تالار گفتگو ستاره‌شناسان

با احترام به نظر شما
به نظر من داریم تو زمینه هوافضا پیشرفت می کنیم و این سرمایه گذاری به معنیه هدر دادن بودجه نیست !

درسته
من هم با abadanastro موافقم

اينم شرايط فضانورد شدن در آمريكا:
در امریكا سه دسته فضانورد وجود دارن:

دسته اول فرمانده‌ها و خلبانها هستن. فرمانده‌ها از اسمشون هم معلومه كه رهبری ماموریتهای فضایی با اوناس و مسوول اعضای گروه و فضاپیما هستن. خلبان هم به عنوان كمك فرمانده در هدایت فضاپیما و قرار دادن ماهواره‌ها در مدار نقش داره.

دسته دوم از فضانوردها رو تحت عنوان متخصصان ماموریت میشناسن. كار اینا كمك كردن به خلبان و فرمانده در امر عملكرد فضاپیمای شاتل و انجام كارهای بیرون از فضاپیما (گردش و قدم زدن در فضا) و انجام آزمایشات محوله هست.

دسته سوم متخصصایی هستن كه از خارج از ناسا میان و برای یه كار خاص آموزش دیدن و معمولاً غیرامریكایی هستن كه به اینا اصطلاحاً Payload Specialist گفته میشه.

هر كدوم از این دسته فضانوردا باید یه سری ویژگیهای اولیه رو داشته باشن كه بتونن وارد این شغل بشن:
+ تابعیت امریكایی (برای خلبانها و متخصصان ماموریت)

+ دارا بودن مدرك لیسانس در یكی از رشته‌های مهندسی، علوم زیست‌شناسی، علوم فیزیكی و یا ریاضیات از یك دانشگاه معتبر

+ دست كم سه سال تجربه كاری در زمینه مرتبط با تحصیل (گرفتن مدرك فوق‌لیسانس معادل یك سال تجربه كاری و گرفتن دكترا معادل سه سال تجربه حساب میشه)

+ گذراندن امتحانات فیزیكی ناسا كه شبیه تستهاییه كه از داوطلبای خلبانی هواپیماهای جنگی یا مسافربری میگیرن. خلبانها باید تستهای درجه1 رو بگذرونن ولی اون دو دسته متخصص دیگه باید تستهای درجه2 رو بگذرونن.

+ داشتن تجربه 1000 ساعت خلبانی (فرمانده) هواپیماهای جت (فقط برای خلبانهای فضاپیما)

+ قد بین162.5 سانت تا 193 سانت برای خلبانها و 148.5سانت تا 193 سانت برای بقیه متخصصان

حالا اگه شما این خصوصیات رو دارین اولین كاری كه باید بكنین پر كردن فرمهای مخصوص و فرستادن اونا برای ناساس. ناسا بعد از بررسی فرمهای افراد مختلف بعضیا رو برای مصاحبه احضار میكنه. آزمایشات پزشكی در مراحل بعد هستن و در نهایت همه مشخصات شما بررسی و ارزیابی میشن و اگه خوش‌شانس باشین ممكنه شما رو به عنوان كاندیدای فضانوردی قبول بكنن. ناسا هر دو سال یه بار اسامی حدوداً 100 زن و مرد رو كه از بین هزاران متقاضی فضانوردی به عنوان كاندید قبول شدن اعلام میكنه.

اگه شما جزو این لیست بودین مرحله بعدیش اینه كه شما رو به مركز فضایی جانسون ناسا كه در هوستون تگزاس قرار داره میفرستن كه در اونجا باید دوره‌های كارآموزی دوساله‌ای رو بگذرونین. در طی این دو سال شما كلاسهایی در زمینه علوم (ریاضی، فیزیك، نجوم، زمین‌شناسی، هواشناسی و اقیانوس‌شناسی)، تكنولوژی (هدایت فضاپیما، مكانیك وسایل مداری و فرآورش مواد) و سیستمهای شاتل فضایی خواهید گذروند.

همچنین دوره‌های زندگی در دریا و خشكی و در شرایط بدون نیروی جاذبه و محیطهای با فشار اتمسفری بالا و خیلی پایین رو هم میگذرونین. ضمناً یه تست شنا رو هم باید بگذرونین كه در اون لازمه كه سه بار طول یه استخر 25 متری رو در حالیكه لباس فضانوردی و كفش تنیس تنتونه طی كنین. اگه شما به عنوان یه خلبان پذیرفته شده باشین باید دوره‌هایی رو هم در هواپیمای جت تی-38 ناسا و شاتل آموزشی اون بگذرونین كه حدوداً 15 ساعت در هر ماه به این كار اختصاص داره ولی اگه جزو متخصصان ماموریت باشین این مقدار 4 ساعت در هر ماه خواهد بود.

