03-25-2015, 11:24 PM
ناسا پر از رؤیاپردازان بلندپرواز است که هزینه رویاهای آن*ها را باید کنگره آمریکا تائید کند اما پس از برنامه آپولو بسیاری از ایده*های ناسا پیش از بیرون آمدن از طرحهای مفهومی، کنار گذاشته شدند.
این ایده*ها شامل توهماتی دور از ذهن تا ماموریت*های محتاطانه*تر به لحاظ مالی و برخی طرحها و معادلاتی بر روی برگه بودند؛ اگرچه برخی دیگر مدلسازی و آزمایش شدند اما همه آن*ها در یک چیز مشترک بودند و آن عملی نشدن آن*ها بود.
در این گزارش به برخی از جالب*ترین ایده*هایی که طی سال*ها اما عملی نشدند، اشاره شده است.
1- تراکتور بزرگ ماهنورد جنرال موتورز
با پیشرفت برنامه آپولو به سوی فرود فضاپیمای سرنشین*دار بر روی ماه، برخی دانشمندان ناسا برنامه*هایی را برای ماموریت*های انسانی طولانی*تر به منظور بررسی و کاوش سطح ماه طرح کردند.
به این منظور، ناسا در سال 1963 با شرکت جنرال موتورز برای تولید یک آزمایشگاه مسکونی چرخدار قرارداد بست که فضانوردان بتوانند در زمان سفر بر روی سطح ماه برای هفته*ها در آن زندگی کنند. این وسیله در ابتلا یک خودروی ماهنورد بود که نیروی آن توسط موتور شرکت شورولت کوروایر تامین می*شد. اما پس از چند فرود موفق آپولو، برنامه برای کاوش طولانی*تر ماه لغو شد. شرکت جنرال موتورز یک پیش*ساخت تولید کرد و در نهایت به سازمان زمین شناسی آمریکا امانت داده شد که از آن برای چند پروژه در بیابان*های جنوب غرب آمریکا استفاده شد.
2- کلونی*های فضایی دهه 1970 ناسا
در پی موفقیت برنامه آ*پولو، برخی دانمشندان ایده*ای برای کلونی*های فضایی بیشمار را ارائه دادند که در ایستگاههای در مدار زمین قرار می*گرفتند. برای مثال یک پژوهش ناسا در سال 1975، یک سکونتگاه فضایی را به تصویر کشیده بود که در آن 10 هزار انسان به کار، توسعه خانواده و زندگی مانند انسان*های عادی مشغول هستند.
برنامه*هایی برای چند ایستگاه فضایی مختلف طراحی شد که هر کدام از نیروی گریز از مرکز برای شبیه*سازی حس گرانش استفاده می*کردند. ساکنان می*توانستند از خاک بدست آمده از ماه برای پرورش مواد غذایی خود، تصفیه آب و ساخت پارک، فروشگاه، مدرسه و بیمارستان استفاده کنند. هدف یکی از این کلونی*ها صنعتی بود که در آن از انرژی خورشیدی برای تولید برق و تامین نیروی کوره*های خورشیدی برای پالایش آلومینیوم، تیتانیوم و سیلیکون بدست آمده از سنگهای معدن ماه استفاده می*شد.
3- پرواز به مریخ و ناهید
یک برنامه واقع*بینانه*تر برای کاوش فضایی انسانی پس از آپولو، مبتنی بر چند ماموریت پرواز به سیارات بود.
اولین ماموریت شامل پروازی توسط یک فضاپیمای الهام*گرفته از آپولو در سال 1975 بود که فضانوردان را طی یک سفر دو ساله به سوی مریخ برای نمونه*برداری از نمونه سنگهای سیاره برده و نمونه*ها را به زمین بازمی*گرداند.
ماموریت دیگر شامل انجام پروازهای سه*گانه سرنشین*دار با استفاده از همترازی زمین، مریخ و ناهید برای پرواز به ناهید، سپس مریخ و مجددا به ناهید بود.
اما این پروازها مانند بسیاری از برنامه*های دیگر کاوش سرنشین*دار فضا پس از آپولو به دلیل کاهش چشمگیر بودجه توسط کنگره کنار گذاشته شد. در عوض پس از آخرین پرتاب آپولو در سال 1972، ناسا طراحی ساده*تر ایستگاه فضایی Skylab را در دهه 1970 دنبال کرد.
4- پروژه لانگ*شات
در سال 1987، محققان ناسا و نیروی دریایی آمریکا پروژه لانگ*شات را که یک کاوشگر میان*ستاره*ای برای سفر به ستاره آلفا قنظورس B – یکی از نزدیکترین ستارگان به خورشید – بود، مطرح کردند. این فضاپیما از یک راکتور همجوشی هسته*ای آنبرد برای تامین نیروی موتورش استفاده و توسط یک لیزر، داده*ها را به زمین منتقل می*کرد.
