10-28-2011, 01:58 PM
[COLOR="#0000FF"]ناسا و ایسا (سازمان فضایی اروپا) می گویند که در حال برنامه ریزی یک سفر در سالهای ۲۰۳۰ تا ۲۰۴۰ به مریخ هستند. اما نظر فعلی، فرستادن یک گروه کوچک کاوشگران (احتمالأ شش نفر) به مریخ است. آیا قبل از فرستادن آنها، تمام سیستم های حمایتی حیات و ملزومات آنها در سطح مریخ فرستاده شده یا نه. بعد از اینکه یک پایگاه در آنجا مستقر شد، آنگاه می توان گروه های بیشتری را به دنبال این گروه کوچک فرستاد.
” لازم است تا این افراد با این آمادگی ذهنی به آنجا فرستاده شوند که در واقع اولین ساکنین مریخ خواهند بود و بعد از یک دو سال نباید به خانه باز گردند. اما مقصد من این نیست که هرگز به زمین برنگردند، بلکه یک یا دو سال فرصت ما را ضعیف می سازد و شاید هم زمانی امکان باز گشت باشد. (بستگی به پیشرفت های فنی دارد). مثلأ در ۳۰ سالگی به آنها فرصت داده شود و اگر قبول کردند، می توانیم آنها را آموزش دهیم و در سن ۳۵ سالگی به مریخ بفرستیم. در ۶۵ سالگی بازنشسته شوند و شاید روزی امکانات فنی پیشرفته داشتیم، آنگاه می توانیم این افراد را به زمین باز گردانیم.
خیلی ها می گویند که فرستادن انسان به مریخ ” به باد دادن پول” است. بعد از این همه خطر و هزینه های سنگین برای فرستادن انسان، چرا نباید روبوت و مریخ نورد ها را برای همان کار ها فرستاد. اما آقای آلدرین با این نظر مخالف است و می گوید که فرود آوردن انسان به مریخ نتایج موثرتری می دهد و می توان بر اساس آن تصمیم بهتری گرفت. روبوت ها فقط می توانند اطلاعات ذخیره کنند. ما می توانیم بهترین دستگاه ها را روی پیشرفته ترین روبوت ها نصب نماییم، اما هیچ چیزی نمی تواند جایگزین تجربیات و مهارت های انسان گردد. یک انسان در مقایسه با هر نوع روبوت قابل کنترل از راه دور، می تواند به مراتب بیشتر تحقیقات انجام دهد و نتایج بهتر بدست بیاورد. حتی اگر واقعاً نشانه حیات در سطح مریخ وجود دارد، یک انسان می تواند زود تر از یک روبوت آن را کشف کند. [/COLOR]
” لازم است تا این افراد با این آمادگی ذهنی به آنجا فرستاده شوند که در واقع اولین ساکنین مریخ خواهند بود و بعد از یک دو سال نباید به خانه باز گردند. اما مقصد من این نیست که هرگز به زمین برنگردند، بلکه یک یا دو سال فرصت ما را ضعیف می سازد و شاید هم زمانی امکان باز گشت باشد. (بستگی به پیشرفت های فنی دارد). مثلأ در ۳۰ سالگی به آنها فرصت داده شود و اگر قبول کردند، می توانیم آنها را آموزش دهیم و در سن ۳۵ سالگی به مریخ بفرستیم. در ۶۵ سالگی بازنشسته شوند و شاید روزی امکانات فنی پیشرفته داشتیم، آنگاه می توانیم این افراد را به زمین باز گردانیم.
خیلی ها می گویند که فرستادن انسان به مریخ ” به باد دادن پول” است. بعد از این همه خطر و هزینه های سنگین برای فرستادن انسان، چرا نباید روبوت و مریخ نورد ها را برای همان کار ها فرستاد. اما آقای آلدرین با این نظر مخالف است و می گوید که فرود آوردن انسان به مریخ نتایج موثرتری می دهد و می توان بر اساس آن تصمیم بهتری گرفت. روبوت ها فقط می توانند اطلاعات ذخیره کنند. ما می توانیم بهترین دستگاه ها را روی پیشرفته ترین روبوت ها نصب نماییم، اما هیچ چیزی نمی تواند جایگزین تجربیات و مهارت های انسان گردد. یک انسان در مقایسه با هر نوع روبوت قابل کنترل از راه دور، می تواند به مراتب بیشتر تحقیقات انجام دهد و نتایج بهتر بدست بیاورد. حتی اگر واقعاً نشانه حیات در سطح مریخ وجود دارد، یک انسان می تواند زود تر از یک روبوت آن را کشف کند. [/COLOR]