تالار گفتگو ستاره‌شناسان

ايستگاه فضايي که هم اکنون از آن استفاده مي شود، ايستگاه فضايي بين المللي است که البته ساخت آن همچنان ادامه دارد. اين ايستگاه در فاصله 6/319 تا 9/346 کيلومتري از سطح زمين قرار دارد و در صورت مناسب بودن اوضاع جوي مي توان حتي با چشم غيرمسلح نيز آن را ديد. تاريخ طراحي و ساخت اين ايستگاه به سال 1984 برمي گردد.

امريکا در سال 1984 تصميم گرفت با همکاري ديگر کشورها يک ايستگاه فضايي مسکوني دائمي بسازد. امريکا تصميم داشت اين ايستگاه را با همکاري 14 کشور ديگر (کانادا، ژاپن، برزيل و سازمان فضايي اروپا شامل کشورهاي انگلستان، فرانسه، آلمان، بلژيک، ايتاليا، هلند، دانمارک، نروژ، اسپانيا، سوئيس و سوئد) بسازد. اما هنگام طراحي اين ايستگاه فضايي، اتحاد شوروي تجزيه شد. امريکا نيز در سال 1993 از روسيه دعوت کرد در برنامه ايستگاه فضايي بين المللي همکاري کند. با اين کار تعداد کشورهاي شرکت کننده در طرح به 16 کشور افزايش پيدا کرد. در سال 1998 نيز ساخت ايستگاه آغاز شد. ايستگاه بيش از يکصد بخش دارد که براي تکميل آن به 44 پرواز و دست کم سه نوع فضاپيما (شاتل فضايي، سايوز و موشک روسي پروگرس) نياز است. برآورد مي شود که براي اتمام ايستگاه بايد 160 پياده روي فضايي و در مجموع 1920 ساعت - نفر پياده روي انجام شود که دست کم تا سال 2010 طول مي کشد. امريکا در تلاش است تا پيش از سال 2010 ساخت ايستگاه فضايي را به پايان برساند زيرا در اين سال شاتل ها بازنشسته مي شوند، براي اتمام اين پروژه نيز بين 35 تا 37 ميليارد دلار بودجه صرف مي شود. ايستگاه فضايي پس از تکميل مي تواند هفت نفر را در خود جاي دهد و از بخش هاي زير تشکيل مي شود.

بخش هدايت (زاريا): شامل سامانه هاي پيش رانش (دو موتور موشک)، بخش فرماندهي و هدايت است.

بخش اتصال (سه مورد): بخش هاي اصلي ايستگاه را به هم وصل مي کند.

بخش خدمات (زوزدا): شامل بخش هاي سکونت و سامانه حفاظت حيات، بخش الحاق فضاپيماي پروگرس و موتورهاي موشک براي تنظيم ارتفاع است.

آزمايشگاه هاي علمي (شش واحد): داراي ابزارها و دستگاه هاي علمي و يک اهرم روباتي براي جابه جا کردن محموله در بيرون ايستگاه است.

بخش آزمايشگاه: داراي تجهيزاتي براي آزمايش در مورد گرانش، علوم زيستي، علوم زمين و علوم فضا است.

ابزار انتقال: يک کپسول سايوز و يک فضاپيماي بازگرداندن خدمه (X-33) که در مواقع اضطراري از آن استفاده مي شود.

سامانه انرژي الکتريکي: شامل صفحه هاي خورشيدي و تجهيزاتي براي توليد، ذخيره، مديريت و توزيع نيروي برق است.

در 31 اکتبر سال 2000 اولين گروه از خدمه ايستگاه از روسيه اعزام شدند. اين گروه سه نفره حدود پنج ماه در ايستگاه اقامت کردند و در اين مدت سامانه ها را فعال کردند و چندين آزمايش انجام دادند. اين گروه در 21 مارس 2001 به زمين برگشتند. از آن زمان تاکنون ايستگاه پيوسته داراي دو يا سه نفر ساکن بوده است. هم اکنون براي اقامت فضانوردان در ايستگاه، دوره هاي زماني سه ماهه يا هفت ماهه برنامه ريزي مي شود

زندگي و کار در ايستگاه فضايي

اولين گروهي که به ايستگاه فضايي رفتند، بيشتر وقت خود را براي آماده سازي ايستگاه، ساخت آن و انجام آزمايش هاي علمي گوناگون و رصد زمين صرف کردند. خدمه در بخش سکونت زندگي مي کنند. هر چند اين بخش چندان تجملي نيست، اما همه چيزهايي را که فضانوردان به آن نياز دارند، در اختيارشان قرار مي دهد. اين بخش هيچ کم و کسري ندارد و اتاق خواب اختصاصي براي هر فرد، توالت، امکانات بهداشتي، آشپزخانه با يک ميز، دستگاه دوي ثابت و دوچرخه ثابت از جمله تجهيزات اين بخش است.

