رویداد های مهم نجومی

[رضا باجلان]

در تازه*ترین تصویر فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا که در حال سفر به سوی سیاره کوتوله منظومه شمسی است، «پلوتو» و بزرگترین قمر آن، «شارون» به شکل رنگی به نمایش درآمده*اند.

تصویر رنگی پلوتو و قمر شارون که در روز ۹ آوریل (۲۰ فروردین) توسط فضاپیمای نیوهورایزنز به ثبت رسیده، نخستین تصویر رنگی از سیستم پلوتو است که توسط این فضاپیما گرفته شده است. اگرچه این تصویر جدید از وضوح بالایی برخوردار نیست، اما نسبت به تصویر قبلی در ماه ژانویه که از فاصله بیش از ۲۰۲٫۷ میلیون کیلومتری به ثبت رسیده بود، پیشرفت زیادی محسوب می*شود.
این در حالیست که تصویر رنگی جدید از فاصله ۱۱۴ میلیون کیلومتری گرفته شده است. اگرچه این فاصله بنظر زیاد است، اما با در نظر گرفتن فاصله ۷٫۵ میلیارد کیلومتری پلوتو با زمین، مسافت زیادی نیست. فضاپیمای نیوهورایزنز که ناسا آن را سریعترین فضاپیمای پرتاب شده تاکنون توصیف می*کند، در سال ۲۰۰۶ به فضا پرتاب شده و اکنون به سرعت در حال نزدیک شدن به سیاره کوتوله پلوتو است.
سیاره پلوتو قهرمان توسری خورده منظومه شمسی به شمار می*رود که زمانی به عنوان یک سیاره کامل شناخته شده بود، اما سپس به عنوان یک سیاره کوتوله تقلیل یافت. با این*حال این سیاره همچنان مورد توجه خاص دانشمندان و علاقمندان به نجوم قرار دارد.
با نزدیک شدن فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا به نزدیکی پلوتو، بزودی محققان این سازمان خواهند توانست میزان بیشماری از اطلاعات جدید را در مورد این سیاره کوتوله دوردست بدست بیاورند. این فضاپیما قرار است در روز ۱۴ ژوئیه (۲۳ تیر) با پلوتو دیدار کند، اما تا آن زمان، به ثبت تصاویر واضح*تر از آن خواهد پرداخت.
قمر شارون که بزرگترین قمر پلوتو محسوب می*شود، از سطحی به مساحت ایالت تگزاس آمریکا برخوردار است. دانشمندان اکنون منتظر تصاویر بهتر هستند که ویژگی*های سطحی پلوتو و قمرهایش را با وضوح بیشتری به نمایش بگذارد.

منبع ساری اسکای

http://sarisky.ir/wp-content/uploads/2015/04/pluto.jpg

[رضا باجلان]

رصد نخستین سیاره ی فراخورشیدی در مدار میزبان

تیمی از محققان رصدخانه جنوب اروپا توانسته*اند نخستین بازتاب مستقیم از نور یک سیاره فراخورشیدی را در مدار ستاره میزبانش شناسایی کنند.

