تالار گفتگو ستاره‌شناسان

تاریخچه تشکیل یخهای قطب جنوب
گروهی از دانشمندان استرالیایی با تائید ارتباط میان گازهای گلخانه ای و گرمای جهانی، نشان دادند که فرایند انجماد قطب جنوب از زمانی آغاز شد که تمرکز دی اکسید کربن در اتمسفر زمین 40 درصد کاهش یافت.

محققان مرکز تحقیقات تغییرات آب و هوایی دانشگاه نیو ولز جنوبی در سیدنی نشان دادند که تمرکز دی اکسید کربن در اتمسفر قبل و در طول تشکیل یخهای قطب جنوب، در حدود 34 میلیون سال قبل به میزان 40 درصد کاهش یافت. این کشف می تواند تاثیر بالای گازهای گلخانه ای بر روی تغییرات اقلیمی در سطح جهانی را تائید کند.

مطالعات پیشین فرضیه ای را مطرح می کرد که برپایه آن افزایش دی اکسید کربن اتمسفر بالای اقیانوس منجمد جنوبی در طول تحول اقلیمی میان دوره های ائوین و اولیگوسن زمانی آغاز شد که یخهای قطب جنوب شروع به شکل گیری کردند.

اکنون این تحقیقات که در قالب مقاله ای با عنوان "نقش دی اکسید کربن در مدت شکل گیری یخهای قطب جنوب" منتشر شده است، نشان می دهد که جریانهای اقیانوسی و دمای هوا در اقیانوس منجمد جنوبی فرایند کاملا متفاوتی را داشته اند.

ماهیت جریانهای اقیانوسی برای محاسبه سطح دی اکسید کربن اتمسفر نقش مهمی ایفا می کنند به طوریکه برای محاسبه سطح دی اکسید کربن اتمسفر، جلبکهایی را که از میلیونها سال قبل در عمق اقیانوس رسوب کرده اند اندازه گیری می کنند.

درحقیقت، جریان توده های آب در اقیانوس منجمد جنوبی به دلیل اثر تغییرات دما بر روی جلبکها تغییر می کند و موجب کاهش حضور مواد غذایی می شود. کم شدن مواد غذایی نیز بر روی تمرکز دی اکسید کربن در اتمسفر تاثیر مستقیم دارد.

این محققان در این خصوص توضیح دادند: "تحقیقات ما نشان می دهد که جریانهای اعماق اقیانوس در پایان دوره ائوسن به دلیل موقعیت و شکل توده های قاره ای بسیار متفاوت از امروز بوده است. مطالعات پیشین تنها برپایه محاسبه تقاوتهای دما بود و تغییرات جریانهای اقیانوسی را در نظر نمی گرفت. به همین دلیل خطاهای سیستماتیک بسیاری در مورد اندازه گیری سطح دی اکسید کربن انجام می شد و افزایش سطح این گاز را در اتمسفر نشان می داد. این درحالی است که ما در محاسبات خود با در نظر گرفتن جریانهای اقیانوسی کاهش چشمگیر دی اکسید کربن را مشاهده کردیم."

براساس گزارش ساینس، اطلاعات این دانشمندان نشان می دهد که در یک دوره حدود 3 میلیون سال میان ائوسن و اولیگوسن سطح دی اکسید کربن اتمسفر به میزان 40 درصد کاهش یافت و این مسئله منجر به سرمای جهانی و در نتیجه تشکیل یخهای قطب جنوب شد.

سونامی ژاپن حاصل امواج ممزوج!
دانشمندان ناسا در تازه ترین تحقیقات خود کشف کردند که سونامی مرگبار 11 مارس ژاپنی حاصل یک سری از امواج ممزوج بوده است.


سونامی 11 مارس در اثر زلزله "توهوکو- اوکی" رخ داد و شمال ژاپن را در هم نوردید.

