فیزیکدان مشهور بریتانیایی برایان کاکس در جشنواره علم بریتانیا گفت: سفر در زمان ممکن است چندان هم یک نظریه علمی تخیلی نباشد و ساخت یک ماشین زمان امکان پذیر است. به گزارش مهر، برایان کاکس فیزیکدان ذرات که در حال حاضر روی آزمایش اطلس برخورد دهنده بزرگ هادرون در سرن کار می کند با اشاره به این که سفر به زمان فقط در رابطه با آینده عملی می شود توضیح داد که وقتی که این سفر صورت بگیرد بازگشت از آینده غیر ممکن است. پرفسور کاکس قرار است هفته آینده به مناسبت پنجاهمین سالگرد پخش برنامه علمی تخیلی ” Doctor Who” در لندن سخنرانی درباره نظریه سفر در زمان داشته باشد. وی در سخنرانی که در جریان جشنواره علم بریتانیا در بیرمنگهام داشت اظهار داشت تاکنون سفر در زمان در مقیاس بسیار کوچک انجام شده است.
وی افزود که اگر این فناوری برای شتاب بخشیدن به اجسام بزرگ نیز توسعه می یافت، سفر انسان به آینده امکان پذیر بود، اما درحال حاضر این فناوری وجود ندارد و هرگز نیز برای سفر به گذشته وجود نخواهد داشت. شاید بتوان به آینده سفر کرد و در آینده در آزادی کامل حرکت داشت. اگر سریع بروید، ساعت شما نسبت به افرادی که ساکن هستند کند می شود. درحالی که به سرعت نور نزدیک می شوید ساعت شما به قدری آرام می شود که می توانید به 10 هزار سال در آینده بروید.
این نظریه براساس نظریه ” نسبیت خاص” انیشتین است که اظهار می دارد برای سفر به جلو در زمان، یک شی باید به سرعتی نزدیک به سرعت نور برسد. درحالی که این شی ء به چنین سرعتی نزدیک می شود، زمان تنها برای این شی خاص کند می شود.برای مثال، افرادی که برفراز اقیانوس اطلس سفر می کنند گذر زمان را کندتر از افرادی که روی زمین هستند حس می کنند. کاکس ادامه داد: در نظریه نسبیت عام ، می توان این کار را به طور کلی انجام داد. انجام چنین کاری به ساخت کرمچاله* بستگی دارد، کرمچاله ها میانبرهایی بین فضا و زمان هستند اما اکثر فیزیکدانها نسبت به کارکرد آن تردید دارند.
*کرمچاله (Wormhole) در فیزیک یک پل میانبر فرضی در فضا و زمان است. کرمچاله*ها ساختارهای فضازمانی پل مانندی هستند که دو گستره جدا از یک فضا-زمان یا دو فضا-زمان جدا از هم را به یکدیگر پیوند می *دهند. کرمچاله*ها مسافت و زمان برای رسیدن از یک نقطه به نقطه دیگر را کوتاه و آسان می کنند.
[B]نخستین پیام «وویجر1» از فضای بین ستاره ای به زمین مخابره شد
فضاپیمای وویجر 1 پس از خروج از منظومه شمسی و ورود به فضای بین ستاره*ای، نخستین پیام خود را به زمین مخابره کرد.
فضاپیماهای دوقلوی وویجر 2 و 1 با هدف بررسی سیارات منظومه شمسی بویژه مشتری و زحل در سال 1977 میلادی به فاصله 16 روز از یکدیگر به فضا پرتاب شدند.
[ATTACH=CONFIG]1882[/ATTACH]
ناسا روز پنج شنبه 12 سپتامبر (21 شهریور) بطور رسمی از خروج فضاپیمای وویجر 1 از منظومه شمسی و ورود به فضای بین ستاره*ای در آگوست 2012 میلادی خبر داد؛ بر اساس داده*های دریافتی، این فضاپیما در یک منطقه انتقالی خارج از حباب منظومه شمسی در مکانی که تأثیرات خورشید هنوز در آن مشهود است، حضور دارد.