سیاره ۵۱ Pegasi b به عنوان یک مشتری داغ توصیف شده که شکل رایجی از غول*های گازی هستند و در فاصله بسیار نزدیک از ستاره مادر خود و حتی نزدیک*تر از سیاره مشتری به خورشید قرار دارند.
این سیاره از شهرت زیادی برخوردار است، زیرا ۲۵ سال پیش به عنوان نخستین سیاره فراخورشیدی در اطراف ستاره*ای شبیه خورشید، خبرساز شده بود.
در حال حاضر، شیوه ابتدایی شناسایی یک سیاره فراخورشیدی، رصد ستارگان دور برای مدت طولانی و جستجو برای کمرنگ شدن درخشش آن*ها در زمان عبور یک جسم سیاره*ای از برابرشان است.
ستاره*شناسان با استفاده از این اختفاء می*توانند بسیاری از ویژگی*های یک سیاره فراخورشیدی از جمله جو آن را با درجه* قطعیت متفاوت شناسایی کنند. این روش طیف*سنجی انتقال نام دارد، اما از محدودیت*های شدیدی نیز برخوردار است و برای مثال نمی*تواند هیچ سیاره*ای را که مدارش بطور مستقیم بین ستاره میزبان و زمین قرار ندارد، شناسایی کند.
رصد اخیر با استفاده از ابزار HARPS تلسکوپ ۳٫۶ متری رصدخانه جنوب اروپا و با استفاده از طیف نور تابیده شده از ستاره میزبان به عنوان الگو و بررسی بازتاب نور در جو ۵۱ Pegasi b انجام شده است.
این نوع روش شناسایی از اهمیت علمی زیادی برخوردار است، زیرا به دانشمندان اجازه می*دهد تا جرم و تمایل مداری سیاره را که برای درک کامل سیستم ضروری است، اندازه*گیری کنند. همچنین این روش اجازه برآورد بازتاب*پذیری سیاره را به ستاره*شناسان می*دهد که می*تواند برای پی بردن به ترکیب سطح و جو سیاره مورد استفاده قرار بگیرد.
تحقیقات این دانشمندان در مجله Astronomy & Astrophysics منتشر شده است.

http://sarisky.ir/wp-content/uploads/2015/04/planet.jpg

منبع : ساری اسکای

[Regulus]

لطفا عکس مربوط به خبر رو هم بذار.
برای اخباری که در مورد تصاویر جدید هستن، عکس لازمه.

[رضا باجلان]

بله چشم . ولی این یکی فقط همین یک عکسو داشت .
ولی یه عکس دیگه هم پیدا کردم که عکس ستاره ی میزبان سیاره ۵۱ Pegasi b هست .

http://www.space.com/images/i/000/047/11...1429674522

[Regulus]

ممنون
ولی منظور من این بود که عکسو یه جوری بذارید که از همینجا قابل دیدن باشه و نیاز نباشه به لینک مراجعه کنیم.
یه نمونشو تو پستای قبلی تو همین صفحه گذاشتم.

[x935418]

ولی تو تصویر معلوم نیست سیاره کجاست،
منظورم اینه که تو این عکس یکی از نقطه ها مربوط خود سیاره میشه ؟
کدوم یکی ؟

[رضا باجلان]

ممنون
ولی منظور من این بود که عکسو یه جوری بذارید که از همینجا قابل دیدن باشه و نیاز نباشه به لینک مراجعه کنیم.
یه نمونشو تو پستای قبلی تو همین صفحه گذاشتم.

آها فهمیدم چشم .

[رضا باجلان]

ولی تو تصویر معلوم نیست سیاره کجاست،
منظورم اینه که تو این عکس یکی از نقطه ها مربوط خود سیاره میشه ؟
کدوم یکی ؟

نمیدونم. ولی فکر نکنم خود سیاره رو بشه توی این عکس دید.

[رضا باجلان]

احتمال وجود آب مایع در بهرام در هنگام شب

بر پایه مطالعات تازه انجام شده درباره ی بهرام، آب مایع درست زیر سطح، در هنگام زمستان های سرد این سیاره یافت می شود.

مریخ نورد [کنجکاوی]، شواهدی یافته که نشان می دهد هنگامی که دما در زمستان های سرد کاهش می یابد، مقدار کمی از آب موجود در جو به یخ تبدیل می شود که پس از یخ زدگی، در سطوح بالایی خاک بهرام جذب و به مایع تبدیل می شود. این آب های مایع با طلوع خورشید و بالا رفتن دمای جو دوباره تبخیر می شوند.
تبدیل آب جامد (یخ) به آب مایع نیازمند وجود نوعی ویژه از نمک خواهد بود که دانشمندان می گویند این نمک در دما های بسیار کم توانایی ذوب یخ را دارند. اما این مقدار کم از آب نمک موجود در خاک بهرام توانایی پوشش حیات میکروبی را ندارند و همچنین، این دما های بسیار بالا و بسیار کم، شرایط را برای حیات بسیار دشوار می سازند.

