بر اساس یافته های جدید سوختن شهابسنگها در جو زمین و مریخ به تغییر ترکیبات جو این دو سیاره در جهت افزایش شانس میزبانی این دو برای پیدایش حیات منجر شده است.
زمین و دیگر سیارات و اقمار منظومه شمسی در اوایل تشکیل، در حدود 4 میلیارد سال پیش، مورد هجوم تعداد بسیار زیادی سنگهای سرگردان و دنباله دارها و سیارک ها قرار گرفته اند که با نام بمباران سنگین قدیمی شناخته می شود. بر اساس یافته های جدید سوختن شهابسنگها در جو زمین و مریخ در آن دوره به تغییر ترکیبات جو این دو سیاره در جهت افزایش شانس میزبانی این دو برای پیدایش حیات منجر شده است.
زمانی که شهابسنگی به جو سیاره وارد می شود، در اثر گرمای بسیار زیاد احتمال دارد که قبل از متلاشی شدن و یا برخورد به سطح زمین مقداری کربن دی اکسید و مولکول آب از تجزیه کانی های سطح سنگ آزاد شود، و دانشمندان حدس می زنند که آزاد شدن مولکولهای آب در جو زمین و مریخ می توانست به افزایش میزان بخار و "مرطوب تر" شدن جو منجر شود، همچنین افزایش دی اکسید کربن به عنوان یک گاز گلخانه ای می توانست باعث حفظ بیشتر انرژی خورشیدی و گرم شدن سیاره و در نهایت وجود اقیانوس های مایع شود.
پژوهشگران کالج سلطنتی لندن، با بررسی مقدار مواد سازنده و کانی های شاخص در 15 تکه شهابسنگ قدیمی که از مناطق مختلف زمین جمع آوری شده بود، و شبیه سازی اتفاقاتی که در زمان ورود سنگی فضایی به جو و بررسی میزان افزایش دی اکسید کربن و آب در دماهای بسیار بالا، مشابه دمای اطراف شهابسنگ در زمان ورود به جو، به نتایج جالبی رسیدند.
در این پژوهش از تکنیک جدید "گرماکافت اف تی آی آر" که در آن با استفاده از نیروی الکتریسیته دمای سنگ را در زمان یک ثانیه به 20 هزار درجه سلسیوس می رسانند، و سپس مقدار گاز آزاد شده از نمونه را اندازه گیری می کنند.
پس از آزمایش مشخص شد که به طور میانگین در هنگام اعمال این انرژی به سنگ در حدود 12 درصد جرم سنگ به صورت بخار آب و حدود 6 درصد جرم سنگ به حالت دی اکسید کربن آزاد می شود. دانشمندان سپس به بررسی اطلاعات بدست آمده از بمباران سنگین پرداختند که در حدود 4 میلیارد سال قبل در یک بازه زمانی 20 میلیون ساله، میلیونها تن سنگ سرگردان فضایی به زمین و مریخ برخورد کرده اند، سپس با در نظر گرفتن این مقادیر محاسبه کردند که هرساله 10 میلیارد تن دی اکسید کربن و 10میلیارد تن بخار آب در جو دو سیاره آزاد می شد.
و بر این اساس، مقدار بخار آب و دی اکسید کربن آزاد شده زمین را به حد کافی مرطوب و گرم می کرد، تا جرقه پیدایش حیات در آن زده شود.
افزایش مقدار این دو ترکیب در هر دو سیاره وجود داشته، ولی مریخ به خاطر اینکه مانند زمین سپر مقاومی در برابر بادهای خورشیدی مخرب نداشته جو خود را از دست داده، و همچنین به خاطر ضعیف تر شدن فعالیتهای آتشفشانی سردتر شده و امروزه نیز یخ های سیاره به خاطر پایداری در حالت جامد به قطبین عقب نشینی کرده اند .
منبع:
www.nojumnews.com