سلام
ببخشید که خیلی دیر به دیر میام.
توی این بخش سعی می کنم تا از مطالب اولیه و ساده عکاسی رو شروع کنم که همه بتونن اون چیزی رو که تو آسمون می بینن رو به دیگران نشون بدن.
اول باید بدونیم که برای عکاسی در شب نیاز به دوربینی داریم که اتوماتیک نباشه. ساده ترین این دوربینها زنیت معمولیه که نسبتاْ هم ارزونه. منظور از اتوماتیک اینه که تا دکمه‌ی روی دوربین رو فشار بدی (بدون نیاز به هیچ تنظیم خاصی) برای شما عکس بگیره. یه خورده دقیق‌ترش اینه که بتونبن مقدار نور ورودی و زمان ورود نور به داخل دوربین رو تنظیم کنین.
برای اینکه بدونین دوربین شما اتوماتیم هست یا نه باید روی دوربین رو نگاه کنین و ببینین که آیا می‌تونین سرعت عکاسی رو تغییر بدین؟ این سرعت به صورت معمول چیزی در حدود یک سی‌امُ و یا یک‌شصتمه ثانیه است.
چون نور اجرام آسمانی توی شب خیلی کمه (به نسبت روز) باید این زمان زیاد بشه تا نور روی فیلم ثبت بشه. بنابراین زمان عکاسی (نوردهی) به بیش از چند ثانیه می‌رسه (عموماْ)
حال اگه دوربینتون اتوماتیکه باید دقإت کنین که اجرام آسمونی خیلی از ما دور هستند و دوربین اون‌ها را در بینهایت می‌بینه. پس نکته‌ی بعدی فوکوس کردن دوربین روی بینهایت برای ستاره‌ها و سیاراته.
بقیه‌ی این مطلب رو بعداْ میگم.

هنگامی که تنها 700 میلیون سال از عمر عالم میگذشت برخی کهکشان های آن را گردوغبار زیادی فرا گرفته بود.اما این همه گردوغبار از کجا آمده بود؟ستاره شناسان به کمک تلسکوپ فضایی اسپیتزر سرچشمه ی آنها را در ابرنواختران نوع دوم انفجارهای مهیب پرجرم ترین ستارگان عالم یافته اند.
غبارهای کیهانی بلوک های سازنده ی کهکشان ها ستارگان سیارات وحتی حیات هستند.با این وجود ما از دو مکان شکل گیری آنها آگاه بودیم یکی گردوغباری که ستارگان شبیه خورشید با میلیاردها سال سن در فضا پخش می کنندو دیگری تراکم آرام مولکول ها.اما مشکل اینجاست که هیچ یک توضیح نمی دهند چرا عالم که چند صد میلیون سال از عمر آن می گذشت این همه غبارآلود بوده است.یکی از نظریات این بود که این گردوغبار باید در انفجارهای ابرنواختری تولید شده باشداما پیدا کردن شواهد آنچندان ساده نبود تا اینکه دکتر بن سوزرمن وهمکارانش از موسسه ی علوم تلسکوپ فضایی در بالتیمور به کمک اسپیترزو هابل وتلسکوپ زمینی دو پیکر شمالی در هاوایی مقدار چشمگیری گردوغبار داغ پس مانده از یک ستاره ی پرجرم معروف به ابرنواختر sn2003gd را یافتند که در فاصله ی 30 میلیون سال نوری از ما در کهکشان مارپیچ m74 قرار گرفته است.ستارگانی همانند ستاری مادر ابرنواختر sn2003gd عمر کوتاهی در حدود دهها میلیون سال دارند.
اختر شناسان از مدتها پیش گمان می کردند که ابرنواختران نقش مهمی در غنی کردن عالم ار گردوغبار دارند اما نبود تکنولوژی لازم آنها را در مطالعه ی بیشتر محدود کرده بود واز آنجایی که ابرنواختران به سرعت کم فروغ شده واز بین می روند دانشمندان برای مطالعه ی آنهانیاز به تلسکوپ های بسیار حساس دارندتا چند ماه پس از انفجارهای نخستین به بررسی آنها بپردازند.از این رو به سراغ اسپیترز رفته تا بتوانند گردوغبار گرم را همچنان که شکل می گیرند مشاهده کنند.