اکنون گروهی از محققان ناسا و دانشگاه ایالتی اوهایو کشف کردند این سونامی مرگبار در واقع نتیجه یک سری از امواج ممزوج بوده است که شدت این سونامی را در لبه های بالای اقیانوس دو برابر و قدرت آن را در سواحل تقویت کرده اند.

اطلاعاتی که ماهواره های اروپایی و ناسا از دو جبهه موج آخر روز حادثه جمع آوری کردند نشان می دهد که این جبهه های موج از یک یا چند موج شدید دور از دریا شکل گرفته اند که قادر بودند بدون از دست دادن قدرت خود فواصل طولانی را طی کنند.

لبه های اقیانوس و سلسله کوههای زیردریایی این امواج را به طرف جلو و دقیقاً در همان جهت سونامی رانده اند.

این کشف به ارائه این توضیح کمک می کند که سونامی ها چگونه می توانند از حوزه های اقیانوسی عبور کنند و در بعضی مناطق سبب خرابیهای بسیاری شوند اما سایر مناطق را دست نخورده باقی بگذارند. دانشمندان امیدوارند این یافته های جدید به بهبود پیش بینی سونامی و کاهش خسارات جانی کمک کند.

این دانشمندان در این خصوص توضیح دادند: " تاکنون هیچ کس موفق نشده بود به طور قطعی یک سونامی ممزوج را رصد کند. درحقیقت شانس ما در مشاهده این موج دوگانه با ماهواره یک در 10 میلیون بود."

زلزله و سونامی 11 مارس در کنار هم مسئول مرگ بیش از 15 هزار و 500 نفر شدند. همچنین این حادثه منجر به فاجعه نشت تشعشعات رادیواکتیو نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایچی شد.

محققان به مدت چندین دهه به این مسئله مشکوک بودند که سونامی های ممزوج مسئول سونامی 1960 شیلی بود که در ژاپن و هاوایی 200 نفر قربانی برجای گذاشت.

اکنون این دانشمندان با استفاده از ارتفاع سنجهای ماهواره ای توانستند که این موج دوگانه را رصد و وجود آن را بررسی کنند.
نقشه نگاریهای بستر دریا نشان می دهد که امواج سونامی در جهتهای مختلفی حرکت می کنند و می توانند به صورت تصادفی در محلهای مختلف پدیدار شوند و خرابی برجای بگذارند.

به همین دلیل نقشه های هشدار که تلاش می کنند محل وقوع سونامیها را پیش بینی کنند باید با نقشه های بستر دریا ادغام شوند.
در گذشته نقشه های هشدار تنها برپایه نقشه برداریهای نزدیک به خط ساحلی تهیه می شد اما برپایه یافته های جدید، دانشمندان معتقدند که برای پیش بینی سونامی ها به نقشه برداری از بستر دریا و حتی نقشه بستر در فواصل دور از ساحل نیز نیاز است.

براساس گزارش redOrbit، در 11 مارس سه ماهواره با عنوان ماهواره "جیسون 1"، "جیسون 2" ناسا و ماهواره EnviSAT آژانس فضایی اروپا از فراز منطقه وقوع سونامی عبور کردند. این ماهواره ها که همگی دارای دستگاههای ارتفاع سنج بودند توانستند با دقت خطای چند سانتیمتر تغییرات سطح دریا را اندازه گیری کنند. هر یک از این ماهواره ها از مناطق مختلفی، سونامی را رصد کردند.

به طوریکه ماهواره های "جیسون 2" و EnviSAT ارتفاع دو جبهه موج آخر را به ترتیب 8 اینچ (20.32 سانتیمتر) و 12 اینچ (3-.48 سانتیمتر) اندازه گیری کردند درحالی که "جیسون 1" که از فراز سلسله کوههای زیردریایی میانه اقیانوس آرام در شرق عبور می کرد ارتفاع یک جبهه موج را 28 اینچ (71.12 سانتیمتر) محاسبه کرد.

