تالار گفتگو ستاره‌شناسان

من یک سایتی میشناسم توش رویداد های نجومی سال۲۰۱۴ رو نوشته این پدیده ی ابر ماه هم اونجا نوشته شده .
رویدادهای نجومی سال 2014 | باشگاه نجوم ساری Sari Astronomy Club

پژواک نخستین لحظه ی تولد جهان شنیده شد
دانشمندان مرکز علوم اخترفیزیک هاروارد اسمیتسونین، شامگاه ۲۹ اسفند ۱۳۹۲ طی نشستی خبری از کشف تاریخی نخستین دانشمندان شواهد مستقیم از انبساط جهان در نخستین لحظات تولد جهان خبر دادند, رویدادی که براساس نظریه ها، کسری از ثانیه پس از انفجار بزرگ در حدود ۱۴ میلیارد سال پیش رخ داده است.


جزئیات این کشف تاریخی شامگاه دوشنبه به وقت ایران طی نشستی خبری در مرکز علوم اخترفیزیک هاروارد اسمیتسونین اعلام شد در حالی که طی چند روز اخیر، شایعه اعلام این کشف هیجانی عظیم در میان کیهان شناسان ایجاد کرده بود.
دستاورد تازه اخترفیزیکدانان آمریکایی در مشاهده امواج گرانشی نخستین که حاصل سه سال بررسی دقیق نجومی است می تواند چهره کیهان شناسی و فیزیک ذرات بنیادی را دگرگون کند.
امواج گرانشی، آخرین پیش بینی تایید نشده نظریه نسبیت عام است که آلبرت اینشتین در سال ۱۹۱۵ ارایه کرد. این امواج، نوسان هایی ریز در چارچوب عالم هستند که انرژی را در پهنه فضا منتقل می کنند. سال هاست که دانشمندان به دنبال نشانه مستقیمی از این امواج می گردند و یافتن آن قطعا جایزه نوبل فیزیک را به همراه خواهد داشت.
همچنان که تنها نشانه غیرمستقیمی که بر اساس اتلاف انرژی در یک سیستم دوتایی ستاره نوترونی از این امواج به دست آمده بود جایزه نوبل فیزیک سال ۱۹۹۳ را برای راسل هاسل و جوزف تیلور به ارمغان آورد.
http://sarisky.ir/wp-content/uploads/201...-birth.jpg

بعد از ۲ سال بزرگ ترین خطر فضایی تاریخ معاصر فاش شد
در اوایل مرداد ۱۳۹۱، طوفان خورشیدی بسیار قدرتمندی از بیخ گوش زمین گذشت که اگر به زمین برخورد می*کرد، خسارتی ۲۰ برابر خسارت هاریکن کاترینا بر جا می*گذاشت.

