تالار گفتگو ستاره‌شناسان

حالا با همه اینا هیش کی هیچی به ذهنش نمیاد؟



وسیله ذهن من این:

اول یه لیزر ساخته بشه مثل همین لیزرهایی که بچه ها باهاش بازی میکنن و نور رو تا فاصله دور میزنه. اما لیزر کهکشان پیمای ما باید بزرگتر باشه و قدرت تابش نورش خیلی بیشتر باشه. ما میگیم اگه یه توپ رو باقدرت زیاد پرت کنیم اگه این توپ تا میدان گرانشی زمین سرعتش رو حفظ کنه بعد از خارج شدن از میدان گرانشی زمین همونطوری و با همان سرعت تو فضا به راه خودش ادامه میده و پیش میره. نور که دیگه جای خود دارد. شما ممکنه بگید سرعت گریز از دام جاذبه زمین 12 کیلومتر در ثانیست نور که تو یک هزارم ثانیه از میدان جاذبه زمین خارج میشه و بعد از خروج از منظومه شمسی دیگه نیروی گرانشی ای وجود نداره (البته همه میدونیم که فط سیاهچاله ها قدرت به تسخیر درآوردن نور رو دارن) و ستاره ها و سیاره ها جاذبشون هرگز به این حد نمی رسه که در راه نور اختلال ایجاد کنن یا سرعتش رو کند کنن. نگین که یه همچین لیزری نمی تونه ساخته بشه. پس چطوره که تلسکوپی ساخته میشه که کهکشان ها رو میبینه! پس یه همچین لیزری هم میتونه خیلی راحت ساخته بشه. حالا لیزر ما ساخته شد و سر اونو به سمت خورشید گرفتیم و روشنش کردیم. این نور در 8 دقیقه و یا 500 ثانیه به خورشید خواهد رسید (اینو همه میدونن). حالا سکوی پرتاب ما درست شده و آمادست.

بخش دوم کار:
حالا ما باید یه دستگاهی بسازم و در پشت این دستگاه صفحه ای وجود داشته باشه که نور لیزر مستقیما به اون بتابه. این صفحه حساس انرژی رو از نور لیزر میگیره و همراه با نور تابشی لیزر به پیش میره.

تمام شد...


حالا میخواهیم سفینه و یا احتمالا انسانی را در عرض ده پونزده دقیقه به پلوتو ببریم.
همه چیز آمادست.
سفینه رو به دستگاه میچسبونیم.
لیزر را روشن می کنیم.
کمی بعد صفحه پشت دستگاه در تماس با نور لیزر تحت تاثیر قرار میگیره و در عرض یک هزارم ثانیه از دید همه پنهان میشه و تا مردم بیان ببینن دستگاه کجا رفت سفینه ما با سرعت نور از کره زمین جدا شده و به مقصد پلوتو داره به پیش میره. دستگاه سفینه رو در محور نور و با سرعت نور داره به سمت هدف میبره. حالا از زمان پرتاب تا به اکنون که من دارم مینویسم سفینه ما از کنار مریخ گذشته و چند دقیقه دیگه سفینه در مدار پلوتو قرار میگیره و تحقیقات سفینه ما و عکسبرداری و ارسال آن به زمین انجام میشه.



این خلاصه ای از دستگاه ما بود.
من به یقین میگم برای رفتن به فواصل خیلی دور در زمان اندک تنها و تنها نور است که چاره سازه. هر چیزی که ساخته بشه باید عامل اصلی اون خود نور باشه. هیچ چی به اندازه خود نور نمی تونه دستگاه با سرعت نور رو پیش ببره.
انسان اومده بی سیم ساخته. موبایل ساخته. رادیو ساخته... همه این ها با نیروی غیر مرئی کار میکنن. دستگاه کیهان پیمای من هم با نیروی غیر مرئی کار میکنه.
من یقین دارم ساختن همچین دستگاهی ممکنه. نمی گم خیلی بلکه اصلا دور از انتظار نیست که یه همچین چیزی وجود داشته باشه.
برای ساخت این دستگاه همین کسایی که دانش فنی ساخت بی سیم و ماشین های اسباب بازی کنترل از راه دور رو دارن کافیه که بشینن دور هم و اونو بسازن و اونو تحویل انجمن های فضا نوردی مثل مثلا (ناسا) بدن.