تغییر بستر دریا پس از زمین لرزه ژاپن
زمین لرزه ویرانگر 11 مارچ ژاپن در بستر اقیانوس تغییر شگفت انگیزی ایجاد کرده است، پس از این زمین لرزه بستر دریا به اندازه 10 متر بالاتر آمده و 50 متر دچار جا به جایی شده است.

مطالعه جدید نشان می دهد این جا به جایی نسبت به محاسبات پیشین بسیار بیشتر است، در گذشته این تغییر 24 متر محاسبه شده بود و اکنون محققان آن را 50 متر اعلام کرده اند.

محققان می گویند این جا به جایی بزرگ به احتمال زیاد منجر به وقوع سونامی بزرگی شده که بیش از 15 هزار نفر را کشته و نیروگاه فوکوشیما دائیچی را دچار خساراتی غیر قابل جبران کرد.

محققان آژانس علوم دریایی-زمینی و تکنولوژی نقشه های بستر دریا متعلق به سالهای 1999 و 2004 را با نقشه هایی که چند روز پس از وقوع زمین لرزه تهیه شده بودند، مقایسه کردند. تحلیلهای انجام گرفته بر روی این نقشه ها نشان دادند که علاوه بر جا به جایی 50 متری، سطح بستر دریا 10 متر افزایش ارتفاع نیز داشته است.

بر اساس گزارش تلگراف، دانشمندان در گذشته باید جا به جایی های بستر دریا را از طریق امواج لرزشی ساطع شده از زمین لرزه تخمین می زدند. شیوه ای که نیازمند مدلسازی های رایانه ای است و نتایج آن نیز نسبتا کم دقت هستند. اما تحقیق جدید می تواند سطحی جدید را در درک عملکرد مناطق فرورانشی که زمین لرزه ژاپن نیز در چنین منطقه ای رخ داده و ایجاد سونامیهای بزرگ به وجود آورد.

دوسیاره به اندازه زمین، کشف شد
دانش > فضا - همشهری آنلاین: تلسکوپ فضایی کپلر ناسا با کشف دو جهان برشته و داغ با ابعادی مشابه ابعاد زمین در مدار ستاره*ای سرخ فام در صورت فلکی قو موفقیتی دیگر را در ماموریت فضایی*اش به ثبت رساند
ین سیاره*ها کوچک*ترین سیاره*های شبه زمینی هستند که تا به امروز کشف شده*اند، یکی از این سیاره*ها ابعادی 1.03 برابر زمین دارد. این سیاره*ها در منطقه قابل سکونت ستاره خود قرار ندارند اما ابعاد آنها کاملا مناسب و نزدیک به ابعاد زمین است.

سیاره*ها در میان اطلاعات به دست آمده طی دو سال رصد کپلر مدفون شده بودند و اخترشناسان برای اثبات سیاره بودن آنها باید از تکنیک*های محاسباتی ارتقا یافته*ای استفاده می*کردند.

به گزارش مهر، این احتمال وجود دارد که سیاره کپلر-20f از اتمسفری مملو از بخار آب برخوردار باشد البته هنوز اخترشناسان اطمینان قطعی ندارند. تنها موضوعی که تا کنون به طور قطع مشخص شده این است که دو سیاره کمی از سیاره زمین بزرگ*تر هستند.

هر دو سیاره در مدار ستاره*ای به نام کپلر-20 در حرکت*اند، ستاره*ای از خانواده ستاره*های G که کمی سردتر از خورشید بوده و در فاصله 950 سال نوری قرار گرفته است، یعنی یک شاتل فضایی برای رسیدن به این ستاره باید 36 میلیون سال در سفر باشد.