به دنبال انتشار مقاله*ای جدید در نشریه نیچر کامیونیکیشنز، هیجانی عجیب در جامعه خورشیدشناسان ایجاد شده است, بر اساس این مقاله، در ۲۳ جولای ۲۰۱۲ / ۲ مرداد ۱۳۹۱، فوران عظیمی از مواد تاج خورشید با سرعت ۲۰۰۰ کیلومتر بر ثانیه که ۴ برابر سریع*تر از طوفان*های معمولی خورشیدی است، ستاره منظومه شمسی را ترک کرد. خوشبختانه زمین در آن لحظه در مسیر این طوفان قرار نداشت، اما این طوفان به فضاپیمای استریوA برخورد کرد و سبب شد شدیدترین طوفان پروتونی خورشید از سال ۱۹۷۶/۱۳۵۵ به این سو ثبت شود.
یک سال و نیم بعد از این رخداد، تحلیل اطلاعات دریافتی از رصدخانه خورشیدی استریوA نشان داده که این طوفان مشابه طوفان کارینگتون در سال ۱۸۵۹/۱۲۳۸ است. طوفان کارینگتون به مجموعه*ای از فوران*های تاج خورشید در سال ۱۸۵۹/۱۲۳۸ گفته می*شود که مستقیما با زمین برخورد کرد و سبب شد شفق قطبی که معمولا در عرض*های جغرافیایی بالای ۶۵ درجه دیده می*شود، تا عرض*های جنوبی مانند تاهیتی نیز مشاهده شوند. برخورد این طوفان با میدان مغناطیسی زمین، چنان طوفان*های ژئومغناطیسی شدیدی به راه انداخت که باعث جرقه*زدن خطوط تلگراف در سراسر جهان شد و با به آتش کشاندن برخی از اداره*های تلگراف، سیستم ارتباط جهانی دوره ویکتوریا را از کار انداخت.
اگر چنین طوفانی در روزگار ما به زمین برخورد کند، تاثیری فاجعه*آمیز بر شبکه*های انتقال قدرت و ارتباطات خواهد گذاشت. ماهواره*ها از کار خواهند افتاد، سیستم*های ماهواره*ای قطع خواهند شد، شبکه*های انتقال برق و مخابرات در کشورهای وسیعی مانند روسیه، کانادا، ایالات متحده و همچنین کشورهای شمال اروپا قطع خواهند شد و ارتباطات بین*المللی و اینترنت از دسترس اغلب کاربران خارج خواهد شد. نتایج تحقیقی در مورد شدت این آسیب نشان می*دهد که خسارت اقتصادی ناشی از چنین طوفان خورشیدی قدرتمندی بالغ بر ۲هزار میلیارد دلار خواهد بود که ۲۰ برابر بیشتر از خسارت هاریکن کاترینا است.
برای آن*که درکی از وسعت خرابی*های چنین طوفانی داشته باشید، ترانسفورماتورهای چند تنی عظیمی را مثال می*زنیم که در ایستگاه*های انتقال قدرت بین شهری نصب شده*اند. برخورد طوفان خورشیدی به زمین این ترانسفورماتورها را در چشم بر هم زدنی می*سوزاند و تعمیر یا جایگزین کردن آنها سال*ها طول خواهد کشید.
اما چه عواملی سبب شد طوفان ۲۳ جولای ۲۰۱۲/۲ مرداد ۱۳۹۱ به چنین انرژی عظیمی دست پیدا کند؟ نخست این*که این طوفان در واقع از دو فوران تاج خورشیدی تشکیل شده بود که بین ۱۰ تا ۱۵ دقیقه با هم اختلاف زمانی داشتند. علاوه بر این، این طوفان در منطقه*ای از فضای داخلی منظومه شمسی منتشر شد که ۴ روز قبل از آن توسط طوفان خورشیدی دیگری جارو شده بود و به همین دلیل، اثر کندشدگی طوفان بر اثر برخورد با ذرات ماده میان*سیاره*ای تضعیف شده بود.
طوفان خورشیدی مورد نظر به جایی از مدار زمین برخورد کرد که یک هفته بعد، زمین از آنجا عبور می*کرد. چنین فاصله*ای شاید در مقایسه با دیگر اتفاقات روزمره بسیار زیاد به نظر برسد، اما در مقیاس کیهانی، فاصله بسیار نزدیکی است. اما آن*چه ماجرای این طوفان عظیم را مورد توجه قرار داده، این است که این طوفان در ضعیف*ترین دوره فعالیت*های مغناطیسی خورشید طی ۱۰۰ سال اخیر به وقوع پیوسته است. این بدان معنی است که حتی ضعیف*ترین دوره فعالیت خورشید نیز می*تواند طوفانی بسیار قوی تولید کند و باید هرچه سریع*تر به فکر راه چاره*ای برای مقابله با آثار مخرب برخورد طوفان*های خورشیدی با زمین بود.
منبع: خبرآنلاین
http://sarisky.ir/wp-content/uploads/201...-Storm.jpg

در سال جدید منتظر سه خورشید گرفتگی باشید
رئیس انجمن نجوم آماتوری ایران گفت: در سال ۹۳ سه خورشیدگرفتگی در روزهای نهم اردیبهشت، اول آبان و ۲۹ اسفند رخ می دهد, خورشید گرفتگی کلی در ۲۹ اسفند در شمال و غرب ایران با درصد گرفت بیشتر و در تهران به صورت جزئی قابل مشاهده است.

مسعود عتیقی توضیح داد: خورشید گرفتگی حلقوی سه شنبه ۹ اردیبهشت ماه در حقیقت از سواحل جنوب آفریقا شروع شده و تا قطب جنوب و شرق استرالیا ادامه خواهد داشت.
دومین خورشید گرفتگی در حقیقت گرفت جزئی در پنج شنبه اول آبان ۹۳ است که شمال و جنوب آمریکا امکان دیدن آن را دارند، اما خورشید گرفتگی جمعه ۲۹ اسفند نیز که در شمال و غرب ایران قابل دیدن است.

http://sarisky.ir/wp-content/uploads/201...ipse93.jpg

نزدیک شدن مریخ نورد کنجکاوی به اهدافش
بعد از یک دوره گردش روی سطح مریخ کنجکاوی نشانی از هدف خود را نمایان کرد, مریخ نورد یک تنی کنجکاوی در فاصله ۸۶ متری شمال منطقه ای قرار دارد که کیمبرلی نامیده می شود که چهار عارضه متفاوت در آن است.


