[COLOR="#0000FF"] [B]موتورهای اصلی دورترین فضاپیمای ناسا خاموش شد
ناسا به فضاپيماي 34 ساله خود دستور داده است براي ذخيره سازي و حفظ انرژي خود در آستانه خروج از سامانه خورشيدي موتورهاي كمكي اش را روشن كند.
ويه جر 2 به همراه فضاپيماي همراهش ويه جر 1 كه از تمامي سياره هاي موجود در سامانه خورشيدي عبور كرده اند و اكنون در فاصله 14 ميليارد كيلومتري و در منطقه اي به نام "هليوشيت" در خارج از سامانه خورشيدي قرار دارند، جايي كه بادهاي خورشيدي برخاسته از خورشيد با اجرام بين ستاره اي درگير است.
دانشمندان شبكه اعماق فضاي ناسا در تاريخ 4 نوامبر 2011 دستوري به ويه جر 2 ارسال كردند تا موتورهاي اصلي خود را خاموش كرده و موتورهاي پشتيبان را روشن كند.
ناسا روز 7 نوابر سيگنالي را مبني بر تاييد اين فرمان دريافت كردند. اين تغيير مي تواند به واسطه خاموش كردن گرمكني كه خطوط سوخت رسان موتورهاي اصلي را گرم نگه مي دارند، در حدود 12 وات انرژي را ذخيره كند. با استفاده از چنين انرژي ويه جر 2 مي تواند براي يك دهه ديگر به فعاليت خود ادامه دهد.
بر اساس گزارش پاپ ساينس، كاوشگرهاي ويه جر در سال 1977 و طي ماموريتي براي مطالعه بر روي مشتري و زحل به فضا پرتاب شدند و پس از آن توانستند به اورانوس و نپتون نيز سفر كنند.
ويه جر 1 اكنون دورافتاده ترين جسم دست ساز بشر در فضا است و اين دو فضاپيما اولين هايي خواهند بود كه به مطالعه فضاي بين ستاره اي خواهند پرداخت.
[COLOR="#0000FF"]
اینم کمی اطلاعات بیشتر
فضاپیمای وویجر 2، پس از گذشت 30 سال، از مرزهای منظومه شمسی گذشت.این فضاپیما اطلاعات جالبی را در اختیار دانشمندان قرار داده است.
در بیستم آگوست ۱۹۷۷، فضاپیمای وویجر۲ (Voyager ۲) از کیپ کاناورال در مرکز فضایی کندی فلوریدا پرتاب شد. هدف اصلی این فضاپیما، بررسی سیارات خارجی و اقمارشان بود.
۳۰ سال و ۱۰ روز بعد، در ۳۰ آگوست ۲۰۰۷، ویجر۲ از مرزهای منظومه شمسی گذشت. این فضاپیما دومین ساخته دست بشری است که در این فاصله از زمین قرار می*گیرد.
پیش از این وویجر ۱ از این مرز گذشته بود.در زمان گذر وویجر ۱ از این مرز، سیگنال*های ارسالی این فضاپیما از دست رفتند. در آن زمان، تمامی رادیو تلسکوپ*ها در حال کار در سایر پروژه*ها بودند. به همین دلیل، دانشمندان نتوانستند اطلاعات موردنظر را به دست بیاورند.
وجود میدان مغناطیسی قوی و سردتر بودن خارج این مرز به اندازه ۱۰ برابر کم*تر از میزان پیش بینی شده، از نتایج عجیب به دست آمده به وسیله*ی ویجر ۲
ضربه*ی پایانی(Termination Shock) به فاصله*ای از خورشید گفته می*شود که تأثیر بادهای خورشید با محیط میان ستاره*ای خنثی می*شود. در جهت حرکت ویجر ۲ این مرز در فاصله*ی تقریبی ۸۴ واحد نجومی از خورشید قرار دارد. البته در جهت حرکت ویجر ۱، این فاصله ۱۰ واحد نجومی کم*تر بود که نشان دهنده*ی آن است که مرزهای سامانه*ی خورشیدی ما متقارن نیست و در اثر بادهای میان ستاره*ای نامتقارن شده است.
به این ترتیب، به بیانی می*توان گفت که وویجر ۲ مرزهای منظومه خورشیدی ما را گسسته است.
ماموريت*هاي وويجر اطلاعات بسيار زيادي درباره*ي سيارات خارجي منظومه*ي شمسي در اختيار دانشمندان قرار دادند. در حال حاضر اکثر اطلاعاتي که از سيارات اورانوس و نپتون داريم، حاصل کار اين دو فضاپيماست. [/COLOR]
[COLOR="#0000FF"]
کاوشگر ویجر 1 در 5 دسامبر سال 1977 میلادی توسط ایالات متحده برای کاوش و بررسی دقیق سیارات گازی مشتری ، زحل و فضای ژرف فراتر از آنها به فضا پرتاب شد. این کاوشگر در تاریخ 5 مارس 1979 به نزدیک ترین فاصله خود نسبت به مشتری رسید و پس از بررسی و ارسال داده*هایی بسیار ارزشمند و بنیادین از این سیاره به زمین ، بسوی سیاره زحل پیش رفت و پس از گذر از این سیاره در 12 نوامبر 1980 به ورای منظومه شمسی و فضای بیکران بین ستاره*ای پیش رفت تا سفر بی پایان خود را ادامه دهد. کاوشگر ویجر 2 در تاریخ 25 آگوست1977(این بار برای کاوش و بررسی دقیق تر تمامی سیارات گازی منظومه شمسی ، مشتری ،زحل ، اورانوس و نپتون) به فضا پرتاب شد و پس از گذر از سیاره مشتری و زحل به ترتیب در تاریخ 9 ژوئیه 1979 و 25 آگوست 1981 خود را به سیاره اورانوس در24 ژانویه 1986 رساند و پس از عبور از سیاره نپتون در 25 آگوست سال 1989 همانند ویجر1 سفر خود را بسوی ژرفای فضا در پیش گرفت.