بالاخره ما هم یه نظریه ای دادیم. یه زمانی میشه میگن فلان دستگاه رو مثلا " تونی جیمز" اختراع کرد آخر متن هم با خط کوچیک مینویسن "البته ایده طرح این دستگاه قرن ها پیش در اوایل قرن 21 توسط فلان جامعه شناس (من دانشجوی جامعه شناسی) ایرانی داده شده بود".


من اسم دستگاهم رو GLM (Galaxy Left Machine دستگاه کهکشان پیما میذارم.

نور نمی تونه چیزی رو هل بده وگرنه چراغ قوه هم می تونست دست ما رو به عقب هل بده.
با تکنولوژی امروز میشه ذرات زیر هسته ای رو به نزدیکی سرعت نور رسوند. نه یه وسیله که مثلا ادم توش بشینه.
در ضمن ساختن و حتی ایده دادن در مورد یه وسیله اجبارا نیاز به این داره که از عوامل موثر بر پروژه شناخت کافی داشته باشیم. شما نمی تونید مثلا به یه توپ کات بدید, اگه ندونید باید به کجای توپ و با چه قدرتی باید ضربه بزنید.(تجربه هم نوعی از این دونستن تلقی میشه)
در مورد وسیله پیشنهادی شما این دستگاه که جزو ایده های موجود برای ساخت اسانسور فضایی هست میتونه یه محفظه نچندان بزرگ رو به مدار زمین ببره.مدتی که طول می کشه این محفظه به مدار برسه معادل یک تا دو هفته هست. نه چند هزارم ثانیه. نیرویی که از این لیزر به اون صفحه اثر می کنه تا به گرانش زمین اثر کنه خیلی خیلی کم هست و حتی نیروی رانش موشک ابی دوستمون هم از اون بیشتر هست.
این نیرو به طور ممتد در فضا می تونه سرعت فضاپیمای ما رو به تدریج در مدت زمان بسیار طولانی به سرعت نزدیک نور برسونه. کاری که بادبان های خورشیدی با استفاده از نور خورشید (که مطمئنا خیلی خیلی بیشتر از نیروی که لیزر ما ایجاد میکنه) انجام میدن و تازه با این نیرو به سرعتی خیلی خیلی کمتر از سرعت نور میرسن.
از اون مهمتر لیزر ما نمی تونه تا بینهایت به فضاپیمای ما نیرو وارد کنه. چون یه خاطر برخورد نور با ذرات موجود در فضا, انرژی اون به مرور از بین میره و دیگه انرژی(انرژی که بتونه به سرعت فضاپیمای ما اضافه کنه) وجود نداره.
تازه این دلایلی بود که من می دونستم و همین دانش کم می تونه انقدر تاثیر داشته باشه پس برای یه همچین پروژه ای به علم و فکر خلاق و زمان نیازه و ما نمی تونیم بدون در نظر گرفتن دانش مورد نیاز شروع به فکر(هر چند خلاق) بکنیم.
در اخر هم بگم هر چیزی که جرم داره نورو هر چند ناچیز خم می کنه. همونطور که تمام ستاره ها و سیاره ها و تمام اجرام هستی این کارو انجام میدن.

دوست عزیز, ایده خیلی جالبی داری.
چند وقت پیش درباره استفاده از لیزر به عنوان نیروی پیشران در فضاپیما ها یه مطلبی خوندم. دانشمندا دارن روش کار می کنن که به جای استفاده از سوخت که هم پرهزینه ست و هم سنگین(بیشتر جرم فضاپیماها رو سوختشون تشکیل میده) بیان با hستفاده از لیزر از روی زمین به فضاپیماشون پالس هایی وارد کنن که باعث پیشروی اون بشه. فکر می کنم این پالس ها انرژی برای بالا رفتنش ایجاد می کنن , ولی نمیتونن هلش بدن. البته از نظر من با این کار نمیشه سرعت فضاپیما رو به سرعت نور رسوند. تازه , اگه یه جسمی با سرعت نور حرکت کنه تبدیل به اشعه ایکس میشه.