بر اساس ابعاد سیاره*ها و موقعیتی که نسبت به ستاره خود دارند، احتمال می*رود سیاره*ها از ترکیب ساختاری شبیه به زمین برخوردار باشند با این همه از جانب ستاره خود در معرض تشعشعات شدیدی قرار گرفته*اند و در عین حال بسیار کوچک*تر از آن هستند تا بتوانند عناصر سبکی مانند هیدروژن و هلیوم را در خود نگه دارند. بر اساس این شواهد به نظر می*آید سیاره*ها سنگی باشند.

اخترشناسان معتقدند در صورتی که این سیاره ها از بخش*های خارجی سامانه خورشیدی به موقعیت کنونی خود مهاجرت کرده باشند این احتمال وجود دارد که در گذشته*ای دور قابل سکونت بوده باشند.

کشف این دو سیاره در پی انتشار خبر کشف سیاره*ای کاملا شبه زمینی توسط کپلر در منطقه قابل سکونت که احتمال وجود آب نیز در آن وجود دارد، بوده است. محققان این سیاره که کپلر 22f نام دارد را در یک سو و دو سیاره جدید کپلر 20e و کپلر 20f را قطعات پازلی می*دانند که تکمیل شدنش می*تواند وجود سیاره*ای قابل سکونت و شبه زمینی را به اثبات برساند.

دوسفينه فضايی «گريل» آمريکا روز سال نو در مدار کره ماه قرار می گيرند
ارسال در: 1390/10/07-15:49

دو سفينه فضايی قرار است، در شب سال نو و روز سال نوی ميلادی در مدار کره ماه بچرخند. اين پروژه بخشی از سرمايه گذاری حدود ۵۰۰ هزار دلاری ناسا است که دانشمندان را قادر می کند، شناخت بهتری از جاذبه ماه و ساختار داخلی آن به دست آورند. اين پروژه اختصاراً گريل به معنی «ماموريت برای بررسی ميزان جاذبه و ساختار داخلی ماه» نام دارد.

ناسا دو فضاپيمای گريل را که در ماه سپتامبر سال جاری به سوی ماه پرتاب شدند، شبيه سازی کرده است. اين دو سفينه خورشيدی سه ماه گذشته به سوی ماه در حرکت بوده اند. اين دو در دو مسير جداگانه، اما شبيه به هم پرواز می کنند.

اد وايلر، مدير پروژه گريل در ناسا، در توضيح هدف از اين ماموريت می گويد: گريل، اگر ساده بگوييم، سفر به مرکز کره ماه است. گريل ساختار داخلی ماه را بررسی می کند و قوه جاذبه آن را صد تا هزار بار دقيق تر از قبل محاسبه خواهد کرد. اين دو سفينه ، گريل آ و گريل بی با فاصله ۲۰۰ کيلومتر، يکديگر را تعقيب می کنند. علائم راديويی ارسالی، فاصله بين آن را تعيين خواهد کرد. وقتی سفينه اول به حوزه ای وارد می شود که قوه جاذبه بالاتری دارد، سرعتش کمی اضافه می شود و اين امر فاصله با سفينه ديگر را بيشتر می کند و آن وقت سفينه دوم وارد همان حوزه می شود و فاصله دوباره به حالت قبلی باز می گردد.

با کسب اين اطلاعات، دانشمندان می توانند از سطح ماه نقشه برداری کنند. آن گاه می توانند توضيح دهند که چگونه با تغيير شکل ماه، جاذبه آن نيز تغيير می کند. علام راديويی نشان دهنده جاذبه در حفره های سطح ماه و کوه های آن متفاوت است. در صورتی که اين تفاوت وجود نداشته باشد، دانشمندان توجه خود را به ساختار داخلی ماه معطوف خواهند کرد.

ناسا می گويد پروژه گريل کمک خواهد کرد دانشمندان از شکل گيری سياره هايی که پستی بلندی دارند، همچون کره زمين، فهم دقيق تری کسب کنند.