هدایتگر مریخ نورد اکنون روی بررسی سنگ ها تمرکز کرده و حتی می خواهد سنگ ها را برای نمونه برداری از این ناحیه بشکند.
اشوین واساوادا معاون پروژه کنجکاوی اظهار داشت: عکس ارسالی از ماهواره ها اطلاعات چندی درباره جنس سنگ ها به دست نمی داد اما اکنون کنجکاوی برروی خاک مریخ دید نزدیکتری به ما می دهد.
وی افزود: بافت پس زمینه و دوام ماسه سنگ ها در این ناحیه شگفت انگیز است, با اینکه ظاهرشان یکسان است اما چگونگی شکل گیری و ماهیتشان کاملا از هم متفاوت است.
این طور که توسط این مریخ نورد ثبت شده است ماسه سنگ های کیمبرلی تفاوت چشم گیری دارد, محققان در روزهای اولیه دسترسی به سطح مریخ با موشکافی شکاف گِیل را بررسی کردند و ریز دانه های سنگ های رسوبی در سنگهایش یافتند.
برخی از آن ها همانند سیستم های روان رودخانه ای هستند و این ایده را به ذهن دانشمندان مخابره کرد که در مریخ حیات میکروبیولوژیک در میلیاردها سال پیش وجود داشته است, بررسی تفاوت ماسه سنگ های مریخ – مثلا اینکه چرا برخی از دیگر محکم تر است- درباره گذشته این سیاره سرخ به دست می دهد.
مایکل مایلن از موسسه تحقیقات مایلن در سانتگیو در این باره گفته است: قضیه اصلی بررسی فرسایش و مقاومت سنگ هاست و عجبشان این است بسیار به هم نزدیک است, این مریخ نورد می تواند تا ۵٫۵ کیلومتر از سطح مریخ ارتفاع بگیرد, هم اکنون هدایتگر های آن می خواهند آن را به ارتفاعات شارپ برساند.

عکس ارسالی از مریخ نورد کنجکاویhttp://sarisky.ir/wp-content/uploads/201...dstone.jpg

کشف سیاره ی کوتوله ی جدیدی در منظومه ی خورشیدی دانلود نرم افزار نجومی دانلود کتاب و مجله و … تماس با ماارسال مطلب
اخبار ویژه
خانه / اخبار نجومی / اخبار نجومی روز / کشف سیاره کوتوله جدید در منظومه شمسی

کشف سیاره کوتوله جدید در منظومه شمسی

ارسال توسط:آذین امیری ۰۸ فروردین ۱۳۹۳ نظری بدهید

منجمان سیاره کوتوله جدیدی را آنسوی مدار پلوتو یافتند, گویا در فاصله این ناحیه میلیون ها شی کشف نشده وجود دارد, این شی سماوی تازه یافت شده ۲۰۱۲VP113 نام دارد که به همراه سیاره کوتوله سدنا در ناحیه دور و کمتر رصد شده نزدیکی ابرهای اورت داخلی قرار دارد.


چادویج توریجیلو نویسنده همکار در این مقاله آورده است: این دو شی در قسمتی از منظومه شمسی قرار دارد که پیشتر فکر می کردیم تهی از ماده است. این کشف نشانده این است که ما خیلی کم راجع به منظومه شمسی می دانیم.
در دهه اخیر منجمان منظومه شمسی را به سه قسمت تفکیک کرده اند: ناحیه داخلی شامل سیارات سنگی همانند زمین و مریخ . ناحیه میانی که میزبان سیارات گازی مانند مشتری , زحل و اورانوس و نپتون می باشد. ناحیه بیرونی که کمربند کویپر نامیده می شود و جایی برای اشیا دور و یخی همچون پلوتو می باشد.
در هنگام کشف سدنا در سال ۲۰۰۳ احساس شد که این نقشه به دست آمده کامل نیست, سدنا حدود ۱ کیلومتر وسعت و یک مدار بیضوی خاص دارد, حداقل فاصله ۷۶ AU و حداکثر ۹۴۰ AU از خورشید دارد.