خشک مانند استخوان — یک راه برای توصیف امروزی محیط بهرام. گرچه این سیاره زمانی خواستگاه رود های روان و دریاچه های بزرگ بوده (و همچنان آب یخ زده در قطب های آن یافت می شود)، اما امروزه بنظر می رسد که همه ی آب های مایع سطح آن بوسیله دما های بسیار شدید تبخیر و یا یخ زده اند.
دانشمندان با کاوش در سطح سیاره سرخ، موادی شیمیایی -از نوع نمک- که [کلسیم پرکلرات] خوانده می شود را یافته اند که درباره ی آن می گویند [پرکلرات]، یخ را از سطح خاک جذب می کند، آن را ذوب و لایه نازکی از شورآب باقی می گذارد.
حتی آب مایع می تواند بیشتر در عمق خاک فرو رود و با نمک های دیگر مخلوط شود. این مقدار اندک از آب مایع مانند چرخی برای بحرکت درآوردن و جایگشت نمک های خاک در آن عمل می کند.
مریخ نورد [کنجکاوی] شواهد مستقیم از وجود این شورآب ها را بدست نیاورده بلکه دانشمندان نتیجه های آزمایش های مختلف از خاک و جو بهرام را ترکیب و به این نتایج دست یافته اند. حالت این نمک چیزی میان مایع و جامد پیشنهاد می شود.
[کنجکاوی] نشانه هایی از وجود رود ها بر سطح بهرام که روزی به دریاچه ای می ریخته اند را یافته است. این رود ها رسوباتی بر جای گذاشته اند که شامل نمک های متنوع از جمله [پرکلرات] نیز می شود.
“رسوبات دانه ریز، که به آرامی در آب پیش می روند، در ژرفای دریاچه ها جای می گیرند و سطوحی هموار را بوجود می آورند، بنابراین سطوح همواری که بر روی بهرام وجود دارند، می توانند نشان دهنده ی وجود دریاچه هایی بر سطح این سیاره بوده باشند،” [مورتِن بو مادسِن]، دانشیار و سرپرست گروه [بهرام] در کانون [نیلز بوهر] دانشگاه [کوپِن هاگِن]
در حالی که این یافته ها، امکان وجود حیات زیر سطح بهرام را تایید نمی کند، اما نشان می دهد که آب مایع می تواند در محیط های خشک نیز وجود داشته باشد.



منبع ساری اسکای

[رضا باجلان]

کوتوله ی سفید ....... قاتل سیاره ای

در این عکسی که توسط تلسکوپ فضایی چاندرا (تلسکوپ ساخته ی ناسا که با پرتوی ایکس به گشت و گذار می پردازد) یا تلسکوپ پرتوی ایکس چاندرا از کهکشان NGC6388 گرفته شده است، به محققین مدارکی داده است که نشان دهنده ی آن است که کوتوله ی سفید ممکن است سیاره ای که به سمت آن می رود را تکه تکه کند که در واقع می توان همان سیاره ی منظومه ی خویش باشد.

زمانی که ستاره به مرحله ی کوتوله ی سفید می رسد ، تمام سوخت هسته ای خویش را تقریبا از دست داده و عناصری که در واکنش شرکت نمی کنند در مرکز آن فشرده می شوند. این هسته بطور غالبی از هلیوم می باشد که در شعاع یکصدمی شعاع اصلی ستاره متراکم می شود.
نابودی یک سیاره می تواند مانند داستان های علمی تخیلی باشد اما تیم منجمین مدارکی دال بر وجود همچین اتفاقی در یکی از خوشه های ستاره ای قدیمی، با سن تقریبی کهکشان راه شیری خودمان بدست آورده اند.
با استفاده از تلسکوپ های متعدد، از جمله چاندرای ناسا، محققین مدارکی پیدا کرده اند که ستاره هایی که به فاز کوتوله ی سفید خویش می رسند (مانند خورشید که در آینده به کوتوله ی سفید تبدیل می شود) و سوخت هیدروژنی خویش آنها رو به پایان می رود، ممکن است سیاره ی نزدیک شده به خود را تکه تکه کند.



منبع : ساری اسکای