اگر این فضاپیما با سرعت 48 میلیون کیلومتر در ساعت (4.5 درصد سرعت نور) سفر می*مرد، سفر به ستاره آلفا قنطورس B حدود 100 سال طول می*کشید.
این ایده به چند دلیل متفاوت هیچگاه اتفاق نیفتاد: جدای از مشکل تولید فناوری لازم برای سفری این چنین طولانی با این سرعت، مشکل دیگر شامل متقاعد کردن مقامات ناسا برای سرمایه*گذاری بر روی ماموریتی بود که برای یک قرن هیچ ثمری نداشت. اکنون فضاپیمای وویجر 1 که دورترین فضاپیمای ساخت دست بشر در فضا محسوب می*شود، تنها 12 میلیارد مایل سفر کرده که دو درصد مسیر ستاره آلفا قنطورس B محسوب می*شود.
5- کاوشگر دریای تیتان
تیتان بزرگترین قمر سیاره زحل بوده و با چند دریاچه پر از متان مایع پوشیده شده است. ناسا در سال 2009 برای بررسی آن، طرح ارسال کاوشگر دریایی تیتان را مطرح کرد. در این طرح، یک کاوشگر در دومین دریاچه بزرگ تیتان فرود آمده و مانند یک قایق برای بررسی شیمی دریا و کمک به درک چگونگی عملکرد چرخه متان بر روی آن حرکت می*کند. تیتان یک قمر ابری است اما در صورت انتخاب طرح، کاوشگر می*توانست بر یک ژنراتور جدید فوق کارآمد هسته*ای با سوخت پلوتونیوم تکیه کند که برای مدت بسیار طولانی*تری می*توانست بقای آن را تضمین کند.
اما در سال 2012 این طرح به دلیل کمبود بودجه کنار گذاشته شد و بجای آن کاوشگری برای فرود بر مریخ و بررسی درون سیاره انتخاب شد. ناسا در سال 2013 ساخت ژنراتور جدید هسته*ای را متوقف کرده و بطور کلی پروژه دریای تیتان را تعطیل کرد.
اگرچه هنوز امکان بررسی دریاچه*های تیتان وجود دارد. ناسا از یک مفهوم زیردریایی برای تیتان رونمایی کرد که ممکن است بتواند نظره کنگره را برای تامین بودجه جذب کرده و در دهه 2020 یا 2030 شاهد حضور آن بر روی این قمر باشیم.
این ایده*ها شامل توهماتی دور از ذهن تا ماموریت*های محتاطانه*تر به لحاظ مالی و برخی طرحها و معادلاتی بر روی برگه بودند؛ اگرچه برخی دیگر مدلسازی و آزمایش شدند اما همه آن*ها در یک چیز مشترک بودند و آن عملی نشدن آن*ها بود.
در این گزارش به برخی از جالب*ترین ایده*هایی که طی سال*ها اما عملی نشدند، اشاره شده است.
1- تراکتور بزرگ ماهنورد جنرال موتورز
با پیشرفت برنامه آپولو به سوی فرود فضاپیمای سرنشین*دار بر روی ماه، برخی دانشمندان ناسا برنامه*هایی را برای ماموریت*های انسانی طولانی*تر به منظور بررسی و کاوش سطح ماه طرح کردند.
به این منظور، ناسا در سال 1963 با شرکت جنرال موتورز برای تولید یک آزمایشگاه مسکونی چرخدار قرارداد بست که فضانوردان بتوانند در زمان سفر بر روی سطح ماه برای هفته*ها در آن زندگی کنند. این وسیله در ابتلا یک خودروی ماهنورد بود که نیروی آن توسط موتور شرکت شورولت کوروایر تامین می*شد. اما پس از چند فرود موفق آپولو، برنامه برای کاوش طولانی*تر ماه لغو شد. شرکت جنرال موتورز یک پیش*ساخت تولید کرد و در نهایت به سازمان زمین شناسی آمریکا امانت داده شد که از آن برای چند پروژه در بیابان*های جنوب غرب آمریکا استفاده شد.
2- کلونی*های فضایی دهه 1970 ناسا
در پی موفقیت برنامه آ*پولو، برخی دانمشندان ایده*ای برای کلونی*های فضایی بیشمار را ارائه دادند که در ایستگاههای در مدار زمین قرار می*گرفتند. برای مثال یک پژوهش ناسا در سال 1975، یک سکونتگاه فضایی را به تصویر کشیده بود که در آن 10 هزار انسان به کار، توسعه خانواده و زندگی مانند انسان*های عادی مشغول هستند.
