SN1006 باقیمانده ابرنواختر

[Monoceros]

به علت سنگین شدن پست برای بقیه عکسها فقط لینک میگذارم
یک روبان ظریف از گاز به طور ترسناکی در کهکشان ما شناور است. آیا دود حاصل از یک فضاپیمای بیگانه است؟ یا فوران گاز از یک سیاهچاله؟ در واقع این عکس که تلسکوپ فضایی هابل گرفته است، یک قسمت بسیار نازک از یک باقیمانده ابرنواختر است که از یک انفجار ستاره ای در هزار سال پیش پدید آمده است.

در حدود روز اول می سال 1006 میلادی بینندگان و شاهدان در اروپا تا افریقا و خاور دور پدیده ای را گزارش و ضبط کردند که امروز SN 1006 نامیده می شود. این پدیده یک انفجار ابرنواختری شگرف و بزرگ که در آخرین گیرودار مرگ یک کوتوله سفید به فاصله 7000 سال نوری از زمین پدید آمده است. این ابرنواختر احتمالا پرنورترین ستاره ای باشد که بشر تاکنون دیده است و در زمان نوردهی، پرنورترین جسم آسمان شب و حتی از زهره نیز پر نورتر بوده و در آسمان آن شب تنها ماه توانایی مقابله با نور این ابرنواختر را داشته است. این جرم در آن روزها به مدت یک هفته در آسمان دیده شد و پیش از ناپدید شدن تا مدت شش ماه با چشم غیرمسلح قابل دیدن بود.

این پدیده دیگر دیده نشد تا اواسط سال 1960 که رصدگران رادیویی برای اولین بار یک حلقه تقریبا دایره ای از ماده را در جایی پیدا کردند که به عنوان موقعیت یک ابرنواختر ثبت شده بود. این حلقه 30 ثانیه قوس قطر داشت، و هم اندازه ی ماه کامل در آسمان بود. اندازه SN 1006 با گسترش تحت تاثیر موج انفجار که 1000 سال پیش بوقوع پیوسته است، با سرعت حدود 20 میلیون مایل بر ساعت به این مقدار رسیده است.
در سال 1976، برای اولین بار گسیل بسیار ضعیف نور از این جرم گزارش شد اما تنها برای رشته نازک قرار گرفته در کناره شمال غربی حلقه گسیل رادیویی. بخش کوچکی از این رشته در مشاهده تلسکوپ هابل با جزئیات آشکار شده است. نوار پیچ خورده ایکه در عکس هابل آشکار است مربوط به جاهایی است که در حال گسترش تحت تاثیر موج انفجار ابرنواختر هستند که حالا بعد از گسترش بسیار نازک شده و در بخش بیرونی قرار گرفته است.
گاز هیدروژن با این موج ضربه سریع گرم شده و شروع به گسیل نور مرئی کرده است. این نور حالا کمک زیادی به ستاره شناسان کرده و یک تصویر خوب برای بررسی وضعیت واقعی و هندسه جبهه ی موج در هر زمان به آنها ارائه می کند. لبه های روشن و تابناک در نوار بخشی از موج ضربه هستند که دقیقا روی خط دید ما دیده می شوند.

امروز ما میدانیم که SN 1006 قطری برابر 60 سال نوری دارد و و هنوز با سرعت 6 میلیون مایل در ساعت در حال گسترش است. اگرچه حتی با این سرعت شگرف سال ها طول کشید که حرکت رو به بیرون کناره آن روی زمینه ستارگان دوردست آشکار شود. در عکس هابل همانطور که نشان داده شد ابرنواختر دور از گوشه سمت راست پایین اتفاق افتاده است؛ و حرکت رو به بالا و چپ بوده است.

عکس کلی تر:
http://heritage.stsci.edu/2008/22/images/s0822-a-w.jpg
SN 1006 در کهکشان راه شیری قرار دارد. در بیش از 14 درجه خارج از صفحه دیسک کهکشان یک آشفتگی نسبتا کوچک با تعدادی سوژه پیش زمینه و پس زمینه هست که موقع مطالعه آن در میدان دید هستند. در عکس هابل کهکشان های زمینه زیادی (سوژه های کشیده شده نارنجی) هستند که بسیار دوراند و در عکس به صورت نقطه دیده میشوند. بیشتر نقطه های سفید ستاره های پیش زمینه و پس زمینه کهکشانمان خودمان هستند.
این تصویر ترکیب دو رصد است. اولی در نور هیدروژن که با دوربین پیشرفته نقشه برداری در فوریه 2006 (ACS: Advanced Camera for Surveys)و دومی رصد دوربین میدان باز سیاره ای(WFPC2: Wide Field Planetary Camera 2) در محدوده رنگهای آبی، زرد-سبز و نزدیک فروسرخ در آوریل 2008. باقیمانده ابرنواختر تنها در فیلتر نور هیدروژن که به نور قرمز تنظیم شده باشد(و در عکس مانده است) مرئی است.

عکس سال 98
http://heritage.stsci.edu/2008/22/images...3_over.jpg
لینک عکس بزرگ
http://imgsrc.hubblesite.org/hu/db/2008/..._print.jpg

منبع http://www.hubblesite.org

[Monoceros]

ببخشید لینک خبر یادم رفت:
http://hubblesite.org/newscenter/archiv ... s/2008/22/

[Owl]

بسیار عالی بود...ممنون. موضوع خوبی بود. توضیحات جدیدی در این باره بوده یا همچنان تیم‌های ستاره‌شناسی دارند کار می‌کنند؟