاه اپن ارائه داده است. این محقق در صخره*های بازالتی ایسلند به دنبال ارگانیسم*هایی است که بتوانند در مریخ زنده بمانند و سنگ*های مریخ را به مکانی برای پرورش گیاه تبدیل کنند.
ویلکینسون همچنین در تحقیقات خود به این نتیجه رسید که پادشاه واقعی فرایند خاکسازی، گلسنگ*ها هستند. خوشبختانه این گلسنگ*ها که کلونی آن*ها روی اغلب صخره*های مرطوب روی زمین پیدا می*شود، جزو موجوداتی هستند که در آزمایشات شبیه*سازی فضا هم تحمل زیادی نشان داده*اند.
یک تیم دیگر تحقیقاتی نیز به سرپرستی جین پییر دوورا از موسسه تحقیقات گیاهی برلین، گلسنگ*ها را در شرایطی مشابه با آن*چه در برخی قسمت*های مریخ یافت می*شود، البته بدون مقادیر کشنده پرتوهای فرابنفش، قرار داد و نشان داد که می*توانند فتوسنتز کنند.
البته هیچ یک از این گفته*ها به این معنی نیست که مریخ در معرض تغییرات جدی معدنی است. لااقل در آینده*ای نزدیک چنین اتفاقی نخواهد افتاد؛ اما باید گفت که عناصر شروع کننده برای مهاجرت زمینی*ها به سیاره سرخ درحال جور شدن با یکدیگر هستند.
تنها چیزی که باقی مانده، محافظت باغ*های مریخی از پرتوهای کشنده فرابنفش است. مریخ لایه ازن ندارد که بتواند این اشعه را فیلتر کند، اما شاید بتوان با تغییر دادن مریخ، آن را هرچه بیشتر شبیه زمین کرد. لازمه این اتفاق هم گازهای گلخانه*ای مثل سی.اف.سی*ها هستند که در مقادیر زیادی وارد جو مریخ شوند و آن را گرم کنند؛ شاید در آن زمان بتوان یک لایه مشابه ازن برای مریخ ساخت.
اگر تمامی این اتفاقات بیفتند و مریخ قابل سکونت شود، مرحله بعدی تنظیم یک دستورالعمل حفاظتی سیاره*ای است که هدف آن، جلوگیری از آلوده شدن سیاره*های دیگر به زندگی خاکی و زمینی باشد![/COLOR][ATTACH=CONFIG]999[/ATTACH]