09-02-2009, 03:22 PM
كشف آمينو اسيد در مواد به جا مانده از ستاره هاي دنباله دار براي اولين بار مي تواند نشانه حضور گسترده عوامل تشكيل دهنده حيات در فضا باشند.
به گزارش خبرگزاري مهر ، محققان موفق به يافتن نشانه هايي از عوامل اصلي سازنده حيات در غبارهايي شده اند كه از دنباله ستاره هاي دنباله دار به جا مانده اند كشفي كه مي تواند پراكندگي عوامل بنيادين حيات در كهكشانها را به اثبات برساند.
دانشمندان مركز فضايي گدارد ماده اي به نام گليسين يكي از آمينو اسيدهاي ساده و از عوامل موثر در تشكيل حيات را در نمونه هاي به دست آمده از ستاره دنباله دار wild 2 به دست آوردند. اين نمونه توسط فضاپيماي استرادوس ناسا كه در سال 2006 در صحراي يوتا سقوط كرد به دست آمده است.
به گفته محققان با كشف اين ماده اكنون مي توان مطمئن بود كه ستاره هاي دنباله دار عامل انتقال آمينو اسيدها به زمين بوده اند. آمينو اسيدها در گذشته در شهاب سنگها نيز مشاهده شده بودند اما اين اولين باري است كه اين ذرات حياتي در ستاره هاي دنباله دار كشف مي شوند.
فضاپيماي استرادوس در سال 1999 مسافرت 2.9 بيليون مايلي خود را در فضا آغاز كرد و پنج سال پس از آغاز ماموريت موفق به مشاهده ستاره دنباله دار wild 2 شد. استرادوس با پرواز در ارتفاع 236 كيلومتري از ستاره دنباله دار از ميان دنباله ستاره عبور كرده از غبارها و گازهاي آن نمونه برداري كرد.
به گفته محققان ماده گليسين در ابتدا چند ماه پس از فرود فضاپيما شناسايي شد و سالهاي پس از آن به منظور تعيين هويت ماده كشف شده سپري شده است.
بر اساس گزارش لس آنجلس تايمز، محققان با وجود اينكه كشف گليسين در دنباله ستاره wild 2 را كشفي بزرگ و ارزشمند مي دانند اما در عين حال معتقدند كنار هم قرار گرفتن مواد مورد نياز تشكيل حيات در زمين، نمي تواند مدركي محكم براي اثبات چگونگي آغاز حيات باشد و براي يافتن پاسخ اين سوال هميشگي تحقيقات همچنان بايد ادامه داشته باشد.
به گزارش خبرگزاري مهر ، محققان موفق به يافتن نشانه هايي از عوامل اصلي سازنده حيات در غبارهايي شده اند كه از دنباله ستاره هاي دنباله دار به جا مانده اند كشفي كه مي تواند پراكندگي عوامل بنيادين حيات در كهكشانها را به اثبات برساند.
دانشمندان مركز فضايي گدارد ماده اي به نام گليسين يكي از آمينو اسيدهاي ساده و از عوامل موثر در تشكيل حيات را در نمونه هاي به دست آمده از ستاره دنباله دار wild 2 به دست آوردند. اين نمونه توسط فضاپيماي استرادوس ناسا كه در سال 2006 در صحراي يوتا سقوط كرد به دست آمده است.
به گفته محققان با كشف اين ماده اكنون مي توان مطمئن بود كه ستاره هاي دنباله دار عامل انتقال آمينو اسيدها به زمين بوده اند. آمينو اسيدها در گذشته در شهاب سنگها نيز مشاهده شده بودند اما اين اولين باري است كه اين ذرات حياتي در ستاره هاي دنباله دار كشف مي شوند.
فضاپيماي استرادوس در سال 1999 مسافرت 2.9 بيليون مايلي خود را در فضا آغاز كرد و پنج سال پس از آغاز ماموريت موفق به مشاهده ستاره دنباله دار wild 2 شد. استرادوس با پرواز در ارتفاع 236 كيلومتري از ستاره دنباله دار از ميان دنباله ستاره عبور كرده از غبارها و گازهاي آن نمونه برداري كرد.
به گفته محققان ماده گليسين در ابتدا چند ماه پس از فرود فضاپيما شناسايي شد و سالهاي پس از آن به منظور تعيين هويت ماده كشف شده سپري شده است.
بر اساس گزارش لس آنجلس تايمز، محققان با وجود اينكه كشف گليسين در دنباله ستاره wild 2 را كشفي بزرگ و ارزشمند مي دانند اما در عين حال معتقدند كنار هم قرار گرفتن مواد مورد نياز تشكيل حيات در زمين، نمي تواند مدركي محكم براي اثبات چگونگي آغاز حيات باشد و براي يافتن پاسخ اين سوال هميشگي تحقيقات همچنان بايد ادامه داشته باشد.
هرکجا هستم باشم-آسمان مال من است!
