07-28-2011, 02:23 PM
اطلاعات نجومی 30( دورترین کهکشان های عالم )
دورترین کهکشان های عالم
اگر از یک اختر شناس بپرسید بزرگ ترین اجرام در مقیاس کیهانی کدامند احتمالا پاسخ خواهد داد "ابرخوشه های کهکشانی". نزدیک ترین این اجرام به ما ابرخوشه سنبله است که مرکز آن در فاصله ۵۰ سال نوری از ما قرار گرفته و کهکشان ما جایی در حومه آن قرار دارد. بخش مرکزی ابرخوشه سنبله شامل بیش از یک هزار کهکشان می شود و دارای جرمی بیش از یک کوادریلیون (۱۰ به توان ۱۵) برابر جرم خورشید است که به صورت ستاره، گاز، غبار، سیاهچاله، و از همه مهم تر ماده تاریک وجود دارد. وقتی در این مقیاس به کیهان نگاه می کنیم، آن را به صورت مجموعه ای لایتناهی از ابرخوشه های کهکشانی می بینیم که همانند یک تار عنکبوت سه بعدی پیچیده، توسط رشته هایی از کهکشان ها به یکدیگر متصل شده اند.
با این وجود کیهان اولیه در ابتدای تولد، بر خلاف ساختار امروزی مجموعه ای یکدست از ماده بوده است، اما پس از گذر زمان کوتاهی از انفجار بزرگ توده هایی از ماده متجمع شده و کهکشانهای بزرگ را شکل داده اند. اما چه زمانی کهکشان ها شروع به شکل دادن خوشه ها کردند؟
هنوز پاسخ این سوال را به درستی نمی دانیم. اما گروهی از پژوهشگران به سرپرستی پیتر کی پک (از Caltech) با بکارگیری مجموعه ای از تلسکوپ های فضایی و زمینی در طول موج های مختلف، گروهی کوچک از کهکشان ها را یافته اند که به طور گرانشی با یکدیگر مرتبط ند و از همه مهم تر در زمانی قرار داند که کیهان تنها ۱/۱ میلیارد سال عمر داشته است. این گروه کهکشانی با داشتن انتقال به سرخی در حدود ۵/۳ و با توجه به سن ۱۳/۷ میلیارد ساله کیهان، تصویری از خود در ۱۲/۶ میلیارد سال قبل را در اختیار ما قرار داده اند. خوشه کهکشانی گفته شده با نام COSMOS AzTEC۳ در صورت فلکی سکستانت قرار دارد و شامل ۱۱ کهکشان مرئی است.
اغلب کهکشان های این خوشه مانند دیگر کهکشان های اولیه کوچک تر از راه شیری بوده و مملو از ستارگان در حال تشکیل اند. یکی از این کهکشان ها سیاهچاله ای را در خود جای داده است که جرمی بیش از ۳۰ میلیون برابر جرم خورشید برای آن تخمین زده می شود. تصور می شود این گروه کهکشانی بعد از این دورانی که ما اکنون در حال مشاهده آن هستیم، در یکدیگر ادغام شده و کهکشانی بزرگ تر مانند کهکشان ما را شکل داده اند. این کهکشان ها با توجه به فعالیت بسیار شدید آن ها، که در خوشه های دیگر از این نوع نیز دیده شده است، می بایست ده ها میلیون و یا صد ها میلیون سال قبل تر تشکیل شده باشند.
پیتر کی پک در این باره می گوید: "کشف این کهکشان ها مانند آن است که کلان شهرهایی مانند نیویورک و لندن را در زمانی مشاهده کنیم که تنها روستاهای کوچکی بوده اند." با مشاهده خوشه هایی از این دست در فواصل مختلف و مشاهده چگونگی تغییر آن ها در طول زمان اختر شناسان می توانند اطلاعات بدست آمده مانند تکه های مختلف پازل تارخچه تحول کیهان، کنار هم بچینند و به پاسخ این سوال دست پیدا کنند که چطور کهکشان های کوچک به یکدیگر پیوستند تا کهکشان های بزرگ تر، خوشه ها، ابرخوشه ها و دیگر ساختارهای بزرگ مقیاس را شکل دهند.
برای به دست آمدن این اطلاعات جمعی از تلسکوپ های مطرح سازمان های فضایی کشورهای مختلف نظیر هابل، سوبارو، اسپیتزر، کک و چاندرا به کار گرفته شدند که اهمیت مشارکت جهانی در پروژه های بین المللی را به خوبی نشان می دهد.