فضاپیمای وویجر 1 پس از گذشت 36 سال از آغاز مأموریت بررسی سیارات منظومه شمسی، در حال حاضر در بخش تاریک و سرد فضا جایی بین ستارگان قرار دارد.
بر اساس اعلام ناسا، نخستین فضاپیمایی که موفق به خروج از منظومه شمسی شده است، پیامی را از فضای بین ستاره ای ارسال کرده که شامل ارتعاش پلاسمای متراکم یا گازهای یونیزه شده است که توسط ابزار موج پلاسمای فضاپیما ضبط شده است.
«دان گارنت» محقق اصلی ابزار موج پلاسمای وویجر 1 در یک کنفرانس مطبوعاتی تأکید کرد: برای نخستین بار موفق به ضبط صدایی در فضای بین ستاره*ای شده*ایم و شنیدن این صدای ضبط شده یک رویداد تاریخی و مهم محسوب می*شود.
به گفته «گارنت»، ابزار پلاسمای فضاپیما تاکنون دوبار این صدای ارتعاش را شنیده است که شامل اکتبر تا نوامبر 2012 و آوریل تا می 2013 میلادی است.
در هر دو مورد ضبط شده افزایش میزان صدا به گوش می*رسد که می*تواند به معنای افزایش مداوم تراکم باشد.
محققان ناسا بصورت مستمر با دو فضاپیمای وویجر 2 و 1 در ارتباط هستند؛ اما حضور وویجر 1 در فضای بسیار دور دست خارج از منطقه هلیوسفر، ارسال پیام را دشوار کرده است؛ با توجه به فاصله 19 میلیارد کیلومتری فضاپیما از زمین، ارسال هر پیام 17 ساعت بطول می انجامد.
فضاپیمای وویجر 1 در حال حاضر مشغول بررسی ذرات بیگانه و پدیده*های تاکنون مشاهده نشده در فضای بین ستاره*ای است.
با پایان یافتن سوخت هسته*ای دو فضاپیما، ابزار علمی و تحقیقاتی آنها در سال 2025 میلادی خاموش خواهند شد. [/B]
دانشمندان ژاپنی با استفاده از تلسکوپ «سوبارو» موفق به کشف یک سیاره خارج از منظومه شمسی شده اند که احتمالا دارای اتمسفری غنی از آب است و در فاصله ی ۴۰ سال نوری از زمین واقع شده است.به گزارش مهر، سیاره Gliese 1214b” در سال ۲۰۰۹ به عنوان یک ابر زمین کشف شد، این سیاره علاوه بر این که بزرگ تر از زمین است، یک غول گازی نیز محسوب می شود. در این مورد این سیاره ۲٫۷ برابر زمین است. غول*های گازی (و یا سیارات مشتری*سان) سیارات بزرگ و گازی هستند که عمدتا از سنگ و یا مواد جامد دیگر تشکیل نشده *اند. ابر زمین به سیاراتی گفته می شوند که بزرگتر از زمین هستند جرم یک ابر زمین که معمولا سیاره های خارج از منظومه شمسی از بالاتر از زمین اما پایین تر از غولهای گازی منظومه شمسی یعنی اورانوس و نپتون هستند. این دو غول گازی منظومه ما به ترتیب ۱۴ و ۱۷ برابر جرم زمین هستند.براساس تحقیقات اولیه پس از کشف Gliese 1214b، دانشمندان توانستند به جرم، شعاع و تراکم این سیاره پی ببرند. اما آنچه هنوز مشخص نبود، مواد تشکیل دهنده این سیاره بود. با اطلاعات در دست دو احتمال مهم وجود داشت، نخست این که این سیاره صخره ای با اتمسفر هیدروژنی بود. احتمال دوم این است که این سیاره ممکن است یک دنیای اقیانوسی باشد که عمدتا از آب تشکیل شده است.یک گروه از محققان ژاپنی با استفاده از “تلسکوپ سوبارو” و اطلاعات در دست به این نتیجه رسیدند که این سیاره دارای نشانه های از ” پراکندگی رایلی ” است. نوعی پراکنش کشسان نور (Elasticity ) یا سایر امواج الکترومغناطیس است که به وسیله ذرات کوچکتر از طول موج، حتی اتم*ها یا مولکول*ها اتفاق می*افتد. برای مثال آسمان روی زمین آبی است و علت آن نحوه تأثیر گرفتن اتمسفر زمین از پراکندگی رایلی نور خورشید است.[ATTACH=CONFIG]1871[/ATTACH]
این سه تصویررابطهبینترکیباتمسفرورنگانتقالی نوررانشان می دهد. تصویر بالا: اگر جوی بیشتر از هیدروژن داشته باشد،بیشترنور آبی منعکس می کند، به این معنی کهگذردرنورآبیاز نور قرمزبیشتر قابل رویتمیشوند. تصویرمیانه:جوبا هیدروژنکمتراست و در نتیجه طولموجنورآبیضعیفتر میباشد.تصویر پایین: اگر آسمان پوشیده از ابر باشد، بیشتر نور نمی تواند از طریقجومنتقل شود، حتی اگر جو حاکم بیشتر هیدروژن باشد.
