10-08-2009, 11:36 PM
شبيه‌سازي‌هاي كامپيوتري نشان مي‌دهد كه ستاره‌هاي دنباله‌دار عامل انقراض‌ها در زمين نيستند
به گزارش بي‌بي‌سي، محققان دانشگاه واشينگتن سياتل با بهره گيري از شبيه‌سازي مسير حركت ستاره‌هاي دنباله‌دار بلند دوره، احتمال برخورد آن‌ها با زمين را بررسي كردند.
دنباله‌دارهاي بلند دوره معمولاً در فواصل دور از زمين اما در بازه‌هاي زماني طولاني قابل رويت هستند.
با وجود توافق اكثر دانشمندان در مورد انقراض دايناسورها در 65 ميليون سال پيش توسط يك دنباله دار، تعداد انقراض‌هاي بوجود آمده به دليل برخورد اين اجسام يخي هنوز مورد بحث است.
ستاره‌هاي دنباله‌دار از خاك، سنگ، يخ و گازهاي منجمد تشكيل شده اند. زماني كه مدار يك دنباله دار آنرا به خورشيد نزديك مي‌كند، بخشي از مواد جامد آن تبخير مي‌شود و هاله‌اي نوراني ايجاد مي‌كند. اين هاله همان دنباله‌اي است كه ما مي‌بينيم. وجود اين هاله يكي از راه‌هاي تشخيص سيارك از ستاره دنباله‌دار است.
دنباله‌دار هالي، كوتاه دوره است و هر 75 سال از آسمان زمين عبور مي‌كند. اين نوع دنباله‌دار از منطقه‌اي به نام كمربند كايپر در منظومه شمسي مي‌آيد.
از طرفي دنباله‌دارهاي بلند دوره در منطقه‌اي دوردست‌تر به نام ابر اوورت متولد مي‌شوند. ابر اوورت شامل تكه‌هاي باقي مانده از تشكيل منظومه شمسي در 4.5 بيليون سال پيش است.
پيشتر تصور مي‌شد كه بخش بيروني ابر اوورت منبع ايجاد دنباله‌دارهاي بلند دوره است. مدار بلنددوره‌ها تحت تأثير نيروي گرانش ستاره‌هاي مجاور، تغيير مي‌كند. بازه خاصي از اين تغييرات باعث افزايش فراواني حضور دنبالهدارها در داخل منظومه شمسي مي‌شود. اين پديده را اصطلاحاً "بارش دنباله‌دار" مي‌نامند.
اما شبيه‌سازي‌هاي محققان دانشگاه واشينگتون در سياتل نشان مي‌دهد كه ابر اوورت مي‌تواند محل تولد دنباله‌دارهاي بلند دوره‌اي باشد كه از مدار زمين عبور مي‌كنند.
تعداد اجرام داخل ابر اوورت هنوز مشخص نيست اما با در نظر گرفتن ماكزيمم تعداد، محققان نشان دادند كه تنها دو يا سه جرم از اين ابر در 500 ميليون سال گذشته از مدار زمين عبور كرده‌اند.
از طرفي ستاره‌هاي گازي مشتري و زحل از زمين به صورت يك سپر در مقابل دنبالهدارها محافظت مي‌كنند. اين فرضيه پيشتر با پديدار شدن نقاطي تاريك در سطح مشتري قوت گرفت.
البته نمي‌توان ستاره‌هاي دنباله‌دار را بي‌تقصير دانست چرا كه حداقل يكي از انقراض‌هاي زمين در 40 ميليون سال پيش به دليل برخورد بارش‌هاي دنباله دار بوده‌است. محققان دانشگاه واشينگتن معتقدند كه اين بزرگترين تأثير بارش‌ها بر سياره ما بوده‌است.
منبع درمتن ذكر شده
به گزارش بي‌بي‌سي، محققان دانشگاه واشينگتن سياتل با بهره گيري از شبيه‌سازي مسير حركت ستاره‌هاي دنباله‌دار بلند دوره، احتمال برخورد آن‌ها با زمين را بررسي كردند.
دنباله‌دارهاي بلند دوره معمولاً در فواصل دور از زمين اما در بازه‌هاي زماني طولاني قابل رويت هستند.
با وجود توافق اكثر دانشمندان در مورد انقراض دايناسورها در 65 ميليون سال پيش توسط يك دنباله دار، تعداد انقراض‌هاي بوجود آمده به دليل برخورد اين اجسام يخي هنوز مورد بحث است.
ستاره‌هاي دنباله‌دار از خاك، سنگ، يخ و گازهاي منجمد تشكيل شده اند. زماني كه مدار يك دنباله دار آنرا به خورشيد نزديك مي‌كند، بخشي از مواد جامد آن تبخير مي‌شود و هاله‌اي نوراني ايجاد مي‌كند. اين هاله همان دنباله‌اي است كه ما مي‌بينيم. وجود اين هاله يكي از راه‌هاي تشخيص سيارك از ستاره دنباله‌دار است.
دنباله‌دار هالي، كوتاه دوره است و هر 75 سال از آسمان زمين عبور مي‌كند. اين نوع دنباله‌دار از منطقه‌اي به نام كمربند كايپر در منظومه شمسي مي‌آيد.
از طرفي دنباله‌دارهاي بلند دوره در منطقه‌اي دوردست‌تر به نام ابر اوورت متولد مي‌شوند. ابر اوورت شامل تكه‌هاي باقي مانده از تشكيل منظومه شمسي در 4.5 بيليون سال پيش است.
پيشتر تصور مي‌شد كه بخش بيروني ابر اوورت منبع ايجاد دنباله‌دارهاي بلند دوره است. مدار بلنددوره‌ها تحت تأثير نيروي گرانش ستاره‌هاي مجاور، تغيير مي‌كند. بازه خاصي از اين تغييرات باعث افزايش فراواني حضور دنبالهدارها در داخل منظومه شمسي مي‌شود. اين پديده را اصطلاحاً "بارش دنباله‌دار" مي‌نامند.
اما شبيه‌سازي‌هاي محققان دانشگاه واشينگتون در سياتل نشان مي‌دهد كه ابر اوورت مي‌تواند محل تولد دنباله‌دارهاي بلند دوره‌اي باشد كه از مدار زمين عبور مي‌كنند.
تعداد اجرام داخل ابر اوورت هنوز مشخص نيست اما با در نظر گرفتن ماكزيمم تعداد، محققان نشان دادند كه تنها دو يا سه جرم از اين ابر در 500 ميليون سال گذشته از مدار زمين عبور كرده‌اند.
از طرفي ستاره‌هاي گازي مشتري و زحل از زمين به صورت يك سپر در مقابل دنبالهدارها محافظت مي‌كنند. اين فرضيه پيشتر با پديدار شدن نقاطي تاريك در سطح مشتري قوت گرفت.
البته نمي‌توان ستاره‌هاي دنباله‌دار را بي‌تقصير دانست چرا كه حداقل يكي از انقراض‌هاي زمين در 40 ميليون سال پيش به دليل برخورد بارش‌هاي دنباله دار بوده‌است. محققان دانشگاه واشينگتن معتقدند كه اين بزرگترين تأثير بارش‌ها بر سياره ما بوده‌است.
منبع درمتن ذكر شده