داده*های بسیار ارزشمندی که این دو کاوشگر در مأموریت موفقشان ، در اختیار دانشمندان قرار دادند، پایه گذار بخش نوینی از دیتاها و کاوشهای ما پیرامون سیارات گازی منظومه شمسی بوده است، بطوری که می*توان این دو کاوشگر را پیشگام این عرصه نوین دانست. کاوشگرها به بررسی دقیق سیارات گازی ، اقمارشان ، میدان مغناطیسی و جاذبه آن ، محاسبه دقیق گرانش و همچنین حلقه*های زحل و اورانوس پرداختند. از دیگر ویژگیهای این مأموریت ، کشف تقریبا 24 قمر برای سیارات گازی بود. علاوه بر این دانشمندان به یاری داده*های ارسالی این دو کاوشگر ، به شواهدی دال بر وجود فعالیتهای آتشفشانی (شبیه ساختارهای زمینی) در دو قمر مشتری ، همچنین آب فشانهای یخی تریتون بزرگترین قمر نپتون پی بردند. همچنین کشف تعداد زیادی از حفره*های موجود بر روی اقمار سیارات که حاصل برخورد بسیار شدید دنباله*دارها و شهاب سنگها بود از دیگر اکتشافات این کاوشگرها بود. دانشمندان با در نظر گرفتن دیتاهای ارسالی توسط ویجرها توانستند: جرم و چگالی بیش از 17 قمر را محاسبه نمایند و همچنین ساختارهای بنیادی اجزای تشکیل دهنده جو تیتان ، قمر زحل با جوی بسیار رقیق و اسرار آمیز (تا پیش از مأموریت فضاپیمای کاسینی و کاوشگر هویگنس) را تعیین نمایند.
ابزارهای حامل کاوشگرها
این دو کاوشگر همراه خود ابزارهای بسیار دقیق پژوهشی حمل می*کردند. از جمله این ابزار آلات می*توان به ابزاری برای اندازه گیری دقیق میدان الکتریکی (میزان توان یا قدرت ، شکل و جهت آن در سیاره ، همچنین بررسی امواج موجود در پلاسما در میدان الکتریکی (پلاسما ماده*ای است که از ذرات باردار پر انرژی اتم مانند الکترون تشکیل شده است، اما این ذرات خود جزء اتم نیستند) اشاره کرد. علاوه بر موارد ذکر شده 5 ابزار پژوهشی به بررسی و اندازه گیری امواج فرابنفش ، امواج مرئی ، فرو سرخ و امواجهای رادیویی (در طول موجهای مختلف) که توسط سیارات ، اقمار و حلقه*هایشان تولید می*شد، پرداخت.
کاوشگر ویجر2 علاوه بر ابزار آلاتی مشابه ویجر1 ، لوحی از طلا که در آن فرازهایی از تمدن ما به زبان ریاضی (تمدن) حک شده است، همچنین تصویری از دو انسان (زن و مرد) با چهره*ای خندان به همراه جایگاه زمین در منظومه شمسی و کهکشان راه شیری را با خور حمل می*کند. تا شاید روزی توسط تمدنی فرا زمینی مورد بازدید قرار گیرد. فرستنده و گیرنده*های رادیویی و همچنین سایر ابزار آلات پژوهشی این دو کاوشگر تا سال 2000 میلادی به خوبی فعال بود. اما به مراتب با زیاد شدن فاصله آنها با سیاره زمین ، این امواج مدت زمان بسیاری را باید طی کنند تا به زمین برسند، به همین دلیل در طی این فاصله دچار افت کیفیت می*شوند و به صورت پالسهای بسیار ضعیف در زمین دریافت می*شوند. دانشمندان تخمین می*زنند که نزدیکترین فاصله مرز خورشیدی (هلیو پوز) تا خورشید (فضای تحت تأثیر خورشید و فضای بین ستاره*ای) در حدود 15 میلیارد کیلومتر باشد.
از شگفت انگیزترین پدیده*هایی که در طی این سفر اکتشافی اتفاق افتاد، ایجاد اختلال در ارتباط بین کاوشگرها و زمین در هنگام عبور این دو فضاپیما از پشت سیاره*ها است، به عبارت دیگر این امواج رادیویی (شامل دیتاهایی پیرامون ساختار سیارات) بعد از ارسال توسط کاوشگرها توسط اتمسفر سیارات و برخی از حلقه*ها بلوکه می*شد. در محدوده خارجی سیارات منظومه شمسی نور خورشید آنقدر ضعیف بود که نمی توانست نیروی کاوشگری های ویجر را تأمین کند در عوض آنها به مولدهای گرمایی رادیو اکتیو برق تولید می کردند علایم رادیویی ویجر 2 از نپتون آنقدر ضعیف بود که باید آنتن گیرنده زمینی به تلسکوپ رادیویی مجموعه بسیار بزرگ در نیومکزیکوی آمریکا متصل می شد.
پیش بینی می*شود کاوشگر ویجر1 تا سال 2015 از منطقه تحت جاذبه خورشید (هلیو پوز) خارج شده و سفر خود را در فضای بین ستاره*ای ادامه خواهد داد. ویجر 2 نیز در طی سالهای آتی همین مسیر را در پیش خواهد گرفت.