با سلام به دوست عزیز
حرفهای شما جالبه ولی بعضی جاها اشکال داره
1:اول از همه به سرعت نور نمیشه رسید علتش هم طبیعت هستش داخل زمین عوامل خیلی زیادی مثل فشاره هوا ودر فضا سیارکها حتها یک دونه شن می تونه فضاپیما یی رو که با سرعت نور بره نابودش کنه همین شاتل یکی از علتهای باز نشسته شدنش برخورد اشغالهای فضایی و گردو غبار به بدنه بود به طوری که مجبور بودن هزینه زیادی بعد از هر پرتاب بکنن من خودم مستند شاتل رو دارم خودشون می گفتند اگه شاتل با سرعت 12800km با یک دونه شن برخورد کنه ان قسمت از بدنه کاملا شکافته می شه شاتل فقط تا ایستگاه فضایی با سرعت چند برابر زیر نور می رفت شما میگی تا پلوتو با سرعت نور دیگه وابیلا این فقط یک مورد هست من دوست ندارم بگم غیر ممکن ولی میگم بهتره یک ایده بهتر درمورد لیزر بدی .

mohammad_reza نوشته: با سلام به دوست عزیز
حرفهای شما جالبه ولی بعضی جاها اشکال داره
1:اول از همه به سرعت نور نمیشه رسید علتش هم طبیعت هستش داخل زمین عوامل خیلی زیادی مثل فشاره هوا ودر فضا سیارکها حتها یک دونه شن می تونه فضاپیما یی رو که با سرعت نور بره نابودش کنه همین شاتل یکی از علتهای باز نشسته شدنش برخورد اشغالهای فضایی و گردو غبار به بدنه بود به طوری که مجبور بودن هزینه زیادی بعد از هر پرتاب بکنن من خودم مستند شاتل رو دارم خودشون می گفتند اگه شاتل با سرعت 12800km با یک دونه شن برخورد کنه ان قسمت از بدنه کاملا شکافته می شه شاتل فقط تا ایستگاه فضایی با سرعت چند برابر زیر نور می رفت شما میگی تا پلوتو با سرعت نور دیگه وابیلا این فقط یک مورد هست من دوست ندارم بگم غیر ممکن ولی میگم بهتره یک ایده بهتر درمورد لیزر بدی .

قانون فیزیک و قانون طبیعت در همه جا یکی است. ما تنها با سرعت نور می تونیم به اجسام دور دسترسی پیدا کنیم. اگه شما میگید جسم نمی تونه با سرعت نور تو فضا حرکت کنه و حتی نور هم قادر به ادامه راه در فضا نیست پس کار تمام است.
همه امیدها برای ارسال جسم به سیاره های ستاره های دور مرد و چه خوب است که بمیرد.

Regulus نوشته: نور نمی تونه چیزی رو هل بده وگرنه چراغ قوه هم می تونست دست ما رو به عقب هل بده.
با تکنولوژی امروز میشه ذرات زیر هسته ای رو به نزدیکی سرعت نور رسوند. نه یه وسیله که مثلا ادم توش بشینه.
در ضمن ساختن و حتی ایده دادن در مورد یه وسیله اجبارا نیاز به این داره که از عوامل موثر بر پروژه شناخت کافی داشته باشیم. شما نمی تونید مثلا به یه توپ کات بدید, اگه ندونید باید به کجای توپ و با چه قدرتی باید ضربه بزنید.(تجربه هم نوعی از این دونستن تلقی میشه)
در مورد وسیله پیشنهادی شما این دستگاه که جزو ایده های موجود برای ساخت اسانسور فضایی هست میتونه یه محفظه نچندان بزرگ رو به مدار زمین ببره.مدتی که طول می کشه این محفظه به مدار برسه معادل یک تا دو هفته هست. نه چند هزارم ثانیه. نیرویی که از این لیزر به اون صفحه اثر می کنه تا به گرانش زمین اثر کنه خیلی خیلی کم هست و حتی نیروی رانش موشک ابی دوستمون هم از اون بیشتر هست.
این نیرو به طور ممتد در فضا می تونه سرعت فضاپیمای ما رو به تدریج در مدت زمان بسیار طولانی به سرعت نزدیک نور برسونه. کاری که بادبان های خورشیدی با استفاده از نور خورشید (که مطمئنا خیلی خیلی بیشتر از نیروی که لیزر ما ایجاد میکنه) انجام میدن و تازه با این نیرو به سرعتی خیلی خیلی کمتر از سرعت نور میرسن.
از اون مهمتر لیزر ما نمی تونه تا بینهایت به فضاپیمای ما نیرو وارد کنه. چون یه خاطر برخورد نور با ذرات موجود در فضا, انرژی اون به مرور از بین میره و دیگه انرژی(انرژی که بتونه به سرعت فضاپیمای ما اضافه کنه) وجود نداره.
تازه این دلایلی بود که من می دونستم و همین دانش کم می تونه انقدر تاثیر داشته باشه پس برای یه همچین پروژه ای به علم و فکر خلاق و زمان نیازه و ما نمی تونیم بدون در نظر گرفتن دانش مورد نیاز شروع به فکر(هر چند خلاق) بکنیم.
در اخر هم بگم هر چیزی که جرم داره نورو هر چند ناچیز خم می کنه. همونطور که تمام ستاره ها و سیاره ها و تمام اجرام هستی این کارو انجام میدن.

