09-12-2011, 01:19 AM
اطلاعات نجومی 47 (درخشان ترین منطقه ستاره ساز)
درخشان ترین منطقه ستاره ساز
ستاره ها معمولأ زمانی به وجود می آیند که ستارگان بزرگ در حال مرگ، ستاره های کوچک را در هسته از خود باقی بگذارند
تصویر زیبای زیر ابر ستاره سازی به نام ngc ۳۴۶ است. این ابر در واقع ترکیبی از نور با طول موج های مختلف است که توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر (فرابنفش)، تلسکوپ تکنولوژی نوین رصدخانه جنوبی اروپا (با نور مرئی)، و تلسکوپ فضایی نیوتون xmm متعلق به اسا تهیه شده است.
رصد های فرابنفشی ذرات سرد را به رنگ سرخ، اطلاعات مرئی گازهای تابان را به رنگ سبز و اشعه ایکس گاز های بسیار داغ را به رنگ آبی نشان می دهد. ستاره های معمول در این زایشگاه به صورت نقطه های آبی با مرکزیت سفید نشان داده شده، در حالی که ستاره های جوان پوشیده شده در درون ذرات گرد، به صورت نقطه های سرخ با مرکزیت سفید دیده می شوند.
تنوع رنگ در این تصویر نشانگر آن است که ستاره ها در این محل به دو روش به وجود می آیند: یکی با کمک باد و دوم توسط تشعشعات. ستاره ها معمولأ زمانی به وجود می آیند که ستارگان بزرگ در حال مرگ، ستاره های کوچک را در هسته از خود باقی بگذارند. اولین مکانیزم وابسته به تشعشعات در نزدیکی مرکز ابر نشان داده شده است. در این محل تشعشعات ستاره های بزرگ توسط ابر گرد و غبار اطراف آن بلعیده می شود و در نتیجه امواج ضربتی ای را به وجود می آورد که گاز و گرد را به صورت ستاره های جدید متراکم می سازد. سپس مواد متراکم شده، به صورت کمانی از رشته های سرخ و نارنجی ظاهر می شود، اما ستاره های جدید در داخل این رشته ها هنوز هم توسط گرد و غبار احاطه شده و به همین خاطر دیده نمی شوند.
اما مکانیزم دوم یعنی وابسته به باد، در قسمت بالایی ابر اتفاق می افتد. لکه ستاره های صورتی شکل منزوی شده در قسمت بالایی چپ، در اثر بادهای سنگین یک ستاره بزرگ که در قسمت چپ قرار دارد به وجود آمده است. این ستاره بزرگ حدود ۵۰ هزار سال قبل به صورت یک ابرنواختر منفجر شده بود، اما قبل از مرگ، باد هایش گاز و گرد را به صورت ستاره های نو به هم فشرده بود. هرچند این ستاره بزرگ در تصویر دیده نمی شود، اما حباب ایجاد شده در زمان انفجار در نزدیکی های لبه، به صورت لکه سفید و یک هاله آبی در قسمت بالایی چپ دیده می شود (این لکه سفید در واقع ترکیبی از سه ستاره است).
این ابر در واقع درخشان ترین منطقه ستاره ساز در ابر کوچک ماژلانی و به صورت یک کهکشان نامنظم کوتوله می باشد که در فاصله ۲۱۰ هزار سال نوری به دور کهکشان راه شیری در گردش است.
[attach=config]953[/attach]
درخشان ترین منطقه ستاره ساز
ستاره ها معمولأ زمانی به وجود می آیند که ستارگان بزرگ در حال مرگ، ستاره های کوچک را در هسته از خود باقی بگذارند
تصویر زیبای زیر ابر ستاره سازی به نام ngc ۳۴۶ است. این ابر در واقع ترکیبی از نور با طول موج های مختلف است که توسط تلسکوپ فضایی اسپیتزر (فرابنفش)، تلسکوپ تکنولوژی نوین رصدخانه جنوبی اروپا (با نور مرئی)، و تلسکوپ فضایی نیوتون xmm متعلق به اسا تهیه شده است.
رصد های فرابنفشی ذرات سرد را به رنگ سرخ، اطلاعات مرئی گازهای تابان را به رنگ سبز و اشعه ایکس گاز های بسیار داغ را به رنگ آبی نشان می دهد. ستاره های معمول در این زایشگاه به صورت نقطه های آبی با مرکزیت سفید نشان داده شده، در حالی که ستاره های جوان پوشیده شده در درون ذرات گرد، به صورت نقطه های سرخ با مرکزیت سفید دیده می شوند.
تنوع رنگ در این تصویر نشانگر آن است که ستاره ها در این محل به دو روش به وجود می آیند: یکی با کمک باد و دوم توسط تشعشعات. ستاره ها معمولأ زمانی به وجود می آیند که ستارگان بزرگ در حال مرگ، ستاره های کوچک را در هسته از خود باقی بگذارند. اولین مکانیزم وابسته به تشعشعات در نزدیکی مرکز ابر نشان داده شده است. در این محل تشعشعات ستاره های بزرگ توسط ابر گرد و غبار اطراف آن بلعیده می شود و در نتیجه امواج ضربتی ای را به وجود می آورد که گاز و گرد را به صورت ستاره های جدید متراکم می سازد. سپس مواد متراکم شده، به صورت کمانی از رشته های سرخ و نارنجی ظاهر می شود، اما ستاره های جدید در داخل این رشته ها هنوز هم توسط گرد و غبار احاطه شده و به همین خاطر دیده نمی شوند.
اما مکانیزم دوم یعنی وابسته به باد، در قسمت بالایی ابر اتفاق می افتد. لکه ستاره های صورتی شکل منزوی شده در قسمت بالایی چپ، در اثر بادهای سنگین یک ستاره بزرگ که در قسمت چپ قرار دارد به وجود آمده است. این ستاره بزرگ حدود ۵۰ هزار سال قبل به صورت یک ابرنواختر منفجر شده بود، اما قبل از مرگ، باد هایش گاز و گرد را به صورت ستاره های نو به هم فشرده بود. هرچند این ستاره بزرگ در تصویر دیده نمی شود، اما حباب ایجاد شده در زمان انفجار در نزدیکی های لبه، به صورت لکه سفید و یک هاله آبی در قسمت بالایی چپ دیده می شود (این لکه سفید در واقع ترکیبی از سه ستاره است).
این ابر در واقع درخشان ترین منطقه ستاره ساز در ابر کوچک ماژلانی و به صورت یک کهکشان نامنظم کوتوله می باشد که در فاصله ۲۱۰ هزار سال نوری به دور کهکشان راه شیری در گردش است.
[attach=config]953[/attach]