تالار گفتگو ستاره‌شناسان

شروع ماموریت
فضاپیمای کاسینی که به افتخار جووانی کاسینی(۱۷۱۲-۱۶۲۵) ستاره شناس ایتالیایی قرن هفدهم نامگذاری شده است،در سال ۱۹۹۷ به سوی زحل،ارباب حلقه ها پرتاب شد.بعد از رسیدن در مدار آن مستقر می شود تا این سیاره و قمرها و حلقه هایش را مورد رصد و مطالعه قرار دهد.
کاسینی همچنین کاوشگر کوچکی را که به یادبود کریستیان هویگنس(۱۶۹۵-۱۶۲۹) ستاره شناس هلندی نام هویگنس را به خود گرفته است حمل می کند تا تیتان،بزرگترین قمر زحل را مطالعه کند.به علت پوشیده بودن سطح تیتان پشت جو غلیظ آن این کاوش می تواند از اهمیت بسزایی برخوردار باشد.در این بررسی نیز بیشتر به هویگنس پرداخته شده است.از هفت سال پیش انسان برای چنین روزهایی نقشه کشیده بود و حالا بعد از مدتها کاسینی و هویگنس به مقصد رسیده اند و دوران طلایی کاوشهای خود را آغاز کرده اند.از همان روزی که طرح فضاپیمای کاسینی تصویب شد، سازمان فضایی آمریکا (ناسا) همکاری گسترده ای را با سازمان فضایی اروپا و مخصوصاٌ سازمان فضایی ایتالیا آغاز کرد.
حدود 4300 نفر از متخصصین و دانشمندان مجرب دنیا سالها تلاش کردند تا سرانجام کاس‍ینی به همراه یار اروپاییش آماده پرواز شد.
کاسینی- هویگنس بزرگترین طرح بین سیاره ای است که تاکنون انجام شده است. این فضاپیما دارای وزنی معادل وزن 30 اتوبوس بوده و بلندایی به اندازه یک ساختمان دوطبقه دارد.
پس از مدتها کار و تلاش شبانه روزی سرانجام کاسینی و هویگنس در روز 15 اکتبر سال 1997 و در ساعت 43:4 به وقت محلی رهسپار ماموریت درازمدت خود شدند تا در سال 2004 به زحل رسیده و کاوشهای اصلی خود را آغاز کنند.
ناسا برای رساندن کاسینی به زحل دو راه در پیش رو داشت که یکی کوتاه‍تر اما پرخرج تر بود و دیگری راهی بسیار طولانی اما کم هزینه. ناسا راه دوم را برگزید زیرا که هم ارزانتر بود و هم این توانایی را به دانشمندان می داد که ابزارهای علمی بیشتری را همراه کاسینی کنند.
این دو کاوشگر برای رسیدن به زحل به جای استفاده از سوخت از نیروی گرانشی سیاراتی استفاده کرد که در مسیرش بودند. کاسینی راه بسیار پر پیچ و خمی را پیمود تا به زحل برسد، کاسینی ابتدا به جای آنکه به سمت زحل برود در خلاف جهت اصلی به سوی زهره رفت و با استفاده از نیروی گرانش این سیاره سرعت خود را افزایش داد و سپس به سوی زمین بازگشت اما این پایان ماجرا نبود زیرا که فضاپیما پس از سرعت گرفتن از نیروی گرانش زمین دوباره به سمت زهره رفت تا بار دیگر بر سرعت خود بیافزاید. کاسینی پس از آنکه برای دومین بار از ناهید نیرو گرفت به سمت زمین رفت و در روز شانزدهم آگوست 1999 آخرین وداع را با زمین انجام داد و پس از سرعت گرفتن برای چندمین بار، در یک مسیر هلالی به سمت مشتری و زحل رهسپار شد.
حال یکی از پر مخاطره ترین بخشهای سفر آغاز شده بود و فضاپیما می بایست از کمربند سیارکها عبور می کرد اما به مدد برنامه ریزی های دقیق و بسیار پیچیده مهندسان ناسا کاسینی به سلامت از آنها عبور کرد و در روز سی ام دسامبر 2000 به مشتری رسید.
کاسینی در این مرحله قرار بود به کمک مدارگرد گالیله که از مدتها قبل به بررسی مشتری می پرداخت یک نقشه سه بعدی از میدان مغناطیسی مشتری تهیه کنند.
پس از این کار کاسینی برای آخرین بار از نیروی گرانش مشتری انرژی گرفت و راهی مقصد خود یعنی زحل شد. در طول این سه سال و سه ماهی که کاسینی در راه بود دو بار با ناهید، دوبار با زمین و یک بار هم با مشتری ملاقات کرد و با استفاده از نیروی گرانش آنها 75 تن در مصرف سوخت صرفه جویی کرد.
کار اصلی کاسینی نوزده روز قبل از رسیدن به زحل آغاز شد. کاسینی در این مرحله به بررسی یکی از دورترین اقمار زحل یعنی فیبی پرداخت تا دانشمندان بتوانند دریابند که فیبی یک سیارک است که گرفتار شده و یا یک هسته دنباله دار که به دام گرانش زحل افتاده است.

ادامه دارد . . .