تحقيقات جديد دانشمندان دانشگاه كورنل در مورد جسم آسماني تيتانيومي مرموزي كه در سال 2006 و 2007 به دور زمين مي*چرخيده، به اين فرضيه اشاره دارند كه زمين هميشه از يك قمر دوم موقتي برخوردار است.
جزییات بیشتر:زمين دو ماه دارد!
.

[COLOR="#0000FF"]خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران


ناسا به تازگي تصويري مركب از ده*ها عكس از قطب شمال منتشر كرده كه اين منطقه منجمد زمين را در نور روز به نمايش گذاشته*است.

به گزارش سرويس علمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اين تصاوير توسط ماهواره تراي ناسا در اوايل سال 2011 ثبت شده*اند كه به شكل ماهرانه*اي تمام منطقه قطبي را در نور روز نشان مي*دهد.



به تصوير كشيدن اين منطقه به طور كامل در نور روز كار بسيار مشكلي است؛ چرا كه برخي از بخشهاي آن هميشه در تاريكي به*سر مي*برند.

در اين تصوير مي*توان ناحيه گرين*لند را در جنوب غربي تصوير به همراه قسمتهايي از اسكانديناوي، روسيه، ايسلند و جزاير شمال كانادا مشاهده كرد.

در طول زمستان، قطب شمال در تاريكي قرار مي*گيرد؛ بنابراين اين تصاوير در تاريخ 30 ژوئن به ثبت رسيده*اند كه براي طرح يك تصوير كلي،* ماهواره «ترا» بارها و بارها در زمان*بندي*هاي مناسب براي به تصوير كشيدن مناطق مختلف به آن جا فرستاده شده است.

[ATTACH=CONFIG]1221[/ATTACH]

انتهاي پيام[/COLOR]

[COLOR="#0000FF"]این یکی خبر دیگه نوبرشه مثل اینکه پای دلالان ملک به دیگر کرات آسمانی هم باز شده .


يك كارشناس سياست*گذاري فضايي آمريكا پيشنهاد كرده كه شركت*هاي خصوصي بتوانند در ماه يا سيارات ديگر براي صنعت گردشگري و حتي فروش دارايي*هاي آن به خريد زمين اقدام كنند.البته اگه به شکل مثبت نگاش کرد قضیه جالبیه و این رقابتها شاید پیشرفتهای مثبتی نیز به همراه داشته باشه . [/COLOR]

ولی زیاد ناراحت نشید چون طبق قراردادی که در سال 1967 بسته شده حق تملک زمینهای دیگر سیارات و اشیاء فضایی برای اشخاص ممنوع میباشد .

سيارك تازه كشف شده*اي در ابعاد سه زمين فوتبال روز پنجشنبه از كنار زمين عبور كرد.

سيارك 2012QG42 با پهناي 190 تا 430 متر ماه گذشته ميلادي توسط محققان نجوم شناسايي شد.

اين سيارك جزو سياركهاي بالقوه خطرناك (PHA)* محسوب مي*شود كه در گذر روز پنجشنبه از كنار زمين، خطري براي سياره ما ايجاد نكرد، اما مي*تواند در آينده خطرساز باشد.

سيارك 2012QG42 روز پنجشنبه 13 سپتامبر (23 شهريور) از فاصله ايمن 7.5 برابري فاصله زمين تا ماه عبور كرده است.

پروژه تلسكوپ مجازي در ايتاليا از هفته گذشته رصد سيارك 2012QG42 را آغاز و عبور اين سيارك از كنار زمين را نيز از ساعت 23 به وقت گرينويچ (3:30 بامداد جمعه به وقت تهران) به صورت مستقيم پخش كرده است.

براي مشاهده لحظه عبور سيارك مي*توانيد به سايت The Virtual Telescope Project 2.0: Virtual Telescope’s WebTV مراجعه كنيد.