(AU : فاصله میان زمین و خورشید که حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر است)
اما مدار پلوتو آن را به فاصله ۲۹ تا ۴۹AU از خورشید هدایت می کند همین باعث می شود سدنا واقعا شی دوری به نظر بیاید, اکنون هم دانشمندان به این نتیجه رسیدند که سدنا در آن ناحیه اطرافش تنها نیست.
توریچیلو و اسکات شپلرد با استفاده از دوربین انرژی تاریک که بر روی تلسکوپ ۴متری تولولو در شیلی نسب شده به این کشف جدید دست یافتند, این شبه سیاره کوتوله در فاصله ۸۰ تا ۴۲۵ AU می گردد و وسعت ۴۵۰ کیلومتری آن را در جمع سیارات کوتوله قرار می دهد.
محققان به سیارات ناشناخته این چنینی سیاره X می گویند زیرا جنس و مشخصات آن ها ناشناخته است و رصد آن ها بسیار سخت است و واقعا خوش شانسی بوده که در فاصله ای از خورشید قرار گرفته که دانشمندان توانستند با تلسکوپ ردیابی کنند, این احتمال هم وجود دارد که این سیارات از ستاره های خواهر بوده اند که قبل از جداشدن از آن ها به دورشان می گشتند.
در قسمت های ابر اورت و پیش از آن احتمالا سیارات بیشتری قرار دارند که باید به فاصله قابل قبول برسند تا دیده شوند.
http://sarisky.ir/wp-content/uploads/201...covery.jpg

کشف سیاره ی کوتوله ی جدیدی در منظومه ی خورشیدی

منجمان سیاره کوتوله جدیدی را آنسوی مدار پلوتو یافتند, گویا در فاصله این ناحیه میلیون ها شی کشف نشده وجود دارد, این شی سماوی تازه یافت شده ۲۰۱۲VP113 نام دارد که به همراه سیاره کوتوله سدنا در ناحیه دور و کمتر رصد شده نزدیکی ابرهای اورت داخلی قرار دارد.


چادویج توریجیلو نویسنده همکار در این مقاله آورده است: این دو شی در قسمتی از منظومه شمسی قرار دارد که پیشتر فکر می کردیم تهی از ماده است. این کشف نشانده این است که ما خیلی کم راجع به منظومه شمسی می دانیم.
در دهه اخیر منجمان منظومه شمسی را به سه قسمت تفکیک کرده اند: ناحیه داخلی شامل سیارات سنگی همانند زمین و مریخ . ناحیه میانی که میزبان سیارات گازی مانند مشتری , زحل و اورانوس و نپتون می باشد. ناحیه بیرونی که کمربند کویپر نامیده می شود و جایی برای اشیا دور و یخی همچون پلوتو می باشد.
در هنگام کشف سدنا در سال ۲۰۰۳ احساس شد که این نقشه به دست آمده کامل نیست, سدنا حدود ۱ کیلومتر وسعت و یک مدار بیضوی خاص دارد, حداقل فاصله ۷۶ AU و حداکثر ۹۴۰ AU از خورشید دارد.


(AU : فاصله میان زمین و خورشید که حدود ۱۵۰ میلیون کیلومتر است)
اما مدار پلوتو آن را به فاصله ۲۹ تا ۴۹AU از خورشید هدایت می کند همین باعث می شود سدنا واقعا شی دوری به نظر بیاید, اکنون هم دانشمندان به این نتیجه رسیدند که سدنا در آن ناحیه اطرافش تنها نیست.
توریچیلو و اسکات شپلرد با استفاده از دوربین انرژی تاریک که بر روی تلسکوپ ۴متری تولولو در شیلی نسب شده به این کشف جدید دست یافتند, این شبه سیاره کوتوله در فاصله ۸۰ تا ۴۲۵ AU می گردد و وسعت ۴۵۰ کیلومتری آن را در جمع سیارات کوتوله قرار می دهد.
محققان به سیارات ناشناخته این چنینی سیاره X می گویند زیرا جنس و مشخصات آن ها ناشناخته است و رصد آن ها بسیار سخت است و واقعا خوش شانسی بوده که در فاصله ای از خورشید قرار گرفته که دانشمندان توانستند با تلسکوپ ردیابی کنند, این احتمال هم وجود دارد که این سیارات از ستاره های خواهر بوده اند که قبل از جداشدن از آن ها به دورشان می گشتند.
در قسمت های ابر اورت و پیش از آن احتمالا سیارات بیشتری قرار دارند که باید به فاصله قابل قبول برسند تا دیده شوند.
http://sarisky.ir/wp-content/uploads/201...covery.jpg

اقیانوس زیر سطحی در یکی از قمر های زحل
دانشمندان مؤسسه فناوری کالیفرنیا وجود یک اقیانوس زیرسطحی را در قمر انسلادوس زحل تایید کردند, جزئیات این مطالعه در مجله Science منتشر شده است.