اگر Gliese 1214b دارای یک اتمسفر هیدروژنی داشته باشد در آن صورت ستاره شناسان باید انتظار شکل گرفتن یک پراکندگی رایلی بسیار شدید را داشته باشند. این امر نشان دهنده احتمال اتمسفر غنی از بخار آب روی این سیاره است. محققان قصد دارند که مشاهدات بیشتری از این سیاره داشته باشند تا به طور قطع احتمال وجود اتمسفر هیدروژنی برای Gliese 1214b را اعلام کنند. این درحالی است که با توجه به اطلاعاتی که تا امروز در دست است، یک سیاره غنی در آب بهترین احتمالی است که می تواند مطرح شود.زمانی که یافته های دانشمندان نهایی شوند، ستاره شناسان از چگونگی شکل گیری ابر زمینها در مرحله اول اطلاعات خوبی به دست می آورند. این امر ممکن است به ستاره شناسان کمک کند که بفهمند چرا در منظومه شمسی خودمان یک ابر زمین وجود ندارد.
با سلام.
این موضوع با محوریت ارائه راه کارهایی بهتر از امروز کار خودش رو شروع میکنه.
امیدوارم با همکاری دوستانی که سابقه رصدی دارن همه ما بتونیم رصد های بهتری داشته باشیم.
راهکار ها، معرفی وسائل و چکونگی استفاده از اونها میتونه قسمتی از این راهکار ها باشه.
با تشکر
کاوشگر LADEE مسافر کره ماه در راه ابهام زدایی پیرامون کره ماه ما ؛ ناسا در حال آماده سازی نهایی برای پرتاب یک کاوشگر در ساعت یازده و بیست و هفت دقیقه شب هنگام (به وقت شرق آمریکا ) جمعه 6 سپتامبر ، از مرکز اماکانات پرواز Wallops در Wallops Island است.
LADEE سازه کوچک (در اندازه یک اتومبیل) ماموریت روباتیکی است که کره ماه را به قصد جمع کردن اطلاعات مفصل پیرامون ساختار و ترکیب جو نازک کره ماه و مشخص کردن این موضوع که آیا در جو کره ماه گرد و غبار وجود دارد یا خیر . فهم کامل از مشخصات همسایه آسمانی ما کمک خواهد کرد به محققان تا از دیگر اجرام منظومه شمسی ، همانند عطارد ، خرده سیارات مابین مریخ و مشتری و دیگر اقمار سیارات ، آگاهی یابند.
جان گرانسفلد ، معاون رئاست علمی ناسا در واشنتگتن می گوید : "جو نازک کره ماه ممکن است بیش از آنچه ما تصور می کنیم در میان منظومه شمسی رایج باشد . همچنین فهم اتمسفر کره ماه برای درک بهتر گوناگونی و پیچیدگی منظومه شمسی به ما کمک می کند."
در این مامورت برای نخستین بار ، موشک Minotaur V پرتاب می شود ، میزان بالای اطلاعات لیزر های سیستم های ارتباطی آزمایش می شود و برای اولین بار در مرکز امکانات پرتاب فضایی ویرجینیا ناسا ، یک پرتاب فرازمینی انجام می شود.