![[عکس: qzfl9faai2pnk168wks.jpg]](http://ups.night-skin.com/images/qzfl9faai2pnk168wks.jpg)
دورترین کهکشان های عالم
اگر از یک اختر شناس بپرسید بزرگ ترین اجرام در مقیاس کیهانی کدامند احتمالا پاسخ خواهد داد "ابرخوشه های کهکشانی". نزدیک ترین این اجرام به ما ابرخوشه سنبله است که مرکز آن در فاصله ۵۰ سال نوری از ما قرار گرفته و کهکشان ما جایی در حومه آن قرار دارد. بخش مرکزی ابرخوشه سنبله شامل بیش از یک هزار کهکشان می شود و دارای جرمی بیش از یک کوادریلیون (۱۰ به توان ۱۵) برابر جرم خورشید است که به صورت ستاره، گاز، غبار، سیاهچاله، و از همه مهم تر ماده تاریک وجود دارد. وقتی در این مقیاس به کیهان نگاه می کنیم، آن را به صورت مجموعه ای لایتناهی از ابرخوشه های کهکشانی می بینیم که همانند یک تار عنکبوت سه بعدی پیچیده، توسط رشته هایی از کهکشان ها به یکدیگر متصل شده اند.
با این وجود کیهان اولیه در ابتدای تولد، بر خلاف ساختار امروزی مجموعه ای یکدست از ماده بوده است، اما پس از گذر زمان کوتاهی از انفجار بزرگ توده هایی از ماده متجمع شده و کهکشانهای بزرگ را شکل داده اند. اما چه زمانی کهکشان ها شروع به شکل دادن خوشه ها کردند؟
هنوز پاسخ این سوال را به درستی نمی دانیم. اما گروهی از پژوهشگران به سرپرستی پیتر کی پک (از Caltech) با بکارگیری مجموعه ای از تلسکوپ های فضایی و زمینی در طول موج های مختلف، گروهی کوچک از کهکشان ها را یافته اند که به طور گرانشی با یکدیگر مرتبط ند و از همه مهم تر در زمانی قرار داند که کیهان تنها ۱/۱ میلیارد سال عمر داشته است. این گروه کهکشانی با داشتن انتقال به سرخی در حدود ۵/۳ و با توجه به سن ۱۳/۷ میلیارد ساله کیهان، تصویری از خود در ۱۲/۶ میلیارد سال قبل را در اختیار ما قرار داده اند. خوشه کهکشانی گفته شده با نام COSMOS AzTEC۳ در صورت فلکی سکستانت قرار دارد و شامل ۱۱ کهکشان مرئی است.
اغلب کهکشان های این خوشه مانند دیگر کهکشان های اولیه کوچک تر از راه شیری بوده و مملو از ستارگان در حال تشکیل اند. یکی از این کهکشان ها سیاهچاله ای را در خود جای داده است که جرمی بیش از ۳۰ میلیون برابر جرم خورشید برای آن تخمین زده می شود. تصور می شود این گروه کهکشانی بعد از این دورانی که ما اکنون در حال مشاهده آن هستیم، در یکدیگر ادغام شده و کهکشانی بزرگ تر مانند کهکشان ما را شکل داده اند. این کهکشان ها با توجه به فعالیت بسیار شدید آن ها، که در خوشه های دیگر از این نوع نیز دیده شده است، می بایست ده ها میلیون و یا صد ها میلیون سال قبل تر تشکیل شده باشند.
پیتر کی پک در این باره می گوید: "کشف این کهکشان ها مانند آن است که کلان شهرهایی مانند نیویورک و لندن را در زمانی مشاهده کنیم که تنها روستاهای کوچکی بوده اند." با مشاهده خوشه هایی از این دست در فواصل مختلف و مشاهده چگونگی تغییر آن ها در طول زمان اختر شناسان می توانند اطلاعات بدست آمده مانند تکه های مختلف پازل تارخچه تحول کیهان، کنار هم بچینند و به پاسخ این سوال دست پیدا کنند که چطور کهکشان های کوچک به یکدیگر پیوستند تا کهکشان های بزرگ تر، خوشه ها، ابرخوشه ها و دیگر ساختارهای بزرگ مقیاس را شکل دهند.
برای به دست آمدن این اطلاعات جمعی از تلسکوپ های مطرح سازمان های فضایی کشورهای مختلف نظیر هابل، سوبارو، اسپیتزر، کک و چاندرا به کار گرفته شدند که اهمیت مشارکت جهانی در پروژه های بین المللی را به خوبی نشان می دهد.