در سال ۲۰۰۵، فضاپیمای کاسینی ناسا تصاویری از قمر یخی زحل به زمین ارسال کرد که بخارهای آب و یخ را از شیارهای موسوم به «گسست های ببری» در سطح منجمدش به بیرون پرتاب می کرد.
این تصاویر حکایت از فعالیت قمر ریز انسلادوس داشت که قطر آن فقط ۵۰۰ کیلومتر برآورد شده است. از آن زمان به بعد، دانشمندان فرضیه وجود ذخایر عظیم آب در زیر این سطح یخی را ارائه داده اند که احتمالا این پلوم ها را نیرودهی می کنند.
هم اکنون تیمی از محققان با استفاده از اندازه گیری های گرانشی جمع آوری شده توسط کاسینی، تایید کرده اند انسلادوس میزبان اقیانوس زیرسطحی عظیمی در نزدیکی قطب جنوب و در زیر گسست های ببری اش است.
دیوید استیونسون، دانشمند علوم سیاره ای «کالتک» و کارشناس مطالعات درون اجسام سیاره ای، می گوید: این نخستین بار است که ما با استفاده از شیوه ژئوفیزیکی موفق به تعیین ساختار درونی انسلادوس شده ایم و داده ها حاکی از آن است که یک اقیانوس منطقه ای در ۵۰ کیلومتری زیر سطح قطب جنوب این قمر وجود دارد. چنین دستاوردی داستانی ممکن برای توضیح این موضوع ارائه می دهد که چرا آب از شیارهای واقع در قطب جنوب این جرم کیهانی به بیرون تراوش می کند.
http://sarisky.ir/wp-content/uploads/201...Saturn.jpg

رضا باجلان نوشته: شیوه ژئوفیزیکی

ژئوفیزیک

ژئوفیزیک یا فیزیک زمین از شاخه های اصلی علوم زمین است، که به مطالعهٔ کمّی خواص مختلف فیزیکی زمین با روشهای لرزه ای، مغناطیسی، گرانشی و الکتریکی می پردازد. با استفاده از این نتایج کمی می توان به مطالعهٔ خصوصیت های فیزیکی و رفتار پوسته و در برخی موارد جبه و هسته زمین پرداخت. لذا می توان این علم را پلی بین فیزیک و زمین شناسی دانست که از تکنیکها وتئوریهای ریاضیات و علوم کامپیوتر می باشد.
این علم ولی امروزه همچنین شامل فیزیکِ اوزون (اوزونوگرافی) و فیزیک اتمسفر ( مترولوگی) نیز می شود. به عبارتی ژئوفیزیک به پدیده های طبیعی و همچنین رفتار زمین و اطرافش می پردازد. ژئوفیزیک به دو شاخه اصلی تقسیم می شود: ژئوفیزیک محض و ژئوفیزیک کاربردی. هر کدام از این شاخه ها به زیرشاخه های دیگری مرتبط می شوند. به عنوان مثال لرزه شناسی جزو شاخه های کاربردی این رشته است.

شاخه ها و گرایشهای ژئوفیزیک

ژئودزی (Geodesy) شامل مطالعه میدان جاذبه زمین و اندازه گیری آن و در مقیاس کلان تر به بحث در مورد شکل و اندازه زمین می پردازد. یکی از کاربردهای اندازه گیری میدان گرانش در هر نقطه تعیین سطح آب زیرزمینی یا اکتشاف معادن روسطحی می باشد.
لرزه شناسی یا لرزه نگاری (Seismology) که به مطالعه زلزله و انتشار امواج الاستیک در زمین می پردازد. نتایج بدست آمده توسط ژئوفیزیست در زمین شناسی مهندسی (Engineering geology) و کانی شناسی و پتروفیزیک (petrophysics) سنگ ها بکار می آیدعلوم اتمسفری (Atmospheric sciences) که شامل هواشناسی، جوشناسی و بررسی میدان های الکتریکی در جو می پردازد. ژئوفیزیک باستانشناسی که بیشتر روشهای مغناطیسی، الکترومغناطیسی و رادار را شامل می شود.ژئوفیزیک باستانشناسی که بیشتر روشهای مغناطیسی، الکترومغناطیسی و رادار را شامل می شود.