برنامه*هایی برای چند ایستگاه فضایی مختلف طراحی شد که هر کدام از نیروی گریز از مرکز برای شبیه*سازی حس گرانش استفاده می*کردند. ساکنان می*توانستند از خاک بدست آمده از ماه برای پرورش مواد غذایی خود، تصفیه آب و ساخت پارک، فروشگاه، مدرسه و بیمارستان استفاده کنند. هدف یکی از این کلونی*ها صنعتی بود که در آن از انرژی خورشیدی برای تولید برق و تامین نیروی کوره*های خورشیدی برای پالایش آلومینیوم، تیتانیوم و سیلیکون بدست آمده از سنگهای معدن ماه استفاده می*شد.
3- پرواز به مریخ و ناهید
یک برنامه واقع*بینانه*تر برای کاوش فضایی انسانی پس از آپولو، مبتنی بر چند ماموریت پرواز به سیارات بود.
اولین ماموریت شامل پروازی توسط یک فضاپیمای الهام*گرفته از آپولو در سال 1975 بود که فضانوردان را طی یک سفر دو ساله به سوی مریخ برای نمونه*برداری از نمونه سنگهای سیاره برده و نمونه*ها را به زمین بازمی*گرداند.
ماموریت دیگر شامل انجام پروازهای سه*گانه سرنشین*دار با استفاده از همترازی زمین، مریخ و ناهید برای پرواز به ناهید، سپس مریخ و مجددا به ناهید بود.
اما این پروازها مانند بسیاری از برنامه*های دیگر کاوش سرنشین*دار فضا پس از آپولو به دلیل کاهش چشمگیر بودجه توسط کنگره کنار گذاشته شد. در عوض پس از آخرین پرتاب آپولو در سال 1972، ناسا طراحی ساده*تر ایستگاه فضایی Skylab را در دهه 1970 دنبال کرد.
4- پروژه لانگ*شات
در سال 1987، محققان ناسا و نیروی دریایی آمریکا پروژه لانگ*شات را که یک کاوشگر میان*ستاره*ای برای سفر به ستاره آلفا قنظورس B – یکی از نزدیکترین ستارگان به خورشید – بود، مطرح کردند. این فضاپیما از یک راکتور همجوشی هسته*ای آنبرد برای تامین نیروی موتورش استفاده و توسط یک لیزر، داده*ها را به زمین منتقل می*کرد.
اگر این فضاپیما با سرعت 48 میلیون کیلومتر در ساعت (4.5 درصد سرعت نور) سفر می*مرد، سفر به ستاره آلفا قنطورس B حدود 100 سال طول می*کشید.
این ایده به چند دلیل متفاوت هیچگاه اتفاق نیفتاد: جدای از مشکل تولید فناوری لازم برای سفری این چنین طولانی با این سرعت، مشکل دیگر شامل متقاعد کردن مقامات ناسا برای سرمایه*گذاری بر روی ماموریتی بود که برای یک قرن هیچ ثمری نداشت. اکنون فضاپیمای وویجر 1 که دورترین فضاپیمای ساخت دست بشر در فضا محسوب می*شود، تنها 12 میلیارد مایل سفر کرده که دو درصد مسیر ستاره آلفا قنطورس B محسوب می*شود.
5- کاوشگر دریای تیتان
تیتان بزرگترین قمر سیاره زحل بوده و با چند دریاچه پر از متان مایع پوشیده شده است. ناسا در سال 2009 برای بررسی آن، طرح ارسال کاوشگر دریایی تیتان را مطرح کرد. در این طرح، یک کاوشگر در دومین دریاچه بزرگ تیتان فرود آمده و مانند یک قایق برای بررسی شیمی دریا و کمک به درک چگونگی عملکرد چرخه متان بر روی آن حرکت می*کند. تیتان یک قمر ابری است اما در صورت انتخاب طرح، کاوشگر می*توانست بر یک ژنراتور جدید فوق کارآمد هسته*ای با سوخت پلوتونیوم تکیه کند که برای مدت بسیار طولانی*تری می*توانست بقای آن را تضمین کند.
اما در سال 2012 این طرح به دلیل کمبود بودجه کنار گذاشته شد و بجای آن کاوشگری برای فرود بر مریخ و بررسی درون سیاره انتخاب شد. ناسا در سال 2013 ساخت ژنراتور جدید هسته*ای را متوقف کرده و بطور کلی پروژه دریای تیتان را تعطیل کرد.
اگرچه هنوز امکان بررسی دریاچه*های تیتان وجود دارد. ناسا از یک مفهوم زیردریایی برای تیتان رونمایی کرد که ممکن است بتواند نظره کنگره را برای تامین بودجه جذب کرده و در دهه 2020 یا 2030 شاهد حضور آن بر روی این قمر باشیم.