08-25-2006, 08:59 AM
هنگامی که تنها 700 میلیون سال از عمر عالم میگذشت برخی کهکشان های آن را گردوغبار زیادی فرا گرفته بود.اما این همه گردوغبار از کجا آمده بود؟ستاره شناسان به کمک تلسکوپ فضایی اسپیتزر سرچشمه ی آنها را در ابرنواختران نوع دوم انفجارهای مهیب پرجرم ترین ستارگان عالم یافته اند.
غبارهای کیهانی بلوک های سازنده ی کهکشان ها ستارگان سیارات وحتی حیات هستند.با این وجود ما از دو مکان شکل گیری آنها آگاه بودیم یکی گردوغباری که ستارگان شبیه خورشید با میلیاردها سال سن در فضا پخش می کنندو دیگری تراکم آرام مولکول ها.اما مشکل اینجاست که هیچ یک توضیح نمی دهند چرا عالم که چند صد میلیون سال از عمر آن می گذشت این همه غبارآلود بوده است.یکی از نظریات این بود که این گردوغبار باید در انفجارهای ابرنواختری تولید شده باشداما پیدا کردن شواهد آنچندان ساده نبود تا اینکه دکتر بن سوزرمن وهمکارانش از موسسه ی علوم تلسکوپ فضایی در بالتیمور به کمک اسپیترزو هابل وتلسکوپ زمینی دو پیکر شمالی در هاوایی مقدار چشمگیری گردوغبار داغ پس مانده از یک ستاره ی پرجرم معروف به ابرنواختر sn2003gd را یافتند که در فاصله ی 30 میلیون سال نوری از ما در کهکشان مارپیچ m74 قرار گرفته است.ستارگانی همانند ستاری مادر ابرنواختر sn2003gd عمر کوتاهی در حدود دهها میلیون سال دارند.
اختر شناسان از مدتها پیش گمان می کردند که ابرنواختران نقش مهمی در غنی کردن عالم ار گردوغبار دارند اما نبود تکنولوژی لازم آنها را در مطالعه ی بیشتر محدود کرده بود واز آنجایی که ابرنواختران به سرعت کم فروغ شده واز بین می روند دانشمندان برای مطالعه ی آنهانیاز به تلسکوپ های بسیار حساس دارندتا چند ماه پس از انفجارهای نخستین به بررسی آنها بپردازند.از این رو به سراغ اسپیترز رفته تا بتوانند گردوغبار گرم را همچنان که شکل می گیرند مشاهده کنند.
غبارهای کیهانی بلوک های سازنده ی کهکشان ها ستارگان سیارات وحتی حیات هستند.با این وجود ما از دو مکان شکل گیری آنها آگاه بودیم یکی گردوغباری که ستارگان شبیه خورشید با میلیاردها سال سن در فضا پخش می کنندو دیگری تراکم آرام مولکول ها.اما مشکل اینجاست که هیچ یک توضیح نمی دهند چرا عالم که چند صد میلیون سال از عمر آن می گذشت این همه غبارآلود بوده است.یکی از نظریات این بود که این گردوغبار باید در انفجارهای ابرنواختری تولید شده باشداما پیدا کردن شواهد آنچندان ساده نبود تا اینکه دکتر بن سوزرمن وهمکارانش از موسسه ی علوم تلسکوپ فضایی در بالتیمور به کمک اسپیترزو هابل وتلسکوپ زمینی دو پیکر شمالی در هاوایی مقدار چشمگیری گردوغبار داغ پس مانده از یک ستاره ی پرجرم معروف به ابرنواختر sn2003gd را یافتند که در فاصله ی 30 میلیون سال نوری از ما در کهکشان مارپیچ m74 قرار گرفته است.ستارگانی همانند ستاری مادر ابرنواختر sn2003gd عمر کوتاهی در حدود دهها میلیون سال دارند.
اختر شناسان از مدتها پیش گمان می کردند که ابرنواختران نقش مهمی در غنی کردن عالم ار گردوغبار دارند اما نبود تکنولوژی لازم آنها را در مطالعه ی بیشتر محدود کرده بود واز آنجایی که ابرنواختران به سرعت کم فروغ شده واز بین می روند دانشمندان برای مطالعه ی آنهانیاز به تلسکوپ های بسیار حساس دارندتا چند ماه پس از انفجارهای نخستین به بررسی آنها بپردازند.از این رو به سراغ اسپیترز رفته تا بتوانند گردوغبار گرم را همچنان که شکل می گیرند مشاهده کنند.
آسمون شبهاتون پر ستاره (بهناز-جلالي)