بعد از گذشت دو سال شما یك فضانورد خواهید بود. البته این تازه اول كاره. از اینجا به بعد كار شما اینه كه تو كلاسای آموزشی در مورد نحوه جنبه‌های مختلف عملكرد شاتل فضایی شركت كنین. هر قسمت این وسیله توسط متخصصین و سازنده‌های اون قسمت تدریس میشه. بعدش باید با یه دستگاه شبیه‌ساز (سیمولاتور) همه كارهای لازم رو از قبیل كارهای قبل از بلند شدن شاتل، در حین برخاستن، ورود به مدار، برگشتن و فرود روی زمین رو تمرین كنین. ضمناً برحسب اینكه خلبان یا متخصص ماموریت باشین باید نحوه كار با بازوی روبوتیك شاتل رو كه محموله شاتل رو ازش خارج میكنه یاد بگیرین. خلاصه اینكه اونقدر آموزشهای مختلف رو میگذرونین تا اینكه قرعه به نامتون بیفته و برای یه پرواز واقعی انتخاب بشین.

در این حالت باید 10 ماه قبل از پرواز، دوره‌های تخصصی مربوط به اون ماموریت رو بگذرونین. این دوره‌ها شامل پروازهای شبیه‌سازی‌شده، قدم زدن زیر آب و زندگی درون شاتل میشه. تو این دوره‌ها شما رو برای مقابله با هر نوع وضعیت اضطراری آماده میكنن. بعدش اگه خلبان باشین كه دیگه شما رو میبرن تو شاتل واقعی كه باید باش پرواز كنین و باز هم كلی دوره و جلسه و پرواز شبیه‌سازی شده براتون میذارن تا اینكه بالاخره تشریف میبرین به فضا. بعداز پرواز هم یه سری آزمایشهای پزشكی و مذاكرات چند روزه رو در پیش دارین كه اصطلاحاً بهشون میگن Debriefings (اگه یكی معنیشو بهم بگه ممنون میشم).

هر فضانورد دست‌كم تا 5 سال بعد از انتخاب شدنش در ناسا باقی میمونه. فضانوردا به عنوان كارمندای رسمی غیرنظامی استخدام میشن و گرید یا درجه GS-11 تا GS-14 دارن (بر حسب میزان سابقه). معمولاً میزان مرخصی زیاد و بیمه عمر و بیمه پزشكی هم دارن و از مزایای بازنشستگی استفاده میكنن.

البته اگر 20000000 دلار پول داشته باشین با یه سری تست اسون میتونین توسط سازمان فضایی روسیه به فضا برین مثل خانم انوشه انصاری وغیره..که از این راه مسافرت کردند در کل اگه تو کشور خودمون امکاناتش فراهم بشه خیلی بهتره.

من كه دوست دارم ديرتر فضانورد بفرستن تا من اولين فضانورد زن ايران باشم

fatema123 نوشته: من كه دوست دارم ديرتر فضانورد بفرستن تا من اولين فضانورد زن ايران باشم

احتمالا تا زمان نوه ی شما هم فضانورد ایرانی ساخته نشده :wink:

انشالله هر چه زودتر به فضا میریم

ببخشيد اين جا يك سوال براي من پيش امد.مي خواستم بگم اگه قرار باشه ايران فضانورد به فضا بفرسته مسلما به يك وسيله ي نقليه نياز داره .شاتل هاي فضايي كه نسبتا وسايل راحتي براي سفر به فضا بودند كه بركنار و باز نشته شدن. تنها وسيله اي كه مي مونه سايوزه كه افرادي كه توش قرار مي گيرن شرايط بسيار سختي رو بايد متحمل بشن. يعني قرار اولين فضا نوردهاي ايراني با سايوز به فضا برن؟؟؟

behzad ashi نوشته: سایوز که خیلی خوبه!
احتمالاً قراره با موشک زمین به هوای فجر3 برن فضا!!! :mrgreen:

ببخشيد سايوز كجاش خوبه!
اگه اشتباه نكنم 5 نفر بايد خيلي فشرده در فضاي محدودي قرار بگيرند .در ضمن در سايوز به اندازه ي شاتل از ضربه گير ها و محافظ ها استفاده نشده و در نتيجه موقع ورود و خروج از جو فشار زيادي به سرنشينان وارد مي شه .
البته سايوز يك حسن داره و اون اينه كه از ايمن تر از شاتل ها هستند و امتحانشون رو خوب پس دادن .در صورتي كه شاتل ها 2 پرواز ناموفق داشتند.

تغيير رشته دادم به رياضي با كدوم شغل راحت تر ميشه فضانورد شد؟بهترين وراحت ترينش مهندسي هوا فضا است؟(منظورم اينه كه قطعيه؟)