تلسکوپ فضایی هابل متعلق به سازمان فضایی ناسا ، اخیرا معتبرترین مدرک را در ارتباط با انفجار های کوتاه مدت پرتو گاما ارائه کرده است که بیان می کند این انفجار ها محصول ادغام دو جرم کوچک ستاره ای بسیار متراکم هستند.
این مدرک در جریان شناسایی نوعی جدید از انفجار ستاره ای مو سوم به Kilonova ، که از انرژی آزاد شده هنگام برخورد دو جرم متراکم به یک دیگر حاصل میشود ، بدست آمده است . تلسکوپ فضایی هابل ماه گذشته محو شدن یک سنگ آتشین را پس از یک انفجار کوتاه پرتو گاما Gamma Ray Burst (GRB) در کهکشانی با فاصله زمانی 4 میلیارد سال نوری از زمین مشاهده کرد. پیش بینی شده بود که یک Kilonova این GRB کوتاه مدت را همراهی کند ، اما تا کنون چنین فرآیندی دیده نشده است .
پروفسور نیل تانویر از دانشگاه لستر بریتانیا می گوید: " سر انجام این مشاهدات راز منشاء انفجار های کوتاه پرتو گاما را بر ملا کرد" . پروفسور تانویر رهبری یک گروه از محققان را که با استفاده از تلسکوپ هابل به مطالعه بر روی انفجار های کوتاه مدت پرتو گاما می پردازند ، بر عهده دارد. پروفسوز تانویر می افزاید : " ستاره شناسان زیادی ، همانند گروه ما ، اسناد زیادی را فراهم کرده اند که بیان می کند انفجار های بلند مدت اشعه گاما ( که بیش از 2 ثانیه پایدار هستند ) از نابودی ستاره های بسیار عظیم حاصل می شوند. در حالی که پیش از این ما تنها شواهدی ضعیفی را مبنی بر حاصل شدن این انفجار ها پس از ادغام اجرام متراکم در اختیار داشتیم. هم اکنون بنظر می رسد این دستاورد مدرک صریحی برای حمایت از این فرضیه مهیا کند "
ستاره شناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل متعلق به ناسا ، یک راز 40 ساله از منشاء جریان ماژلانی را کشف کرده اند ؛ روبانی بلند از گاز که تقریبا اطراف نیمی از کهکشان راه شیری ما کشیده شده است .
ابر های ماژلانی کوچک و بزرگ ، دو کهکشان کوتوله در مدار کهکشان راه شیری در جلوی این جریان گازی واقع هستند. از زمان کشف این جریان توسط تلسکوپ های رادیویی در اوایل دهه 1970 ، ستاره شناسان به دنبال فهم این موصوع هستند که آیا این گاز از هر دو یا از یکی از کهکشان های اقماری آمده است؟ امروزه مشاهدات جدید تلسکوپ فضایی هابل نشان می دهد که بیشتر این گاز ها حدود 2 میلیارد سال پیش از ابر ماژلانی کوچک جدا شده اند ، و ناحیه دوم این جریان از ابر ماژلانی بزرگ سرچشمه می گیرد.
یکی تیم از ستاره شناسان ، به رهبری آندرو .جی. فاکس از موسسه علمی تلسکوپ فضایی در Baltimore ، منبع این رشته گاز را بوسیله Cosmic Origin Spectrograph هابل، برای اندازه گیری مقدار سنگینی عناصر ، مانند اکسیژن و گوگرد ، در شش منطقه از جریان ماژلانی، مشخص کردند . آنها اختر نماها (کوازار ها) ، هسته های درخشان کهکشان های فعال را مشاهده کردند که از خود نور ساطع میکنند و از میان جریان ماژلانی عبور میکنند. آنها عناصر سنگین را از راه عناصر جذب کننده نور فرابنفش شناسایی کردند.
![[عکس: grb020813_nolabels_72-610x250.jpg]](http://sefidmeshki.ir/wp-content/uploads/2013/08/grb020813_nolabels_72-610x250.jpg)
![[عکس: IMAGE635006925839254776-520x250.jpg]](http://sefidmeshki.ir/wp-content/uploads/2013/07/IMAGE635006925839254776-520x250.jpg)
