این که این مواد رو به زمین وارد کنند به نظرتون راه حل مناسبیه؟ شاید بشه با فناوری نانو موادی تولید کرد که بعد از یه مدت تعریف شده اثر دافعه داشته باشن.که وقتی جسمی بهشون نزدیک شد به اون صدمه ای نزنن.البته این کار ممکنه سازه هایی که دارن ماموریتی انجام میدن رو دچار مشکل کنن مثلا اینکه از مداری که براشون تعریف شده دور یا خارج کنن. یه راه دیگه اینکه در اثر جذب نور خورشید این زبابه های فضایی از بین برن. ؟
[COLOR="#0000FF"]
خب اینم هست اما هنوز این مواد کشف نشده و تا اون زمان باید راه حلی رو پیشه کرد .[/COLOR]
بله. موافقم. به نظرتون چه راه هایی وجود داره؟ بگید نظرتونو حتی اگه امکان عملی شدنش نباشه.
به نظر من بهترین راه حل رو خودتون گفتید استفاده از فن آوری نانو . علم ما تقریبا نسبت به موادی کامل هستش که برای انسان شناخته شده هستن حالا اکه موادی با خواص خاص و نیروهای خاصی ساخته بشه ( فن اوری نانو )به احتمال قوی میتونه خیلی چیزا و محاسبات رو کامل تر کنه .
فناوری نانو که به قول خودتون برای آبنده است حتی اکه این متریال درست شه! نطرتون درباره ضد ماده چیه؟
[COLOR="#0000FF"][COLOR="#FF0000"]Parastoo نوشته: فناوری نانو که به قول خودتون برای آبنده است حتی اکه این متریال درست شه! نطرتون درباره ضد ماده چیه؟
[/COLOR]راستش هنوز تحقیقات در باره پادماده ادامه داره حتی تا اونجایی که میدونم تازه گیها دانشمندان مؤسسه کاولی دانشگاه فنی دلفت و بنیاد تحقیقات بنیادی ماده برای اولین بار موفق به شناسایی ذره نظری ماجورینا شده*اند.
حالا ماجورینا چیه :
در دهه 1930، اتور ماجورینا، فیزیکدان ایتالیایی به استنباط وجود یک ذره بسیار خاص موسوم به فرمیون ماجورینا که ضد خود بوده، از نظریه کوانتومی پرداخت. این ذره در مرز میان ماده و ضدماده قرار دارد.یادم افتاد به گفته دوست عزیزی که میگفت الان دیگه چیزای انتیکی مثل سابق اختراع یا کشف نمیشه .شاید به این دلیل باشه که اون چیزا که ما فکر میکنیم قدیم کشف شده الان همه رو امتحان کردیم و در زندگی معمول ما محسوس هستن اما کشفیات همیشه اینجور نیست و هنوز هم خیلی چیزای مهمی مونده که انسان باید کشف کنه شاید خیلی مهمتر از کشفیات سابق .وقتی ما میگیم شناختمون درباره هستی خیلی محدوده پس این محدودیت صد درصد شامل اختراعات و اکتشافاتمون هم میشه و نمیشه اینجور تصور کرد که الان مثل سابق به چیزای مهمی دست پیدا نمیکنن .و اما درباره پرسش شما به نظر من دانش بشری برای به کار گیری پاد ماده هنوز باید خیلی تکمیل تر بشه.[/COLOR]
اوهوم...
به نظرمن
پاد ماده مناسب تر از نانو هست. البته میدونم که دامنه اطلاعات و تحقیقات در مورد نانو بیشتر از پاد ماده است...
- سیمهای مسی وست فورد نیدلز آخرین گروه پسماندهای فضایی، خوشه*ای از سیمهای مسی کوتاه و بلند است که در مدار ۳۶۰۰ کیلومتری زمین در حال حرکت هستند. این خوشه حاصل دو آزمایش در قالب پروژه*ای تحت عنوان "وست فورد نیدلز" مربوط به اوایل دهه ۱۹۶۰ است که به منظور استفاده از فضا برای امور مخابراتی شکل گرفته بود. هدف از پروژه این بود که با ایجاد یک حلقه مسی در اطراف زمین، سطح مناسبی برای بازتاب امواج الکترومغناطیس به وجود آید. طی این عملیات، تعداد ۴۸۰ میلیون دوقطبی مسی در دو مرحله در مدار زمین قرار گرفتند.
نمودار سهم جمعیت هر گروه از منابع آلوده کننده فضا را به تفکیک نشان می*دهد. ملاحظه می*شود که مدارگردهای فعال و مفیدی که هم*اکنون مشغول ارائه خدمت هستند تنها حدود شش درصد از کل جمعیت مدارگردهای دست*ساز را به خود اختصاص می*دهند.
اهمیت هر یک از موارد فوق، به درصد آلودگی آنها مربوط می*شود. روشن است که کنترل و مطالعه روی منابع آلوده*کننده فضایی که درصد کمی از آلودگی کلی مدارهای اطراف زمین را به خود اختصاص می*دهند، در اولویت نخواهد بود.