ژئوفیزیک کاربردی

ژئوفیزیک کاربردی خود به دو شاخه ژئوفیزیک اکتشافی و مهندسی تقسیم می شود. زیرشاخه های ژئوفیزیک اکتشافی عبارت اند از:
ژئوفیزیک نفت که بیشتر لرزه نگاری را شامل می شود. ژئوفیزیک معدن که روش های گوناگونی چون الکتریکی، مغناطیس سنجی، الکترومغناطیس و گرانی را در بر می گیرد. ژئوفیزیک آب که در آن نیز بیشتر از روشهای الکتریکی و الکترومغناطیسی استفاده می شود.

برگرفته از دانشنامه آزاد ویکی پدیا

نخستین تصویر ماده تاریک

دانش > فضا- همشهری آنلاین: دانشمندان با استفاده از داده*های تلسکوپ فضایی "فرمی" ناسا به پاسخی برای ماهیت ماده تاریک دست یافتند.
تصویری که احتمالا ماده تاریک است
[ATTACH=CONFIG]1967[/ATTACH]



تلسکوپ فرمی ناسا

[ATTACH=CONFIG]1968[/ATTACH]

نمایی از کهکشان راه شیری

[ATTACH=CONFIG]1969[/ATTACH]

به گزارش خبرگزاری مهر، ستاره شناسان که چندین دهه را صرف مطالعه ماده تاریک کرده*اند بر این باورند که این ماده نامرئی بخش اعظمی از کائنات را تشکیل داده است.

دن هوپر، استادیار آزمایشگاه ملی فرمی در باتاویا در ایلی نویز و همکارانش، سیگنال رسیده از قلب کهکشان راه شیری از سال 2009 تا کنون را بررسی کرده*اند.

این سیگنال حاوی مه پرتوهای گاما، پرتوهای بسیار پرانرژی، است و اکنون دانشمندان متقاعد شده*اند که این سیگنال ناشی از برخورد ذرات ماده تاریک با یکدیگر است.

محققان می*گویند: همانطور که این ذرات یکدیگر را نابود می*کنند، پرتوهای گامای آزاد شده در فضا، به یک برافروختگی قابل مشاهده در مرکز راه شیری تبدیل می*شود.

تشخیص*های مشابه در کهکشان*های کوتوله همسایه که کوچک*تر ازکهکشان ما هستند می*تواند حاکی از صحت این نظریه باشد.

هوپر می*گوید: این متقاعد کننده*ترین سیگنالی است که برای ذرات ماده تاریک داریم.

دانشمندان برای تایید یافته*های خود مجبور بودند دیگر احتمالات را برای این سیگنال رد کنند از جمله پرتوهای گامای تولید شده توسط تپ اخترهای دور افتاده یا ستاره*ای که به سرعت بچرخد.

آنها دریافتند پرتوهای گاما، محیطی با وسعت حدود 10 هزار سال نوری در اطراف مرکز کائنات ایجاد می*کند و از این رو احتمال آنکه تپ اخترها منشا امر باشند را رد کردند.

اگر یافته*های محققان فرمی درست از آب درآید، کشف آنها سئوالات بیشماری را در مورد ماده تاریک مطرح می*کند.

پیش از این دانشمندان فکر می*کردند ماده تاریک از ذرات فرضی موسوم به ذارت عظیم دارای تعامل ضعیف (WIMP) ساخته شده است.

اگر ماده تاریک در قلب کهکشان ما تولید و نابود می*شود پس باید ذره بسیار سنگین*تری باشد.

این امر می*تواند در مورد برخی شواهد پیشین برای ماده تاریک که بر روی زمین تجربه کرده*ایم شبهه ایجاد کند.

اگر یافته*های پروفسور هوپر و همکارانش با سیگنال*های مشابه در قلب دیگر کهکشان*ها مطابقت داشته باشد به احتمال قوی یافته*های آنها صحت خواهد داشت.
تاریخ انتشار : 14:13:23 چهارشنبه 20 - فروردين -1393 || || منبع : hamshahrionline.ir