در فضا استخوان هاي فضانوردان تحليل مي رود و ماهيچه ها لاغر و ضعيف مي شود. بنابراين فضانوردان بايد پيوسته ورزش کنند. خوابيدن در فضا نيز با خوابيدن در زمين بسيار تفاوت دارد. فضانوردان در تختخواب نمي خوابند، بلکه در يک کيسه خواب که روي ديوار نصب شده است، دراز مي کشند و زيپش را مي بندند. کيسه خواب ها، جاي مخصوصي هم براي دست ها دارد که باعث مي شود دست فرد هنگام خواب آويزان نشود. از آنجا که مقدار آب موجود در ايستگاه فضايي محدود است، فضانوردان براي حمام کردن و شست وشو از اسفنج هاي مرطوب استفاده مي کنند. با اين کار در مصرف آب صرفه جويي مي شود. هر فرد يک بسته بهداشتي اختصاصي دارد که شامل مسواک، خميردندان، شامپو، تيغ اصلاح و ديگر لوازم بهداشتي است. بيشتر غذاهاي ايستگاه نيز منجمد، خشک و بدون آب است، حتي نوشيدني ها نيز بدون آب است. فضانوردان براي تغذيه، در صورت نياز به غذاي خود آب اضافه مي کنند و در اجاق حرارت مي دهند. البته هر فضانورد حدود پنج ماه پيش از پرواز فهرست غذاهاي خود را سفارش مي دهد.

پس از آنکه ايستگاه فضايي تکميل شد، کار در آن شامل نگهداري ايستگاه (مرمت ابزارهاي شکسته شده و تعمير ساختارهاي خراب) و انجام آزمايش هاي علمي و رصد است. ايستگاه شش آزمايشگاه علمي دارد.

کار کردن در وضعيت بي وزني باعث مي شود از جرم ماهيچه ها کم شود. به همين دليل فضانوردان مجبورند هر روز ورزش کنند. از طرف ديگر وضعيت کار کردن در زمين با کار کردن در فضا متفاوت است. در وضعيت بي وزني همه چيز در فضا شناور مي شود و به همين دليل هر چيزي را بايد در جاي خود محکم کرد.

منبعتون چی بوده؟

گفتی ایسگاه فضایی یاد خودم افتادم
این عکسو ببینید 8)

Sky_Watcher نوشته: :roll: :roll: :roll: این اطلاعات رو از کجا آوردی؟ hock: hock: hock: hock: hock: hock:
:!: :!: :!: :!: :!: :? :? :? :? :?

مقاله ای که میخونم ،مسائلی که میدونم. چطور؟

البته این نهمین ایستگاه فضاییه.
قبلاً شش مدل ایستگاه با نام سالیوت توسط روسیه و همچنین یک ایستگاه توسط امریکا با نام اسکای لب ساخته شده بود!
درسال 1986 روسیه قصد ساخت یک ایستگاه فضایی به نام میر رو داشت که کار تکمیل این ایستگاه با فروپاشی شوروی متوقف شد!
بعد روسیه قصد داشت که یه ایستگاه فضایی دیگه با نام میر2 بسازه.
در همین زمان امریکا هم میخواست با مشارکت سازمان فضایی اروپا و چند کشور دیگه یه ایستگاه فضایی به نام فریدام بسازه که با وجود مشکلاتی امریکا و روسیه با هم توافق کردن که یه ایستگاه فضایی مشترک به نام ایستگاه فضایی بین المللی بسازن!
بخش اول این ایستگاه در سال 1997 به بهره برداری رسید!

به نظر شما ممکنه بعدا در ساخت ایستگاه های بین المللی جدید ایران هم مشارکت داشته باشه؟ :|

با این وضع سطح علمی و تحریمی که علیه ایران وجود داره،بعیده ایران تا حداقل بیست سال بعد اجازه ی مشارکت تو پروژه های مهم رو داشته باشه!

مطمئن باش ایران در این زمینه منظورم در زمینه ی فضا خیلی قدرتمنده
و در طی این چند سال اینقدر به سرعت پیشرفت میکنه و سفینه های جدید تر میسازه
که باعث میشه تا از این به بعد در طرح های ایستگا های فضایی مشارکت داشته باشه

سایوز چیه؟چرا قراره شاتل ها بازنشسته بشن؟