هنگامی که تنها 700 میلیون سال از عمر عالم میگذشت برخی کهکشان های آن را گردوغبار زیادی فرا گرفته بود.اما این همه گردوغبار از کجا آمده بود؟ستاره شناسان به کمک تلسکوپ فضایی اسپیتزر سرچشمه ی آنها را در ابرنواختران نوع دوم انفجارهای مهیب پرجرم ترین ستارگان عالم یافته اند.
غبارهای کیهانی بلوک های سازنده ی کهکشان ها ستارگان سیارات وحتی حیات هستند.با این وجود ما از دو مکان شکل گیری آنها آگاه بودیم یکی گردوغباری که ستارگان شبیه خورشید با میلیاردها سال سن در فضا پخش می کنندو دیگری تراکم آرام مولکول ها.اما مشکل اینجاست که هیچ یک توضیح نمی دهند چرا عالم که چند صد میلیون سال از عمر آن می گذشت این همه غبارآلود بوده است.یکی از نظریات این بود که این گردوغبار باید در انفجارهای ابرنواختری تولید شده باشداما پیدا کردن شواهد آنچندان ساده نبود تا اینکه دکتر بن سوزرمن وهمکارانش از موسسه ی علوم تلسکوپ فضایی در بالتیمور به کمک اسپیترزو هابل وتلسکوپ زمینی دو پیکر شمالی در هاوایی مقدار چشمگیری گردوغبار داغ پس مانده از یک ستاره ی پرجرم معروف به ابرنواختر sn2003gd را یافتند که در فاصله ی 30 میلیون سال نوری از ما در کهکشان مارپیچ m74 قرار گرفته است.ستارگانی همانند ستاری مادر ابرنواختر sn2003gd عمر کوتاهی در حدود دهها میلیون سال دارند.
اختر شناسان از مدتها پیش گمان می کردند که ابرنواختران نقش مهمی در غنی کردن عالم ار گردوغبار دارند اما نبود تکنولوژی لازم آنها را در مطالعه ی بیشتر محدود کرده بود واز آنجایی که ابرنواختران به سرعت کم فروغ شده واز بین می روند دانشمندان برای مطالعه ی آنهانیاز به تلسکوپ های بسیار حساس دارندتا چند ماه پس از انفجارهای نخستین به بررسی آنها بپردازند.از این رو به سراغ اسپیترز رفته تا بتوانند گردوغبار گرم را همچنان که شکل می گیرند مشاهده کنند.

جام:
جام یا پیاله به وسیله کلاغ برای آپولو حمل شد گاهی نیز گفته شده که این جامی از شهد بوده که توسط خدایان المپ نوشیده شده است. در حدود 25 درجه ای جنوب شتاره دم شیر (ذنب الاسد) ستاره ی بتای صورت فلکی اسد جامی کوچک وشامل ستارگانی نه چندان درخشنده قرار گرفته است . با کمی تخیل شما هم ممکن است بتوانید جام یا پیاله را در این مکان ببینید. در منطفه جام تعداد زیادی کهکشان وجود دارد اما مشاهده آنها از درون تلسکوپ های آماتوری غیر ممکن است.

زمین دورخورشیدگردش می کنه باچرخش زمین به دورخورشیدهم فواصل ایجادمی شوند :wink:

اماچرا وقتی نیم کره شمالی زمستان است نیمکره جنوبی تابستان است؟
یاوقتی نیمکره شمالی تابستان است نیمکره جنوبی زمستان است؟ :roll:


باتشکر

سلام به دوستان آسمونی آسمان شب ایران :lol:

یه سوال داشتم؟ 8O

هابکینگزنظریه انفجاربزرگ را مطرح کرد یاهاوکینگ بود؟

هابکینگزویلچری هست یا هاوکینگ؟ :roll:

اصلا این هاوکینگ چه کار است؟ :roll:

اندرومدا:
شاهزاده اندرومدا دختر قیفاووس و ذات الکرسی را با زنجیر به صخره ای بستند و او را به حال خود رها نمودند تا نهنگ دریایی ان را ببلعد. او به وسیله ی برساوش قهرمان قاتل جادو گر غفریته یونانی رها می یابد.
ستاره ها:
الفای اندرومدا به نام راس المسلسله یا سره الفرس می باشد و یک گوشه از چهار گوشه بزرگ اسب بالدار را تشکیل میدهد نوع طیفB9IVقدر 1و2 و فاصله اش 100 سال نوری است.
اجرام عمقی اسمان:
کهکشان معروف اندرومداM13 به فاصله 5/2ملیون سال نوری به عنوان دور ترین جرم اسمانی که با چشم غیر مسلح قابل رویت استهم چنین دو کهکشان دیگر هم جوار ان یعنیM32,M31 و یک خوشه باز ستاره ای به نامNGC752

صورت فلکی جوزا یا دو پیکر:
هنگامی که این صورت فلکی به آسانی قابل مشاهده می گردد شبیه دوپیکر موازی می شود.از لحاظ طالع بینی برج جوزا مربوط به ماه خرداد است و مربوط به اسطوره ی پلوکس و کاستور است. بنا به اسطوره های یونان کاستور و پلوکس پسران دوقلوی لیدا((leda بودند. واین صورت فلکی سومین برج از بروج دوازدهگانه است ودر شب های زمستان قابل مشاهده است.نام لاتین این صورت فلکی Gemini است و دارای 13 ستاره ی پرنورتر از قدر 4 است و بین صورت های فلکی ثور از شرق و سرطان ازغرب قرار دارد.

صلیب جنوبی
ساکنان نیمکره جنوبی کره آسمان بنگرند. هیچ ستاره درخشانی مجاور این قطب نیست، اما صورت فلکی صلیب جنونی نشانه‌ای برای یافتن آن است. اگر چه صلیب جنونی از تمام صور فلکی کوچکتر است، اما در زمینه روشن کهکشان راه شیری جنوبی ، یافتن آن آسان است. با گذشت زمان، نقطه‌ای از کره آسمان که محور چرخش زمین رو به آن است، تغییر مکان می‌دهد. در طی سالها این تغییر تنها به اندازه عرض ظاهری ماه است، ولی در خلال قرنها ، این جابجایی شدید است. مثلاً اگر شهرهای نیمکره شمالی نظیر ونکوور یا لندن در 3 هزار سال قبل از میلاد وجود داشتند، ساکنانشان می‌توانستند صورت فلکی صلیب جنوبی را ببیند.
دریافتی از سایت daneshnameh.roshd.ir

فیلتر مایلار؟