آیا زمین تا سه ماه دیگر نابود میشود؟؟؟؟

یکی از عجیب*ترین نظریه*هایی که درباره سال 2012 وجود دارد نظریه*ای درباره نابودی، تخریب یا تاریکی سه روزه زمین است که به تازگی در قالب ایمیل*های مختلف که تلاش شده تاثیر*گذار باشند، به همراه لینکی از وب*سایت ناسا در میان کاربران اینترنتی منتشر شده*است.

این نظریه عجیب می*گوید در سال 2012 خورشید و زمین و مرکز کهکشان راه*شیری، یا همان ابر قطور کیهانی میانی کهکشان با یکدیگر همتراز می*شوند و آسیب*هایی به زمین وارد خواهد آمد، یا به گفته این ایمیل،* زمین برای سه روز در تاریکی مطلق فرو خواهد رفت.

در یکی از این این ایمیل*ها آمده*است: "ناسا پیش بینی کرده است که در 23-25 دسامبر 2012 (سوم تا پنجم دی 91) و در زمان تراز کائنات زمین به مدت 3 روز در تاریکی کامل به سر خواهد برد. دانشمندان آمریکایی تغییرات کائنات، خاموشی در کل کره زمین به مدت 3 روز از تاریخ 23 دسامبر 2012 پیش*بینی کرده*اند. این پایان جهان نیست، این هم ترازی جهان، جایی که خورشید و زمین برای اولین بار هم تراز می شوند. زمین از وضعیت کنونی که بعد سوم است به بعد صفر تغییر کرده و سپس به بعد چهارم تغییر می*کند.

در این گذار جهان با تغییر بزرگی روبرو می*شود و ما یک جهان جدیدی را خواهیم دید. پیش بینی شده است که این 3 روز تاریکی در روزهای 23، 24، 25 دسامبر 2012 (سوم تا پنجم دی ماه 91)خواهد بود، حفظ آرامش، در آغوش کشیدن یکدیگر، مناجات، خواب به مدت 3 روز بهترین راه حل است و آنهایی که بعد از این واقعه زنده می*مانند با یک جهان نوین روبرو خواهند شد و متاسفانه افرادی که از این موضوع ترس به دل راه دهند خواهند مرد!"

در انتهای این مطلب، به منظور اثبات حقیقت ایمیل،* لینکی از وب*سایت ناسا آورده شده*است، حال حقیقت نهفته در پس این نظریه و ایمیلی که برگرفته از کلیات این نظریه است، بر اساس لینکی که در خود ایمیل آمده، چیست؟

به دور از آلودگی*های نوری شهرها، مسیری درخشان به نام کهکشان راه*شیری در آسمان شب قابل مشاهده است. این مسیر طاقی مانند درخشان از نور میلیون*ها ستاره*ای شکل گرفته که انسان قادر نیست هریک از آنها را به تنهایی مشاهده کند زیرا این ستاره*ها بر روی صفحه میانی کهکشان منطبق شده*اند. از دیگر پدیده*هایی که مرکز کهکشان را اشغال کرده، ابرهای قطور گازی هستند که چشم انسان قادر به دیدن آنها نیست و تنها به شکل توده*هایی تاریک که نور کهکشان را مسدود می*سازند،*قابل مشاهده* هستند.

بزرگترین توده این ابرها از صورت فلکی ماکیان تا صورت فلکی قوس گسترده شده و معمولا با نام شکاف بزرگ (Great Rift) یا شکاف تاریک (Dark Rift) شناخته می*شود.از دیگر عناصر قابل توجه و نادیده کهکشان راه شیری در صورت فلکی قوس قرار داشته و سیاه*چاله مرکزی کهکشان است. مرکز کهکشان در فاصله 28 هزار سال نوری از زمین قرار داشته و میزبان سیاه*چاله*ای است که جرم آن چهارمیلیون برابر خورشید است.