فرسایش و فرو*افتادن
همه ساله در حدود ۲۰ هزار تن اجرام طبیعی و غیر طبیعی شامل غبار بین سیاره*ای شهاب سنگ ها، و برخی دست*ساخته*های بشر که به واسطه مأموریتهای فضایی در مدار قرار گرفته*اند از محدوده مدارهای کم ارتفاع به سمت زمین فرو می*افتند.فرسایش و فرو*افتادن پسماندهای فضایی که عمدتاً ناشی از اثرات بازدارنده اتمسفر است، روش طبیعی کاهش پسماندهای فضایی هستند. زباله فضایی که در مدارهای کم ارتفاع به دور زمین می*چرخد در اثر اغتشاشات ناشی از اتمسفر به طور مداوم انرژی جنبشی خود را از دست می*دهد و در نتیجه ارتفاع مداری آن کاهش می یابد. چنین پسماندی علاوه بر مقابله با نیروی بزرگ بازدارنده اتمسفر، به دلیل سرعت زیادی که دارد، آرام آرام داغ شده و می*سوزد. اگر پسماند فضایی مورد نظر کوچک باشد، در اثر فرسایش کاملا سوخته و قبل از برخورد با سطح زمین از بین می*رود. ولی اگر با یک پسماند فضایی بزرگ سروکار داشته باشیم، بخش باقیمانده آن به زمین برخورد خواهد کرد.
سه راه طبیعی برای فرسایش یا فروافتادن پسماندهای فضایی می*شناسیم که هر کدام از آنها به گونه*ای با اثرات بازدارنده جو زمین در ارتباط هستند:
- تغییر چگالی جو این موضوع در مورد پسماندهای فضایی که در جو بسیار رقیق یا اندکی بالاتر از آن به دور زمین می*چرخند، اهمیت دارد. چگالی اتمسفر در ارتفاع مشخصی از سطح زمین و در طول زمان، همواره ثابت نیست و به شدت به فعالیتهای دوره*ای خورشید که بازه*ای یازده ساله دارد، وابسته است. در اوج فعالیتهای خورشیدی که تابش اشعه*های ماوراءبنفش و گاما به شدت افزایش می*یابد، لایه*های مختلف اتمسفر زمین به تناسب انرژی بیشتری دریافت کرده و افزایش حجم می*دهند. این امر باعث می*شود چگالی اتمسفر در لایه*های فوقانی به شدت افزایش یابد. افزایش چگالی اتمسفر در لایه*های فوقانی باعث افزایش میزان فرسایش و نیروی بازدارندگی خواهد شد که این موضوع باعث می*شود روند فرسایش و سقوط پسماندهای این منطقه در اوج فعالیتهای خورشیدی شتاب بیشتری گیرد.
- مدارهای بیضی شکل بسیار کشیده دومین عامل فرسایش یا فروافتادن پسماندهای فضایی مربوط است به دسته*ای از آنها که در مدارهایی با تفاوت فاحش در ارتفاع نقاط اوج و حضیض می*چرخند و یا به عبارتی دیگر شکل مداری آنها بیضی بسیار کشیده است. اثر نیروهای جاذبه ماه و خورشید مخصوصا در حالتهای خاصی نظیر مقارنه باعث اختلالات کوچکی در مدارهای این دسته از پسماندها می*شود. از آنجا*که در این مدارها نقطه حضیض بسیار نزدیک به محدوده جو غلیظ است، کمترین اختلال در مدار امکان فرو رفتن مدارگرد در جو غلیظ زمین را به شدت افزایش می*دهد. هر بار که مدارگرد در مسیر خود از لایه*های غلیظ جو عبور می*کند، بخشی از انرژی مداری خود را از دست داده و در نتیجه، ارتفاع مدار آن پایین*تر آمده و فرایند فرسایش یا سقوط، سرعت بیشتری می*گیرد.
- فشار تابشی خورشید آخرین عامل که اهمیت کمتری نیز دارد نیروی ناشی از فشار تابشی خورشید است. اثر این نیرو بر مدارگردهای بزرگ و سنگینی نظیر ماهواره*ها به قدری اندک است که می*توان آن را فراموش نمود. اما همین نیروی اندک روی پسماندهای فضایی که نسبت سطح به جرم بزرگی دارند، تاثیر قابل ملاحظه*ای دارد که نمی*توان از آن صرف نظر کرد. این منبع انرژی به عنوان روش طبیعی دفع و فرسایش ذرات و غبارهایی نظیر آنچه در مورد خروجی موتورهای سوخت جامد و یا اجکتا گفته شد، بسیار مفید است. فشار تابشی خورشید در دوره*هایی یازده ساله افزایش می*یابد و بیشترین حجم رانش پسماندهای فضایی ریز به سمت جو غلیظ در آن زمان صورت می*گیرد
محققان سازمان فضايي اروپا بدنبال ابداع روشي براي ساخت باتري فضاپيماهاي آينده با استفاده از زباله*هاي هسته*اي هستند.
به گزارش سرويس فناوري خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، دولت انگليس به منظور كاهش هزينه هاي پاكسازي زباله هاي هسته اي بدنبال يافتن شيوه هاي نوين براي استفاده تجاري از آنهاست.
محققان آزمايشگاه ملي هسته اي اين كشور به تازگي موفق به بازيافت آمريكيوم-241 (عنصر ترا اورانيومي) از پلوتونيوم در حال تجزيه بوسيله بازفرآوري سوخت هسته اي شده اند.
سازمان فضايي اروپا (esa) معتقد است كه آمريكيوم-241 مي تواند جايگزين پلوتونيوم- 238 شود كه در حال حاضر تنها در اختيار روسيه و* آمريكا قرار دارد و در اين صورت منبع جديد انرژي براي مأموريت هاي فضايي به مشتري و ساير سيارات نقاط دوردست فراهم مي شود.
به گفته «تيم تينسلي» از محققان آزمايشگاه ملي هسته اي انگليس، توليد باتري در مقياس واقعي براي سفرهاي فضايي با استفاده از آمريكيوم-241 باعث صرفه جويي چندين ميليون دلاري مي شود.
باتري هسته اي شامل پنج كيلوگرم مواد هستند كه از اواسط 1950 ميلادي مورد استفاده قرار مي گيرند و ناسا نيز از آنها در كاوشگرهاي كاسيني، وويجر و مريخ نورد تازه «كنجكاوي» استفاده مي كند.