اولین و کم هزینه ترین و طبیعی ترین سوخت و انرژی در جهان طبیعی شناخته شده کنونی ما نور است.
ما اخیرا شاهد بودیم هواپیماها و ماشین هایی ساختن که سوختشون رو از نور خورشید میگیرن.
شما چطور میگی نور نمی تونه چیزی رو هل بده؟ نور تنها سوختیه که تموم نمیشه.
نور به راحتی می تونه دستگاه رو هل بده.
چه بسا نیروگاه هایی که از نور خورشید برق تولید می کنن

ببین برادر من اول از همه بدن انسان تحمل سرعت نور رو نداره بدن متلاشی میشه .دوم: شما درباره سفینه وویجر میدونین؟این سفینه با استفاده از نیروی گرانش سیارها و سیارکها که در اون سال در یک راستا قرار گرفته بودن در عرض 7-5 سال به پلوتو رسید و تا 2 سال دیگه از منظومه شمسی خارج میشه ولی سفینه کاسینی در عرض 7 سال به زحل رسید با استفاده از فقط نیروی گرانش مشتری.شما دقت کن نیازی نیست حتما با سرعتی بری که نه وسیله ای می تونه بره و نه انسانی ولی با محاسبات زیاد می تونی هم سالم بری وهم مطمئن. در مورد سوخت ضد ماده شما چیزی شنیدی؟ با این سوخت که دانشمندا در حال ساخت و جمع اوری اون هستن میشه نزدیک سرعت نور شد ابن حرف ناسا زده که الان طرح روی کاغذ تا عملی شدنش الله علم ولی ناامید نشو.

این نور نیست که اجسام رو حرکت میده. بلکه برقه تولید شده از اون این کارو می کنه. تو پروژه شما نور با سرعتی که داره می تونه یه فضاپیما رو هل بده نه با الکتریسیته تولید شده از اون.
البته ما با سرعت نور هم نمی تونیم به فاصله های خیلی دور دست پیدا کنیم. با سرعت نور تا نزدیک ترین ستاره 4 سال راه, تا مرکز کهکشان حدود 26 هزار سال و تا نزدیکترین کهکشان دو میلیون سال راه هست. پس نور هم خیلی برای اینکار سریع نیست. در ضمن سرعت هایی خیلی خیلی بیشتر از سرعت نور هم وجود دارن. سرعت نور در شرایط عادی 300 هزار کیلومتر بر ثانیه هست و در شرایط خاص می تونه به سرعت هایی خیلی بالاتر برسه.
در ضمن هر چی به سرعت نور نزدیک تر بشیم مقاومت ذراتی به نام کتون به انرژی بیشتری نیاز داریم و این انرژی برای جرم های بیشتر خیلی بیشتر هست. در واقع همین ذرات هستند که سرعت نورو به عدد فوق محدود می کنن.
توضیح ساده ای از اینکه چرا سرعت نور بیشتر از 300 هزار کیلومتر بر ثانیه هست اینه که انرژی امواج الکترو مغناطیس به خاطر وجود کتون ها و ماده ای به نام ارنا (که منتقل کننده این امواج هستن), این انرژی نمی تونه تو مسیر مستقیم منتقل بشه و تو یه مسیر استوانه ای منتقل میشه که قطر این استوانه همون طول موج هست که برای هر موج متفاوته. نور با طی این مسیر استوانه ای در زمان 1 ثانیه 300 هزار کیلومترو طی می کنه ولی در واقع داره با سرعت خیلی بیشتری دور این مسیر استوانه ای رو به جلو حرکت می کنه. در صورتی که ما ذرات کتون رو از فضا خارج کنیم (خلاء کتونی) می تونیم به این سرعت های بالا دست پیدا کنیم.

راستی mohammad-reza بدن انسان تو سرعت نور هیچ مشکلی براش بوجود نمیاد. اون تو سیاهچالس که به خاطر اختلاف گرانش زیاد بین دو نقطه نزدیک به هم اجسام (از جمله بدن انسان) متلاشی میشن.

ببین Regulus عزیز بدن با سرعت نور اسیب نمیبینه بلکه با فشارG که توی سرعت بالا بیشتر میشه بدن اسیب میبینه

شما گفتید بدن متلاشی میشه که اینطور نیست.
میشه گفت له میشه.