شایعات هم*ترازی زمین در سال 2012، این دو پدیده نجومی را با موقعیت خورشید در مرکز کهکشانی در تاریخ 21 دسامبر 2012، همزمان با انقلاب زمستانی در نیم*کره شمالی، به یکدیگر ربط داده و پدیده*ای جدید را خلق کرده که در علم نجوم و ستاره*شناسی هیچ مفهومی ندارد.
همزمان با حرکت زمین به دور خورشید،*خورشید نیز نسبت به ستاره*های پس*زمینه در حرکت است و از این رو است که صورت*های فلکی قابل مشاهده به آرامی و متناسب با تغییر فصول، تغییر می*کنند. در 21 دسامبر 2012،* خورشید در موقعیت 6.6 درجه شمال مرکز کهکشانی قرار خواهد گرفت،* این فاصله*ای*است که به نظر می*آید به اندازه ابعاد 13 ماه کامل باشد. بر این اساس گفته می*شود این رویداد نجومی و ورود خورشید به درون شکاف تاریک به نوعی پیش*گویی یک فاجعه به شمار رفته و یا این تصور غلط را به وجود می*آورد که خورشید و زمین با سیاه*چاله*ای که در مرکز کهکشان قرار گرفته هم*تراز شده و به همین خاطر کشش گرانشی سهمگینی بر روی زمین وارد خواهد آمد و یا دیگر رویداد*های عجیب و غریب، نظیر تاریکی سه روزه زمین رخ خواهد داد.

اولین مدرک علیه این نظریه این است که انقلاب زمستانی یا تابستانی به خودی خود با هیچ یک از حرکات ستاره*ها و یا هیچ جرم دیگری در جهان در ارتباط نیست،* این رویداد تنها نشانگر دور و نزدیک شدن خورشید به قطب*های زمین است. دوم اینکه زمین در محدوده تاثیرات شدید گرانشی سیاه*چاله مرکزی کهکشان قرار ندارد زیرا تاثیرات گرانشی با دورتر شدن از سیاه*چاله کاهش پیدا می*کنند.

زمین 149 میلیون و 668 هزار و 992 کیلومتر از خورشید فاصله دارد، و فاصله خورشید از سیاه*چاله کهکشان راه شیری 165 کوادریلیون مایل (265541760000000000 کیلومتر) است. خورشید و ماه غالب*ترین نیروهای گرانشی بر روی زمین به شمار می*روند. طی یک سال فاصله زمین تا سیاهچاله کهکشان به اندازه یک در 900 میلیون تغییر پیدا می*کند و این فاصله به اندازه*ای نیست که بتواند در کشش گرانشی سیاهچاله بر روی زمین تغییر قابل توجهی ایجاد کند، به علاوه نزدیکترین موقعیت زمین به مرکز کهکشان در انقلاب تابستانی است، نه زمستانی.

آخرین مورد این است که خورشید در 21 دسامبر هرسال وارد بخشی از آسمان می*شود که در تصرف شکاف تاریک قرار دارد. بنابر*این امسال ورود خورشید به این محدوده از جهان همان تاثیرات مخرب و هراسناکی را در پی خواهد داشت که سال گذشته شاهد آن بودید! در واقع هیچ*پدیده غیر عادی که با وقوع هم*ترازی زمین و خورشید و صفحه میانی کهکشان در ارتباط باشد در روز*های 21 تا 23 دسامبر رخ نخواهد داد، و اگر فاجعه*ای طبیعی نیز در این روزها رخ دهد، ارتباطی با موقعیت خورشید و زمین ندارد.

درباره تاثیرات ناشی از همترازی زمین و خورشید با شکاف تاریک در زمان وقوع انقلاب زمستانی در سال 2012 شایعات فراوان مختلفی به وجود آمده است که یکی از آنها در ابتدای مطلب عنوان شد. وقوع زمین*لرزه، سونامی، سیل و تشدید شرایط آب و هوایی از دیگر مواردی است که وقوع آنها را به این پدید کیهانی ارتباط می*دهند.

[ATTACH=CONFIG]1574[/ATTACH]