باد های ستاره اي - نسخه قابل چاپ +- تالار گفتگو ستاره‌شناسان (https://www.astrotalk.ir) +-- انجمن: آسمان شب (https://www.astrotalk.ir/forumdisplay.php?fid=3) +--- انجمن: ستاره های دگرگون شونده (https://www.astrotalk.ir/forumdisplay.php?fid=20) +--- موضوع: باد های ستاره اي (/showthread.php?tid=755)

باد های ستاره اي - stars - 07-24-2009 اين را هم از ويکی پديا پيدا کردم که در رابطه با باد های ستاره اي هستش اميد وارم مورد پسند شما قرار بگيره. حباب های باد ستاره ای (به انگلیسی: Stellar wind bubble) حباب های ویژه‌ای در محیط میان ستاره ای هستند. بادهای شدید ستاره ای که سرعتی در حد چند هزار کیلومتر بر ثانیه دارند، دماهای بسیار زیاد، و ستارگانی با سرعت های بالا، عوامل ایجاد کنندهٔ این گونه حباب ها می باشندنگاه اول و کم اهمیتی کهکشان های مارپیچی، حداقل آن طور که از دور به نظر می رسند، قرصی صاف و هموارند. از ظاهرشان چنین بر می آید که قرصی برافزایشی مملو از ستاره، گاز، و گرد و غبار دارند که به آرامی در حال گردش است. در اولین نگاه چنین به نظر می رسد که ماده میان ستاره ای، دنیایی است نه چندان پراهمیت که ذرات، به صورتی کاملاً کم پشت در آن وجود دارند و هیچ ارتباط آشکاری میان این فضا و طرح کلی کهکشان ها وجود ندارد. نگاه دقیق و ساختارهای غیر عادی ولی با نگاهی از نزدیک به محیط میان ستاره ای، حقایق بیشتری آشکار می شوند. مثلاً در کهکشان راه شیری، اخترشناسان فعالیت های خارق العاده‌ای را در محیط میان ستاره‌ای مشاهده می کنند. بادهای ستاره‌ای شدید، دماهای بسیار بالا، و ستارگانی با سرعت زیاد، موجب می شوند که حباب، لایه و کمانه هایی شوکی در فضای میان ستاره‌ای تشکیل شوند. این ساختارهای غیر عادی اطلاعات زیادی در مورد رفتار ستارگان به دست می دهند و به خاطر این که بادهای ستاره‌ای که در دوره های بسیار طولانی اثر می گذارند، تعداد زیادی از این حباب ها را تولید می کنند، سرنخی به دست می آید که ستارگان چگونه در طیّ هزاران سال بخشی از جرم خود را از دست می دهند. ستارگان O و B و ستارگان ولف-رایه نوشتار اصلی: رده بندی ستارگان کهکشان راه شیری آکنده از حباب هایی است که در هر جایی که ستارگان بسیار داغ وجود دارند، یافت می شوند. ستارگان بسیار داغ با باد های میان ستاره ای نیرومند و به واسطهٔ اثرات تابش شدید با محیط میان ستاره‌ای برهمکنش می کنند. بنابراین دانشمندان، تحقیقاتشان را بر دو نوع از ستارگان پرانرژی و داغ به نام های ستارگان نوع O و ستارگان ولف-رایه متمرکز کرده اند. هر دوی این انواع ستارگانی غیرعادی هستند. گروهی از ستارگان نوع B موسوم به ستارگان بی وی هم این حباب ها را تولید می کنند. ستارگان نوع O نوشتار اصلی: رده بندی ستارگان#انواع طیفی ستارگان نوع O ستارگانی معمولی با جرمی بیش از ۱۵ جرم خورشیدی هستند. در این ستارگان نرخ تبدیل شدن هیدروژن به هلیم بالاست، در نتیجه، این ستارگان بسیار داغند و دمای سطحشان به بیش از ۳۰٬۰۰۰ درجهٔ کلوین می رسد. این ستارگان بادهایی تولید می کنند که در هر ثانیه تا ۱۰۰٬۰۰۰٬۰۰۰ تن ماده را بیش از ۳٬۵۰۰ کیلومتر حمل می کنند. نیروی این بادها آن قدر زیاد است که به محیط گاز و غبار پیرامون تا فواصلی به اندازهٔ چند سال نوری فشار وارد می کنند. هر چه محیط اطراف این ستارگان چگال تر باشد، حباب ی که ایجاد می شود نیز بارز تر است. چند مثال حباب سحابی ان جی سی ۷۶۳۵ در صورت فلکی ذات الکرسی توسط یک ستارهٔ O به وجود آمده است. چون این ستاره در یک محیط چگال قرار دارد، فشار خارجی وارد بر حباب زیاد است و حباب را کوچک نگه می دارد. ستارگان ولف-رایه نوشتار اصلی: ستاره ولف-رایه برخی از ستارگان، مانند ستارگان ولف-رایه حتی بادهای نیرومندتری تولید می کنند. این بادها مواد کم چگال میان ستاره‌ای را با فشار به صورت پوسته و حتی بیشتر از ستارگان نوع O، به صورت حباب در می آورند. حباب هایی که این ستارگان تولید می کنند، بزرگ ترین حباب های باد ستاره‌ای هستند. سحابی هلالی (ان جی سی ۶۸۸۸) در صورت فلکی ماکیان که به وسیلهٔ یک ستارهٔ ولف-رایه به نام دابلیوآر ۱۳۶ تشکیل شده، یکی از درخشان ترین حباب های آسمان است. ستارگان نوع B نوشتار اصلی: رده بندی ستارگان#انواع طیفی گروهی از ستارگان نوع B که ستارگان بی وی نام دارند هم با بادهای ستاره‌ای شدیدی که تولید می کنند، موجب تشکیل این حباب ها می شوند. چگونگی تشکیل چگونگی تشکیل حباب در کهکشان ها کاملاً ساده است؛ مثلاً یک ستارهٔ O در بخشی از یک کهکشان که گاز و غبار چگال دارد، متولد شده است. نخست، باد ستاره‌ای به سوی خارج حرکت می کند و محیط اطراف را به صورت پوسته‌ای نازک جاروب می کند. پس از حدود هزار سال، گاز میان ستاره‌ای انباشته شده در بخش بیرونی پوسته، در برابر گسترش پوسته مقاومت می کند. در این مرحله، باد سریع ستاره از پوسته سبقت می گیرد و باعث ایجاد موج شوکی، شبیه به شکستن دیوار صوتی، می شود. هر چه گاز بیشتری جاروب می شود، انبساط پوسته کم می شود و مواد پوسته با گازهای محیط بر آن یکی می شود. در این زمان ممکن است بزرگی حباب به ۳۰۰ سال نوری برسد. منابع ون بورن، دیو. «حبابهایی در آسمان». دی ۱۳۷۲، شمارهٔ ۲۸، ص ۱۵. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Stellar_wind_bubble»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد. (بازیابی در ۲۸ ژوئن ۲۰۰۹). قرص برافزایشی